The Nice Guys (2016)
Het fijne aan een regisseur met een duidelijke signatuur is dat ik het me nu heel makkelijk kan maken: als je Kiss Kiss Bang Bang leuk vond, dan zul je The Nice Guys geweldig vinden, punt.
Ik ben zelfs van mening dat Shane Black de balans tussen humor en actie nu nóg beter onder de knie heeft dan in die film met Robert Downey Jr. en Val Kilmer, waarbij Ryan Gosling een heerlijke ‘drollerigheid’ tentoonspreidt die je mogelijk herkent van Brad Pitt-rollen in Burn After Reading en/of True Romance. En toen ik zojuist Blacks filmografie bekeek op IMDb verbaasde het me niet dat hij ooit als scenarist doorbrak met Lethal Weapon…
Het verhaal
We zitten in Hollywood aan het eind van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Gosling speelt privédetective Holland March, die vooral dementerende oudjes ‘oplicht’. Zijn zoektocht naar ene Amelia (Margaret – Palo Alto – Qualley) wekt echter Amelia’s ergernis op, die op haar buurt de ‘one man knokploeg’ Jackson Healy (Russell Crowe) inhuurt, en zo is de eerste ontmoeting tussen March en Healy een wat pijnlijke. Als even later echter blijkt dat March helemaal geen bedreiging vormt voor Amelia, terwijl ze wel degelijk écht wordt achternagezeten door zware criminelen, besluit Healy dat hij March’ hulp juist nodig heeft om haar te beschermen.
Niet veel later is de stapel lijken in de film al aardig hoog, en het plot wordt nog veel dikker als Amelia’s moeder Judith Kutner (Kim Basinger) zich met de zaak gaat bemoeien. En waar March het al druk genoeg heeft met z’n puberende dochter Holly (Angourie Rice), die overigens iets te graag papa wil helpen, belanden ze steeds dieper in die Hollywood-wereld van corrupte politie, maffia en vooral porno. Want ergens lijkt alles samen te komen in een pornofilm die juist om het verhaal draait..??
Fijne mix
Het goed afstemmen van de hoeveelheid actie vs. humor is best lastig. Althans: je ziet vaak genoeg dat dit mis gaat. Hier viel het me echter juist op hoe goed alles in balans was. Behoorlijk lompe actie wordt afgewisseld met droge humor, precies op de momenten dat je als kijker wel even een ‘rustmomentje’ kunt gebruiken. Hierin moet de match tussen hoofdkarakters juist zijn, en daarin ligt een belangrijke taak van de regisseur. Dat hij in dezen ook het scenario schreef (in samenwerking met een debuterend scenarist?), dat zal het voor hem wel wat vergemakkelijkt hebben, maar dat toont ook dat Black wel alle credits verdient. Waarom zou hij niet één keer per twee à drie jaar zo’n buddycop-achtige-actiekomedie maken, want daar blinkt ie meer in uit dan in een Marvel-film als Iron Man 3?
Cast
Zoals ik al zei: de chemistry tussen March en Healy is ontzettend belangrijk, en daarin stellen Gosling en Crowe zeker niet teleur. Crowe als doorgewinterde knokkerd die ietwat op zoek lijkt naar ‘betekenis’ in z’n leven, terwijl de sullige March totaal niet door heeft hoe hij bespeeld wordt door alles en iedereen. In ‘real life‘ zou zijn dochtertje hem alle kanten op kunnen manipuleren, althans: dat straalt Angourie Rice wel uit. Deze van oorsprong Australische tiener speelde zich daar al in de kijker in These Final Hours, maar maakt hier – onhoorbaar overigens – haar Amerikaanse debuut, en daar mag ze best trots op zijn. Gosling lijkt op meerdere vlakken overigens wel Brad Pitts ‘opvolger’ (of jongere broertje), want hij lijkt zich ook vrijwel moeiteloos in elke rol te kunnen verplaatsen.
Opvallende ‘verrassing’ was de aanwezigheid van Kim Basinger. Door af en toe ietwat opzichtige plastische chirurgie lijkt ze niet veel ouder dan in die andere Hollywood-noir L.A. Confidential, terwijl die toch al bijna 20 jaar geleden uit kwam. En voor de rest zit de film acteertechnisch gewoon goed in elkaar, waarbij eigenlijk geen enkele acteur uit de toon viel. En ook dát is de verdienste van een regisseur met een visie.
Final credits
Niet dat dit een ‘belangrijke’ film met een diepere betekenis is of zo, maar qua heerlijk entertainment zou deze wel eens in m’n ’top 5 heerlijke wegkijkfilms’ van het jaar kunnen komen. Dat een subplotje over het afgebrande vorige huis van March naar wat deleted scenes hintte, dat zat me niet echt in de weg, en dat tijdfoutje – inzake een rijbewijs uit 1979, terwijl in de begintitels toch wel degelijk “1977” getoond werd – was zo klein, dat dit waarschijnlijk niemand anders is opgevallen.
Ja, als je op zoek bent naar wat escapisme, stevige actie, fijn vermaak, heerlijke droge humor, lekkere 70-ies muziek en/of wat zeer appetijtelijke en schaars geklede vrouwen, dan is The Nice Guys één van de beste aanraders in tijden…