The Jungle Book (2016)
Ja, als deze eligible is, dan verwacht ik dat de Oscar voor Beste Animatie van het jaar al vergeven lijkt, want The Jungle Book wordt in m’n hoofd – een week na het zien van de film (vanwege wat drukte kwam ik niet eerder toe aan deze recensie) – eigenlijk steeds beter. Prachtige animatietechnieken, mooie moraliteit voor jongere kijkers, zeer leuke dierengrapjes door een aantal perfect gekozen stemacteurs, en vol met mooie geüpdatete versies van de liedjes die kenners van Disneys klassieke animatie (uit 1967 al!) en/of voormalig Scouting-leden graag uit volle borst mee zullen zingen. En ook behoorlijk veel credits voor Neel Sethi, het 12-jarige jochie dat door Jon – Iron Man, Chef – Favreau zó goed geregisseerd is, dat het mij eigenlijk geen enkel moment opviel dat hij volgens mij voor 99,9% van de shots voor een greenscreen stond te acteren, zonder enige tegenspeler…
Het verhaal
Waarschijnlijk bij velen wel bekend vertelt The Jungle Book het verhaal van Mowgli (Sethi), ooit achtergebleven in de Indiase jungle, waar de zwarte panter Bagheera (Ben Kingsley) zich over hem ontfermde, en hem op liet groeien bij de wolventroep onder leiding van Akela (Giancarlo Esposito) en Kasha (Lupita Nyong’o). Als echter de verminkte tijger Shere Khan (Idris Elba) weer ten tonele verschijnt, die een speciale haat voelt richting Mowgli, rest onze held weinig meer dan terugkeren naar het mensendorp, waarvan hij zich helemaal niet herinnert daar ooit vandaan te zijn gekomen.
Onderweg raakt hij Bagheera na een gevecht met Shere Khan kwijt, maar dan ineens is daar de ‘hulp’ van beer Baloo (Bill Murray), die initieel denkt dat Mowgli gewoon een aapje is dat hij kan misleiden hem te helpen honing te verzamelen. Als Mowgli echter z’n ’trucjes’ (lees: z’n menselijke vindingrijkheid) inzet om Baloo aan wel heel veel honing te helpen, dan voel je al dat de makers wel degelijk een duidelijke boodschap over willen brengen.
Lichte kritiek
Dat daarin wel wat aparte aannames zitten, dat nam ik met gemak op de koop toe. Vuur wordt namelijk “de Rode Bloem” genoemd, als zijnde een menselijke uitvinding. Nu is vuur zelf dat natuurlijk niet, maar het beheersen van vuur (en vanuit arrogantie/sukkeligheid het mogelijk te roekeloos hiermee omgaan) is wel iets menselijks, dus mogelijk dat de dieren daarom bang zijn van mensen, omdat zij de Rode Bloem als wapen in kunnen zetten? Daar wrong voor mij iets, wat ook het geval was bij die immens grote orang-oetan (Christopher Walken), één van de vele obstakels die Mowgli op z’n reis tegenkomt. Maar zoals ik al typte als kop: dit is slechts lichte kritiek hoor…
Cast & crew
Sethi heb ik hierboven al flink wat credits gegeven, want naast het spelen in een onbekende korte film maakt hij hier nogal indrukwekkend zijn speelfilmdebuut. Waarschijnlijk wordt hij hierin dus erg goed bijgestaan door Favreau, die met Elf en Zathura eerder al vrij succesvolle kinderfilms maakte, of daarin in elk geval kinderen goed regisseerde. Daarbij komt z’n ervaring met de Iron Man-films goed van pas in het vertellen van het grote avontuur dat Mowgli beleeft, wat mijn verbazing – dat Rudyard Kiplings beroemde boek door een behoorlijk onbekende scenarist (Justin – Street Fighter: The Legend of Chun-Li – Marks) tot scenario is verwerkt – wel wat in het juiste perspectief plaatst. Zoals ik al door liet schemeren: niet dat alles foutloos is, maar het verhaal loopt wel erg lekker zonder ergens uit de bocht te schieten.
Natuurlijk wordt de aantrekkingskracht van een film als deze voor een belangrijk deel ook bepaald door de stemacteurs, en op dat vlak zijn er weinig imponerender animaties dan deze. Walken kan zich zelfs vocaal uitleven als King Louie, terwijl Kingsley goed gekozen is als vaderfiguur Bagheera. Scarlett Johanssons aanwezigheid voelt wel een beetje als natte droom voor de marketingmensen, want haar aanwezigheid in de film is ontzettend klein. Idris – Mandela: Long Walk to Freedom – Elba weet met z’n stem perfect Shere Khans sluwe gemeenheid neer te zetten, maar de topper in dezen is toch wel Murray, wiens drollerige stem perfect z’n karakter samenvat: lui maar gewiekst, lief knuffelbaar maar ook loyaal. Oftewel: een zeer goede vriend die wel degelijk ook z’n foutjes heeft, maar zich daar niet helemaal bewust van is…
Final credits
Ja, natuurlijk worden op de dierlijke karakters allerlei menselijke kwaliteiten en tekortkomingen geprojecteerd. Maar waar me dat bij March of the Penguins juist wat in de weg zat, daar zorgt het er hier voor dat ik blij ben eindelijk weer eens een ‘familiefilm’ gezien te hebben die het menselijke/opvoedkundige hart op de juist plek heeft zitten, door het allemaal wat grijzer te maken. Denk dat ik sinds de eerste Harry Potter-film ook niet meer zo’n nostalgie gevoeld heb. Maar waar die tovenaarsleerling dat op sprookjesgebied deed, daar deed The Jungle Book dat op avontuurlijk vlak, waarin de rol van de mens in de natuur behoorlijk duidelijk wordt neergezet, maar waarin ook de vrije wil wordt getoond, waarmee je als mens kunt kiezen het goede te doen…