The 5th Wave (2016)
Ik wist vooraf vrijwel niets over deze sci-fi-thriller. Had ik geweten dat deze nieuwe met Chloë – Kick-Ass, Let Me In – Moretz gebaseerd was op het eerste deel van een (geplande) trilogie, dan was ik niet zo teleurgesteld in het feit dat ik halverwege al voelde dat er weinig opgelost zou worden in deze film, en dat ik het inderdaad beter als een soort van aflevering in een dure TV-serie zou kunnen zien. Want ondanks de positieve ontvangst van het boek van Rick Yancey, voelt de film aan als het jongere en ‘mindere’ zusje van The Hunger Games of zelfs Twilight of Divergent, terwijl je ‘m het beste met TV-series als Under the Dome en Revolution kunt vergelijken. Inderdaad: niet de meest bekende series om mee te vergelijken, maar dat doe ik juist omdat The 5th Wave zulke ‘platte’ onderliggende motivaties heeft, waardoor er ook nergens naar een echte climax toegewerkt kan worden. The 5th Wave is ook een introductiefilm into een nieuwe wereld waarin een groep jongeren het moet zien op te nemen tegen een schijnbaar onoverwinnelijke kracht. Maar ik ga naar de bioscoop voor films, niet voor iets wat in de basis al gestart is als een makkelijke cash cow annex serie, waar tieners vrij makkelijk naar toe te lokken zijn…
Het verhaal
We zien direct al hoe Cassie Sullivan (Moretz) terecht is gekomen in een soort post-apocalyptische wereld, waar ze in haar eentje met een assault rifle door een bos struint. In voice-over legt ze ons gelukkig uit dat de wereld is aangevallen door buitenaardse bad guys, die nu met een aantal plagen de mensheid trachten te vernietigen. Die plagen worden “waves” genoemd, en gezien de titel weet je dus al direct dat er reeds vier zijn geweest. Deze worden ook heel netjes in flashback verteld, zodat we zien dat Cassie een schattig jonger broertje heeft, Sam (Zackary Arthur), haar moeder is verloren tijdens de derde plaag (een soort vogelgriep-meets-ebola-pandemie), en ze nog even van de aanwezigheid van haar vader (Ron Livingston) kan genieten. Want op het moment dat ze Sam alleen moet laten in een evacuatiebus (omdat hij z’n teddybeer is vergeten) weet je het al: waarschijnlijk zal pa gedood worden en dienen wij als kijkers mee te gaan in Cassie’s queeste om Sam te bevrijden…
Ondertussen weten we ook al dat Cassie heimelijk verliefd was op football-ster Ben (Nick – The Kings of Summer, Jurassic World – Robinson), die toevallig Sams maatje wordt in het trainingskamp waar de kinderen terechtkomen. Maar onderweg naar Sam wordt ze geholpen door een andere heart throb genaamd Evan Walker, die nogal goed blijkt te kunnen knokken. Daar voel je direct al dat Cassie qua liefde een Bella-/Katniss-kloon is, alleen hoeft zij het hier niet op te nemen tegen vampieren of een politiestaat, maar tegen ‘de Anderen’: buitenaardse wezens die inmiddels als een soort body snatcher menselijke lichamen overnemen. Waarschijnlijk gaat Cassie dus in de delen twee en drie heel hard twijfelen tussen Ben en Evan, terwijl ik me afvraag of de über-lesbisch gestylde Maria Bello ook nog terugkomt voor de volgende delen…
Waar ging het fout?
