Alice Through the Looking Glass (2016)
Direct na afloop zat ik redelijk te glimlachen in m’n stoel, maar twee dagen later is die initiële ‘awe’ eigenlijk volledig verdwenen en ben ik toch wel aardig kritisch op dit vervolg op Alice in Wonderland uit 2010. Okay, het is vooral een familiefilm (lees: “kinderfilm”), maar waar het eerste deel voldoende ruimte gaf om mee te gaan in die fantastisch wonderlijke bijna psychedelische wereld, daar voelt het hier wat gehaaster, en ook iets te ‘uitleggerig’ aan allemaal. Al bevat de film wel ontzettend veel ‘opvoedkundige thema’s’, waarvan er een paar best interessant zijn uitgevoerd. Koppel dat aan de pracht en praal van geweldig kleurrijke CGI en je zult je zeker wel 113 minuten vermaken hoor, maar waarschijnlijk/eigenlijk ook niet meer dan dat…
Het verhaal
De film opent met onze Alice (Mia Wasikowski) als kapitein van de Wonder, het schip dat ze van haar vader geërfd heeft. Ze weet op gedurfde wijze een stel piraten af te schudden, maar terug in Londen blijkt dat Hamish (Leo Bill) – de drol wiens huwelijksaanzoek Alice in het eerste deel afwees – de nieuwe Lord Ascot is en vanuit wraak beslist dat Alice geen toekomst meer heeft als kapitein. Op plottechnisch nogal makkelijke wijze komt Alice daarna in een kantoor met een wel erg bijzondere spiegel terecht, want als ze daar doorheen stapt, bevindt ze zich ineens weer in de wereld van de Mad Hatter (Johnny Depp) en de koninklijke zusjes Iracebeth (Helena Bonham Carter) en Mirana (Anne Hathaway). Wat blijkt: de Hatter is emotioneel volledig doorgeflipt, omdat hij na een vondst gelooft dat z’n ouders mogelijk helemaal nooit overleden zijn. Als Alice hem niet direct gelooft, dan valt de Hatter echter nog dieper in z’n zwelging, en dat lijkt terminale gevolgen te hebben.
Rest Alice niks anders dan terug in de tijd te gaan, om trachten te voorkomen dat de Hatters ouders gedood worden. Maar daarvoor moet ze dus wel langs bij Tijd zelf (Sacha Baron Cohen), want alleen met zijn zogenaamde ‘chronosfeer’ kan ze die tijdsprong terug maken. Maar die geeft hij niet zo makkelijk op, waardoor hij Alice door de tijd heen achtervolgt, waar Alice steeds jongere versies van de Hatter tegenkomt, en het langzaam maar zeker een soort van ‘origins‘-verhaal wordt…
Kritiek + pedagogiek
Ja, daar gaat de film scenariotechnisch eigenlijk wat de mist in, want is die fantasiewereld waarin Alice belandt niet juist zo gaaf omdat daarin alles kan, zonder dat je je afvraagt waarom? Iets wat geaccentueerd werd toen ik op 2/3 van de film tegen een vriendin opmerkte dat ik het raar vond dat het ‘kasteel’ van Iracebeth uit groente e.d. bestond, en zij dat counterde met: “In zo’n film is dát hetgeen je raar vindt?“. Maar wat daar wel uit blijkt is dat er nogal veel ‘verklaard’ wordt, en doordat dat kasteel juist niet werd verklaard, viel me dat op. En waar Tim Burton als regisseur van het eerste deel echt zijn ‘outsider in een wereld van conformisten’-handtekening achterliet, daar is dát hier ook wat minder, waardoor Alice’ recalcitrantie ook minder uit de verf komt, en het meeleven met haar daarom ook wat minder ‘noodzakelijk’ aanvoelt.
Maar wat de film dus opvoedkundig wel zeker de moeite waard maakt, zijn al die kleine thema’s die erin verwerkt zitten. Nu zet ik hier wel even een – SPOILER ALERT – neer, want inzake het tijdreizen deed de film me even denken aan de interessante TV-serie 11.22.63, maar daarin kiest de film toch een weg die thematisch gezien een beter resultaat oplevert dan in die op een boek van Stephen King gebaseerde serie. Daarnaast zit er een leuke knipoog inzake het dromen versus werkelijkheid in, een mooie boodschap inzake het moeten accepteren van wat er gebeurt in je leven, het verder kijken dan je eerste indruk, maar ook hoe kleine vrij herkenbare leugentjes grote gevolgen kunnen hebben, et cetera – EINDE SPOILER ALERT. En die ‘menselijke’ thematiek zorgt er weer voor dat de film weer beter ‘inleefbaar’ is, ondanks eerdergenoemde kritiek en de enorm grote quatsch, fantasie, pracht en praal…
Cast & crew
Net als bij het eerste deel is het raar dat Wasikowski wederom niet als eerste gecredit wordt, want haar rol is zeker twee keer groter dan die van Depp en Bonham Carter, die beiden eerder worden genoemd. Nu maakt dat natuurlijk niks uit, maar Depps rol is in deze film volgens nog zelfs wat kleiner dan in het eerste deel. In het begin zag z’n zwaar geschminkte gezicht er zelfs ietwat digitaal uit, waardoor ik even dacht dat hij mogelijk niet bij alle opnames aanwezig was, en dat ze dus een digitale variant van hem hadden gebruikt in een paar scènes. Degene die volgens mij de leukste rol te spelen had was overigens Hathaway, want haar wat wazig ogende Mirana lijkt af en toe zo sierlijk afwezig dat ik me kan voorstellen dat dat gegarandeerd tot meligheid heeft geleid op de set. Verder is Baron Cohen goed in z’n rol als Tijd, waar initieel zéér veel (en ook zeker wel leuke) grappen over gemaakt werden aan de theetafel van de Hatter, maar die uiteindelijk als rol genuanceerder was dan ik had verwacht…
Tim Burton was deze keer wel als producent aan de film verbonden, maar de regie was in handen van James Bobin, die eerder de Muppets-films maakte, en ook een aantal afleveringen van het geweldig droogkomische Flight of the Concords. De kritiek die ik op deze film heb is ook niet op zijn werk, maar meer op die van scenariste Linda Woolverton, mede ook omdat ik hoorde dat de film wel erg weinig overeenkomsten vertoonde met Lewis Carrolls boek (en het bronmateriaal mogelijk wel uitgebalanceerder was?). Want naast de hierboven beschreven kritiekpunten voelde de film – qua startmoment en/of gebrek aan ‘exposé-tijd’ – ook een beetje aan alsof de makers er teveel van uitgingen dat we de goede opzet/intro uit eerste deel nog wel zouden voelen/herinneren, en ze daarom hier wat sneller in het plot konden duiken. Woolverton is overigens geen onbekende op familiefilm-vlak, want naast de eerste Alice-film schreef ze ook de scenario’s van onder andere The Lion King, Maleficent en Mulan.
Final credits
Ja, vooral leuk voor kinderen, die zich wederom kunnen vergapen aan alle geweldige kleuren en gekke typetjes. Tijd wordt bijgestaan door op minions lijkende domoren, die als Seconden zich op Transformers-achtige wijze samenklonteren tot grotere Minuten, en dan best indrukwekkend zijn. Maar waar ik als volwassene totaal geen moeite had om van het eerste deel mogelijk net zo hard te genieten als kinderen dat deden, daar vrees ik dat ouders dat bij deze film ook wat lastiger zullen krijgen…