Brooklyn (2015)
Na een behoorlijk frustrerende ervaring dacht ik mezelf emotioneel eens lekker te ‘pijnigen’ met een film waarvan ik verwachtte dat ie zo zoet als suiker was en mogelijk wat escapisme zou bieden waar ik even zin in had. Na de drie Oscarnominaties leek Brooklyn daar de ideale kandidaat voor, maar ik moet zeggen dat ik wel wat meer kreeg dan ik had verwacht. Regisseur John Crowley vertelt namelijk een vrij bescheiden, maar toch ook groots en universeel verhaal, waar ik zelfs wat ambitieus van werd. En ook al was ik lange tijd wat verward over waar hij nou precies naar toe wilde, het mooie Oscargenomineerde spel van Saoirse Ronan zorgde er wel voor dat ik voldoende geboeid bleef om met gemak die eindscène te halen, waar wel degelijk een goede afronding plaatsvindt…
Het verhaal
Eilis (Ronan) woont met haar moeder en zus Rose (Fiona Glascott) in een klein Iers stadje, waar ze een bijbaantje heeft bij de verschrikkelijke miss Kelly (Brid – Topsy-Turvy – Brennan). Het is begin jaren 50 van de vorige eeuw, en omdat er voor een intelligente meid als Eilis eigenlijk weinig toekomst is op dat Ierse platteland, heeft haar zus Rose een overgang naar en baan in Brooklyn, New York geregeld. Met pijn in haar hart vertrekt Eilis, en in Brooklyn aangekomen heeft ze nogal last van heimwee. Ondanks de goede bedoelingen van haar hospita, Mrs. Keogh (Julie – Educating Rita, Billy Elliot, Harry Potter – Walters) en de zusterlijke pesterijen van een aantal mede-bewoners, zoals Patty, gespeeld door Emily Bett Rickards, die alle Arrow-fans direct zullen herkennen van haar rol als Felicity Smoke.
Als ze de ongelooflijk (of “ongeloofwaardig”, afhankelijk van je cynisme) aardige Italiaans-Amerikaanse Tony (Emory Cohen) ontmoet, dan lijkt haar heimwee vrij snel plaats te maken voor voorzichtige verliefdheid, iets waarin de puriteinse Mrs. Keogh en pastoor Flood (Jim Broadbent) nog weinig gevaar zien, want Eilis is wel het prototype van het nette meisje. Als ze vanwege een heftige gebeurtenis echter tijdelijk terug moet naar Ierland, en daar ook nog de elligible bachelor Jim (Domhnall – Frank, Ex Machina – Gleeson) tegen het lijf loopt, dan begint ze toch wel een beetje te twijfelen waar haar hart nou precies ligt…
Twijfel
Ja, het is mooi hoe die twijfel voor mij als kijker ook wel verwarrend werkte. Die verwarring maakte wel dat ik zo halverwege de film wel wat kritischer begon te worden, omdat de ontwikkelingen wat ‘stuurloos’ aanvoelden, maar mogelijk was dat wel de bedoeling van de makers: om zo ook Eilis’ verwarring invoelbaar te maken? Het kan echter ook een reden zijn dat de film voor jou niet werkt, want waar ik invoelbare twijfel natuurlijk als compliment bedoel, voelde het hier toch ook wel een beetje aan alsof het toch net niet helemaal goed in balans was allemaal. Maar zoals ik ook al zei: de laatste scène maakte dat voor mij wel weer grotendeels goed, alhoewel dit op een dieper niveau wel iets beter in elkaar gestoken had kunnen worden, denk ik…
Crew & cast
Ik ken Colm Tóibíns boek, wat door Nick – High Fidelity, An Education, Wild – Hornby naar een scenario is vertaald, totaal niet, dus hoe die twijfel daarin onderbouwd wordt, dat weet ik niet. Mogelijk dat Hornby’s scenario daarom juist ook wel wat ‘klassiek sprookjesachtig’ aanvoelt. Niet op de mierzoete manier waarop je dat nu mogelijk denkt, want daarvoor zijn Eilis’ onzekerheden te mooi uitgewerkt, maar het voelt wel een beetje aan zoals sprookjes voor mij als kind vroeger ook aanvoelde: dat ik niet precies begreep (of hoefde te begrijpen?) waarom het allemaal op die manier gebeurde. Klinkt mogelijk wat vaag, maar ergens gaf de film me het gevoel dat ik niet te kritisch moest worden om er van te genieten. Wat overigens geen kritiek op regisseur Crowley is, want vooral de acteursregie is meer dan voldoende. De geloofwaardigheid van de karakters is zeker niet in het geding, en op sommige momenten werd een bepaalde kortzichtigheid van één van de karakters zelfs wat ‘kwaadmakend’.
Ronan speelt haar rol dan ook zeer goed, en voor iemand die nog 22 moet worden heeft ze, met films als Atonement, Hanna, The Grand Budapest Hotel, Lost River en deze Brooklyn, al een aardig indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Al moet ik hier, net als bij Jennifer Lawrence’ rol in Joy, ook toegeven dat ik Sarah Silvermans rol in I Smile Back toch wel beter én indrukwekkender vond. Naast Ronan zit de film vol met veelal wat onbekende Ierse acteurs en actrices, waarbij Broadbent, Walters en Gleeson natuurlijk wel goed herkend zullen worden. Wat me qua acteren nog wél opviel, is dat Emory Cohen, die Eilis’ Amerikaanse liefde Tony speelt, totaal geen Italiaanse achtergrond heeft, maar dat Italian New Yorker-accent wel aardig onder de knie heeft voor iemand die van Russisch joodse afkomst is.
Final credits
Ja, ik denk dat ik in de juiste bui was om deze film te zien, want normaliter zou ie mogelijk wel te zoet zijn geweest voor me. Maar Brooklyn is zeker een vrij goed gemaakte film over de ‘nostalgische charme’ van het ontdekken van een nieuw thuis, waarbij je langzaam ziet hoe een jonge vrouw door een half-ongewild avontuur opbloeit tot iemand die haar leven wel in eigen handen neemt. Ik voelde na afloop in elk geval een ambitie-boost, alhoewel daar nog wel een aantal persoonlijke oorzaken aan ten grondslag liggen die jij mogelijk helemaal niet voelt.
Oh ja, ik verwacht wel dat de film veel te ‘klein’ en onspectaculair is voor het grote popcornpubliek. Mogelijk dat ik er daarom ook niet voor bij de plaatselijke Pathé terecht kon…