Niet dat ik nu ook maar twee procent enthousiasme voel om die volgende delen (zouden ze het laatste boek ook geheel volgens formule in tweeën hakken, om nóg meer tienermeidenportemonnee’s leeg te kunnen trekken?) nog te gaan kijken hoor. Natuurlijk hoor ik totaal niet bij de doelgroep, maar ik kan me ook niet voorstellen dat (intelligente) jongeren niet op één of andere manier voelen dat er wel wat mis is in de getoonde motivatie van onze hoofdrolspelers. Het is allemaal zo makkelijk, zo simpel, en zo voorspelbaar, dat ik me tijdens de film echt al af begon te vragen of dit nou de schuld was van de regisseur, dat het basismateriaal al ‘bagger to begin with‘ was, of dat de scenaristen een slechte vertaling naar het witte doek hebben gemaakt. Waarbij ik voor optie 1 of 3 neig te gaan, want toen Yancey’s boek uit kwam, toen kreeg hij aardig positieve kritieken, die zelfs positiever waren dan bij The Hunger Games (in mijn ogen nog altijd de beste tiener-franchise).
Crew & cast
Regisseur J Blakeson (zonder punt, om wat artistieker over te komen?) pint zich in elk geval niet vast op één genre. Hij brak ooit door met het door de muzikale meidendoelgroep best goed gewaardeerde Pitch Perfect, waarna hij The Disappearance of Alice Creed maakte, een Britse thriller die een Nederlandse remake kreeg in de vorm van Bloedlink. En dan komt ie nu met een ‘young adult science fiction‘, zoals dit subgenre genoemd wordt. Het scenarioteam dat het boek vertaalde bestaat uit Susannah Grant, Jeff Pinkner en good old Akiva Goldsman. Grants grootste prestatie is een Oscarnominatie voor het scenario van Erin Brockovich, maar die nominatie betekende niet een hard glanzende carrière. Films als In Her Shoes, Charlotte’s Web en The Soloist blinken niet echt uit in ‘memorabiliteit’, iets wat je ook over Pinkners carrière kunt zeggen. Hij schreef vooral voor TV-series als Lost, Alias en Fringe, en aankomend jaar is hij één voor de verantwoordelijken voor het vijfde deel in de Transformers-franchise. Dan zou het ‘goede’ werk dus van Goldsman moeten komen, die ooit de scenario’s schreef voor films als A Beautiful Mind, The Da Vinci Code en I Am Legend, maar hij lijkt de kluts ook behoorlijk kwijt (of heel hard te moeten werken om een hypotheek af te betalen), want hij is al betrokken bij niet alleen Transformers 5, maar ook al bij de delen 6, 7 en 8. Is hij snel één van de grootste sell outs van Hollywood aan het worden..??
Moretz is en blijft wel één van de betere actrices van haar generatie, al lijkt ze de laatste tijd niet zo gelukkig met haar filmkeuzes als aan het begin van haar carrière. Wel goed om te zien dat ze ook steeds beter een ‘beauty’ kan spelen, naast de stoere rollen die we van haar gewend zijn. Dat zal haar potentie nog meer vergroten, dus nu maar hopen dat ze een agent heeft die haar iets kritischer laat zijn in haar keuzes. Verder is er op de cast weinig aan te merken. Liev Schreiber speelt met meerdere vingers in z’n neus de rol van kapitein Vosch, en Maria Bello valt nogal op vanwege haar Oostduits aandoende kapsel. Ron Livingston hoefde waarschijnlijk maar een dag of twee op de set te zijn (evenals Bello en Schreiber, btw), maar ik zie hem toch liever in wat meer onafhankelijke films als Office Space of The End of the Tour.
Final credits
Nee, ook als je ‘m vergelijkt met bijvoorbeeld Ender’s Game, ook dan valt The 5th Wave wel wat tegen. De tienermeidenromance is echt te simpel neergezet, waardoor ik mezelf echt hardop hoorde reageren met een “Pfffffffff, ja hoor, tuurlijk..!“. Ze trachten het wel interessanter te maken door er iets van die The Hunger Games-twijfel in te stoppen, maar dat is net iets te opzichtig, en daardoor voelt het gejat aan. Natuurlijk het gevolg doordat deze film ná The Hunger Games gemaakt is, maar zo zelfbewust hadden de makers wel mogen/moeten zijn, dat ze vooraf wisten dat het teveel op elkaar zou gaan lijken. Dat ze daar niets aan gedaan hebben is niet alleen jammer, maar eigenlijk ook gewoon de reden dat je deze film met een gerust hart over kunt slaan.