Money Monster (2016)
Vier dagen na het zien van Jodie Fosters Money Monster, met George Clooney, Julia Roberts en Jack – Starred Up – O’Connell in de hoofdrollen, moet ik helaas concluderen dat ie niet echt ‘blijft hangen’. De reden is waarschijnlijk, dat ondanks de zeer urgente en belangrijke boodschap, deze net wat te rechtlijnig wordt neergezet. De film bevat niet echt een ‘dramatic punch‘ die je even uit je comfort zone trekt en daarmee indruk maakt. Mogelijk ook juist de andere kant van een medaille die ik meer dan waardeer en die de film wel de juiste context/ondertoon geeft, maar ik vrees dat het scenario toch net niet sterk genoeg was. Ondanks dat de film productie- en locatietechnisch wel TOP is…
Het verhaal
Lee Gates (Clooney) is een wat clowneske TV-presentator met z’n eigen show over de Amerikaanse beurs. Hij voorspelt de grootste stijgers en de biggest losers in een grafisch en montagetechnisch nogal hip TV-programma, wat geregisseerd wordt door Patty Fenn (Julia Roberts). Ergens voel je in Lee en Patty’s relatie wel de invloed van (het veel betere) The Newsroom doorsijpelen, maar voor je tijd hebt om daarover na te denken loopt ene Kyle (O’Connell) vermomd als bezorger de live TV-set op, gewapend met een pistool en twee bomvesten. Hij kaapt de show, en wil on the air verhaal halen over één van de grootste financiële debacles van de laatste jaren (in de hier gecreëerde filmwereld althans): de ineenstorting van het aandeel van Ibis Global Capital, wat onder leiding staat van Walt Camby (Dominic – 300, John Carter – West).
Terwijl de spanning in de studio stijgt, de politie onder leiding van captain Powell (Giancarlo – Revolution, Maze Runner: The Scorch Trials – Esposito) de situatie onder controle tracht te krijgen en de PR-dame van Ibis (Caitriona – Super 8, Outlander – Balfe) er alles aan tracht te doen om haar bedrijf er zo ongeschonden mogelijk uit te laten komen, lijkt Lee steeds meer sympathie te krijgen voor z’n overvaller. Mede ook, omdat er steeds meer haken en ogen aan het officiële verhaal van die ineenstorting blijken te zitten. Zou het Kyle lukken om de waarheid boven tafel te krijgen voordat hij letterlijk en/of figuurlijk het zwijgen wordt opgelegd..?
Scherp, en toch ook soft…
Weet je: het aparte is dat de kracht van deze film ook direct een ‘zwakte’ herbergt. In hoeverre het oordelen dat dit een zwakte is komt door mijn ‘mannelijke kijk’ op de situatie weet ik niet, maar de film lijkt aan de ene kant precies te tonen wat rotte industrieën als de financiële industrie nodig hebben, te weten een moederlijke draai om de oren. Dat daarvoor iets als een crash van het mannelijke ego nodig is, dat is één van de drijfveren voor een scenario waar ik zelf al belachelijk lang aan ‘werk’, maar daarvoor had het drama in deze film dus eigenlijk wat scherper, wat harder, juist misschien wel wat ‘mannelijker’ neergezet moeten worden. Doordat hier de scherpe randjes afgehaald zijn, mede doordat ik – door de medewerking van daadwerkelijk bestaande mediapersoonlijkheden als Cenek Uygur (van The Young Turks) en Robert Reich (ex-minister onder Bill Clinton en nu fervent Bernie Sanders-fan) – al snel door had dat de film z’n hart op de juiste plek had zitten, maakt de film dus niet zo’n enorme impact. Iets wat ik jammer vind, juist omdat ik het onderwerp zo ontzettend belangrijk vind. Mogelijk dat ik daarom ook extra kritisch ben hoor, maar uiteindelijk biedt Money Monster toch net een wat te simpel/plat gebrachte boodschap…
Crew & cast
Mogelijk dat het schrijversteam hier wel voor verantwoordelijk is. Jamie Linden schreef de scenario’s voor Dear John en We Are Marshall, terwijl Alan DiFiore vooral een TV-scenarist blijkt te zijn. De ’topper’ in het schrijversteam is Jim Kouf, die ooit het scenario schreef van de film die ik als eerste meerdere keren zag: Up The Creek. Daarna was hij ook nog betrokken bij Kyle MacLachlans The Hidden (in mijn herinnering één van de beste sci-fi-horrors uit mijn VHS-jeugd?), waarna hij aan Rush Hour en National Treasure werkte, maar ook aan Operation Dumbo Drop, Snow Dogs en die Taxi–remake met Jimmy Fallon. Zoals je ziet: geen topscenaristen, en dat merkte ik dus helaas wel. Natuurlijk had regisseuse Jodie Foster hier wel in kunnen grijpen, maar ik weet niet hoe groot haar ‘macht’ in dezen was. Qua regie zit de film wel goed in elkaar, hoe opvallend die clowneske openingsdansjes van Lee ook zijn.
Dat lijkt me overigens ook het enige dat écht uitdagend was voor Clooney, dat rare/extraverte gedoe in z’n TV-show. Verder lijkt hij de rol met een paar vingers in z’n neus af te kunnen, en ook Julia Roberts wordt niet geweldig uitgedaagd hier. Meest opvallende acteur is O’Connell, die me gruwelijk verraste in het Britse Starred Up, en hier ineens een Amerikaanse loser speelt. Op momenten doet hij dat zo goed, dat het bijna té realistisch aanvoelde, als in: ik vond hem ook wel wat een sukkel af en toe. Iets wat overigens goed bij z’n rol past.
Final credits
Toen ik hierboven wat aan het ‘namedroppen‘ sloeg besefte ik me pas dat ik inderdaad wat zoekende was naar échte vulling voor m’n recensie, en dat is nooit een goed teken voor een film. Terwijl de boodschap en de aanpak dus wel degelijk ‘belangrijk’ zijn. Helaas kon dat scherpe einde de film voor mij uiteindelijk niet helemaal redden, al vind ik het onderwerp nog altijd belangrijk genoeg dat ik deze zeker wel aanraad hoor. Mocht je echter serieuzere, scherpere en/of betere films over de grofheid van Wall Street willen zien, dan kun je beter The Big Short of Margin Call kijken, en als je op een wat metaforischer vlak dit onderwerp heel sterk behandeld wilt zien worden, kijk dan Brad Pitts Killing Them Softly (nog) maar eens…