Hail, Caesar! (2016)
Heerlijk: deze nieuwe van de Coen-broers lijkt ogenschijnlijk een beetje het vierde deel in hun idiot trilogy (inderdaad, dat kan niet waar zijn), want de film zit vol met heerlijke quatsch en wederom een drollerig George Clooney-karakter, maar het is ook zo’n film waar ik ook continu een bepaalde ‘onderlaag’ bij voelde die ik – stijltechnisch – herkende uit bijvoorbeeld A Serious Man. Maar die onderlaag heeft te maken met de aanwezige Jezus-metafoor, die veel verder wordt doorgetrokken dan ik initieel dacht, wat de film ook een fijne lichte ‘puzzelpotentie’ geeft. Daarnaast is Hail, Caesar! ook nog eens een best fijne ode aan het Hollywood van de jaren 30, 40 en 50 van de vorige eeuw, waarin de studio’s nog oppermachtig waren.
Ja, ik wist het eigenlijk direct na afloop al: dit is een film die tijdens het schrijven van deze recensie steeds beter en nog leuker lijkt te gaan worden…
Het verhaal
Eddie Mannix (Josh Brolin) is hoofd productie bij Capitol Pictures in Hollywood. Het is 1951 en hij heeft het nogal zwaar met z’n werk. Als hij jonge actrices niet uit de handen van vieze fotografen aan het redden is, dan is hij zich wel druk aan het maken om een zwangere actrice, die in het puriteinse Amerika natuurlijk ongetrouwd nooit een kind mag krijgen. Daarnaast lopen er diverse producties door elkaar heen, waar hij zich allemaal mee dient te bemoeien, en dan blijkt hij ook nog eens verleid te worden door vliegtuiggigant Lockheed, en tracht hij te stoppen met roken. Genoeg trammelant om dagelijks te biecht te gaan, en dat is zeker niet de enige directe link met religie in de film.
De grootste productie waaraan Capitol Pictures werkt is namelijk Hail Caesar! A tale of the Christ, met in de hoofdrol topacteur Baird Whitlock (Clooney). Deze wordt echter ontvoerd door een groep waarvan je niet direct verwacht dat ze zich met zoiets bezig zouden houden, maar later blijkt die ontvoering ook niet echt een standaard ontvoering. Mannix heeft dus genoeg problemen op z’n bordje, maar op één of andere manier lijkt het hem toch continu te lukken om de mensen om ‘m heen te ‘helpen’, ook al wordt ie dus continu en van alle kanten verleid. Is het daarom niet veel makkelijker om gewoon voor die goedbetaalde baan bij Lockheed te kiezen, zodat ie al dat gehannes achter zich kan laten..?
Duidelijke metafoor
Waarschijnlijk voel je het al duidelijk tussen bovenstaande regels door, maar in eerdergenoemde Jezus-metafoor staat Mannix voor die grondlegger van het christendom. Want is het niet Mannix die aan het eind ook de daadwerkelijke inspiratiebron is voor een emotionele eindspeech, hoe klunzig passend die ook gebracht wordt? En zijn alle zijplotjes in het verhaal niet onder te verdelen in behulpzame acties (om de medemens te dienen) aan de ene kant, en gewoon deels ook vette knipogen naar hoe Hollywood in die tijd gerund werd? De Mexicaanse beauty, de western met zingende cowboy, de bombastische dans- en zwemfilms, de grootse studioproducties waarin het eindresultaat heilig was, de macht van roddeljournalisten, et cetera: alles waar die periode om bekend staat. En dat dan gebracht met een mix van vernuft en droge klungeligheid, waarvoor de Coens in Clooney hun muze hebben gevonden.
Cast
Want de zaal reageerde direct goed op de eerste keer dat Clooney in beeld kwam en hij met z’n mimiek meteen liet voelen dat z’n karakter mogelijk niet helemaal door heeft waar hij nou weer in terecht is gekomen, gecombineerd met dat charisma wat hem eigenlijk altijd wel weer uit elke pickle doet geraken. Als er iemand de rol van Jean Dujardin in The Artist ook had kunnen spelen, dan was het Clooney wel geweest. Maar naast Clooney wordt de hoofdrol dus gespeeld door Brolin, wiens fronsende blik ook perfect past bij z’n rol. Leuk is Tilda Swintons rol als roddeljournalistentweeling, en de mij totaal onbekende Alden Ehrenreich toont ook waarom de familie Coppola het eerder al in hem zag. Hij speelde namelijk niet alleen in Francis Fords Tetro en Twixt, maar ook in dochter Sofia’s prachtige Somewhere. Daarnaast zat hij dus schijnbaar ook al in Chan-wook Parks Stoker én in Woody Allens Blue Jasmine, dus hij lijkt één van de grotere ‘nieuwe’ talenten. In bijrolletjes komen ook zeer veel flinke namen voorbij. Zo kun je met namen als Channing Tatum, Scarlett Johansson, Jonah Hill, Ralph Fiennes, David Krumholtz en Patrick – Mulholland Dr. – Fischler al menig film makkelijk vullen, en dan heb ik het nog eens niet gehad over de zeer verrassend aanwezige Christopher – Highlander!! – Lambert en degene die de meest hilarische scène veroorzaakte: Frances – Fargo – McDormand.
Final credits
Yep, hoe meer ik hier typ, hoe enthousiaster ik word. En daarom stop ik nu ook, want ik wil jouw verwachtingen ook weer niet te hoog maken. Want eigenlijk is Hail, Caesar! vooral een leuke droge film over een vervlogen periode in Hollywood, en dat zijn al een paar criteria waardoor de doelgroep voor deze film mogelijk wat ‘beperkter’ is. Oppervlakkig gezien zit deze ergens tussen Burn After Reading en A Serious Man in. Dus als ik dan té enthousiast ga doen over het feit dat er een mooie metafoor volledig door het hele verhaal heen verweven zit, die de film deels als puzzel, maar ook deels als ‘betere’ film zeker de moeite waard maakt, mogelijk sla ik voor jou de plank dan wel mis.
En ik wil het niet op m’n geweten hebben dat jij door mijn recensie mogelijk niet volledig ‘open’ geniet, zoals ik dat gisteravond deed…