How to Be Single (2016)
Allereerst moet ik mogelijk melden dat ik als man deze ogenschijnlijk ontzettende vrouwenfilm ging kijken omdat een paar vriendinnen van me meldden dat ie een stuk beter (en zelfs pijnlijker) was dan je zou verwachten. En inderdaad: ondanks dat je 85% van de film ook als ‘wereldbeeld-verneukende romantiek-verheerlijking’ kunt zien, bevat de film een aantal best rake dialogen (die mogelijk wel met iets meer nadruk gebracht hadden moeten worden om effectief over te komen) en toonde het einde dat de film inderdaad een stuk intelligenter is dan ook jij vooraf waarschijnlijk vermoedt/vermoedde. Juist omdat die dromerige romantiek-verheerlijking in één klap onderuit geschopt wordt. En naast veel lachende vrouwen om me heen, merkte ik wel dat velen inderdaad wat meer kregen dan wat ze verwachtten…
Het verhaal
De film vertelt een paar verhalen door elkaar heen, die initieel los van elkaar lijken te staan, maar al snel samenkomen. De hoofdrol is echter voor Alice (Dakota Johnson), die even wat afstand wil nemen van haar vriend Josh (Nicholas Braun) en denkt dat dat in een mannenhoofd net zo kan werken als in haar eigen hoofd. Al snel komt ze op haar nieuwe werk de rebelse party-animal Robin (Rebel Wilson) tegen, die alle échte intimiteit uit de weg gaat door zoveel mogelijk te feesten en met ontzettend veel verschillende mannen het bed in duikt. Alice woont tijdelijk bij haar carrièretechnisch succesvolle zus Meg (Leslie Mann) in, die heel stoer zegt dat ze als gynaecologe haar babywens wel kan beteugelen, maar in een erg schattige scène moet ze daar toch wel van terugkomen.
Een andere verhaallijn draait om barman/-eigenaar Tom, naar eigen zeggen de meest eerlijke versierder/vrouwenverslinder van Manhattan, maar dat vrouwen toch altijd horen wat ze willen horen, hoe eerlijk hij ook zegt dat hij enkel seks wil. De behoorlijk wanhopig op zoek zijnde Lucy (Alison Brie) gebruikt alle online datingsites om de juiste man te vinden, maar heeft daarvoor wel de wifi van Toms café nodig. Deze twee tegenpolen kunnen het natuurlijk erg goed met elkaar vinden, juist omdat ze weten dat ze toch absoluut niet bij elkaar passen. En inderdaad: op dat vlak trapt de film niet (echt) in een (romantische) valkuil. Uiteindelijk ontmoet Alice Tom trouwens ook, en dat is niet de enige persoon waar ze het bed uiteindelijk mee deelt. Maar dan lijkt ze er toch achter te komen dat haar ‘alone time’ misschien wel lang genoeg geduurd heeft, en komt ze behoorlijk toevallig Josh weer tegen…
Alle ingrediënten, maar toch…
Ja, vooral die toevallige ontmoetingen tonen een ‘onrealisme’ dat me tijdens het kijken deed vrezen dat dit tóch wel zo’n film was die een fantasiewereld wilde neerzetten, waarvan het best ‘gevaarlijk’ kan zijn om daarin te geloven. Ik spreek wel wat uit eigen ervaring, want ik denk dat films mij, vooral in m’n tienerjaren, best wel eens in de weg hebben gezeten om te genieten van het normale leven. Dat ik altijd op zoek was naar een soort perfectie, die uiteindelijk alleen in films blijkt voor te komen. Dat wordt in How to Be Single extra aangezet doordat onze karakters allemaal in prachtige appartementen wonen en ook continu dezelfde mensen ’toevallig’ tegenkomen. En dat is iets wat iedereen die ooit langer dan een vakantie in New York is geweest kan beamen: dat gebeurt maar zeer sporadisch. Maar mogelijk dat de Duitse regisseur Christian Ditter dit allemaal wel wat extra aanzet, want er zitten zeer veel aanzetten tot voorspelbaarheid in het verhaal verwerkt, waarvan hij vele ook zo lang laat doorlopen dat ik wel twijfelde aan hoe bewust hij dat allemaal deed. Maar die twijfel zorgde er ook voor dat de film ook redelijk goed blijft hangen, want ik blijf het me afvragen. Alhoewel dus de scène, waarin Alice letterlijk door een taxichauffeur uit haar droomwereld wordt geschreeuwd, voor mij bijna sluitend bewijs is dat de makers zich wel degelijk bewust waren van eerdergenoemde ‘wereldbeeld-verneukende romantiek-verheerlijking’.
Crew & cast
Zeker ook, omdat het boek waarop deze film gebaseerd is, is geschreven door dezelfde vrouw achter het boek waarop He’s Just Not That Into You was gebaseerd: Liz Tuccillo. Niet dat dat een geweldige film was, maar die viel wel op door een eerlijkheid inzake hoe vrouwen (mannen net zo goed, maar dat was het onderwerp daar niet) te makkelijk in romantische valkuilen vallen. Ditter brak overigens internationaal schijnbaar door met een Wickie de Viking-film, die ik me nog wel herinner uit de videotheek…
Qua cast zit het eigenlijk wel goed. Johnson viel me al positief op in Black Mass, maar de meesten zullen haar kennen van Fifty Shades of Grey, waar ik me nooit aan gewaagd heb. Hier valt ze niet echt op hoor, maar de wat dromerige meid speelt ze zeker voldoende. Wilson zag ik onlangs nog in Grimsby, waar ze een stuk onbeschaafder over kwam dan hier, terwijl ze zich hier toch ook geweldig uit kan leven als losbollige zuip- en ‘sekslap’, waar waarschijnlijk heel wat meiden zich veilig jaloezieloos mee kunnen identificeren. Alison Brie is een fijne verschijning, wat het des te meer ‘jammer’ maakt dat ze zo’n wanhopig type speelt, maar haar chemistry met zowel Anders – Workaholics – Holm als met Jason – Sleeping with Other People – Mantzoukas werkt wel. Brie en Mantzoukas kenden elkaar overigens al van de set van Sleeping with Other People, en daarin was Brie een stuk ‘interessanter’. Bij Leslie Mann dacht ik overigens wel een paar keer aan This is 40, waarin ze de ’titelrol’ speelde, wat mij deed afvragen waarom haar leeftijd geen rol speelde in haar kinderwens, maar dat terzijde. Mann straalt altijd een gelaagde vrolijkheid uit, waar manlief Judd Apatow zich gelukkig mee kan prijzen. Verder vond ik Colin Josts aanwezigheid wel leuk, gezien het feit dat ik nogal een groot fan van Saturday Night Live ben…
Final credits
Na wel wat (juiste) twijfel bleek How to Be Single dus toch wel wat interessanter dan menigeen zal vermoeden. Niet dat het echt een serieus goede romantische film is hoor, daarvoor moet je toch meer aan Richard Linklaters Before-trilogie en films van de Duplass-broers denken, maar ten opzichte van de ‘meuk’ die normaliter speciaal voor vrouwen wordt gemaakt, was dit een vrij goede verrassing. Plus dat vooral Wilsons aanwezigheid ook voldoende en heerlijke lompheid biedt waardoor je ook zeker kunt genieten van deze film, zonder dat je op zoek gaat naar iets van diepgang (wat ik soms dus nogal amechtig doe)…