Independence Day: Resurgence (2016)
Is het een vervolg, een hommage aan of toch meer een The Force Awakens-achtige blauwdrukkopie van het eerste deel? Hoe het ook zij, Independence Day: Resurgence geeft je vrijwel exact wat je van een Ronald Emmerich-film kunt verwachten: groots ‘patriottisme’, flink stevige visual fx, coole/knappe/hippe/wijsneuzerige/heldhaftige karakters en makkelijk escapisme. Gooi daar nog twee elkaar opponerende buitenaardse rassen tegenaan, waarvan het ene bijna klassiek en/of simpel is (afhankelijk van je ‘bui’) en het andere best interessant, en je krijgt een best bevredigende blockbuster met een flink gevuld plot.
Het verhaal
Twintig jaar na de mensheidveranderende gebeurtenissen uit Independence Day maken we allereerst kennis met onze nieuwe helden. Jake Morrison (Liam – The Hunger Games – Hemsworth) heeft één of ander suf baantje op een maanbasis – oh ja: we hebben de buitenaardse technologie uit het eerste deel gebruikt om de mensheid flinke stappen vooruit te laten zetten – als gevolg van een patser-foutje tijdens z’n pilotenopleiding. Daardoor heeft hij bonje met Dylan Hiller (Jessie T. Usher), inderdaad: de zoon van Will Smiths karakter uit het eerste deel. Aan de andere kant heeft hij wel een fijne relatie met Patricia Whitmore (Maika – The 5th Wave, The Bling Ring – Monroe), de dochter van voormalig president Whitmore (Bill Pullman). Maar deze Whitmore heeft, net als anderen die in het eerste deel in contact zijn gekomen met het collectieve brein van de aliens toen, visioenen die iets nogal heftigs aankondigen. Net op het moment dat de wereld de 20e verjaardag van het verslaan van de aliens uit het eerste deel wil gaan vieren.
Opvallend makkelijk hoe ze over een nieuw contact met een buitenaards ras heenstappen voorafgaand aan deze viering, maar in een Emmerich-film moet je daar niet al te moeilijk over doen. Dat contact leek namelijk positief uitgepakt te hebben, maar David Levinson (Jeff Goldblum) weet wel beter. In Afrika blijkt het enige intact overgebleven schip uit de vorige aanval ineens weer opgestart te zijn, en voordat we het weten zitten we in een nieuwe intergalactische strijd. Eén die lekker arrogant totaal onvoorbereid uitgevoerd wordt, wat mij iets kritischer/cynischer liet worden inzake de kwaliteit van deze nieuwe film, maar daarin werd ik wel lichtjes terechtgewezen. Qua opzet lijkt de film namelijk erg veel op het origineel, dus dat er op dat moment nog lang niet genoeg computers aan het renderen zijn gezet (als in: dat kon nog niet de eindstrijd zijn), dat voel je eigenlijk ook wel op je sokken aan. Wat dus nog volgt is een strijd waarin dus één van de buitenaardse rassen op best interessante wijze is neergezet…
Hoe meer ik typ..?
Niet dat dat deze film echt boven een Emmerich-film uit laat stijgen hoor, maar het is een welkome toevoeging aan een verhaal dat anders volledig plat was geweest. Al merk ik tijdens dit typen alweer dat ik eigenlijk een stuk kritischer mag zijn op deze film dan ik direct na afloop van het zien dacht. Als in: de film biedt wel een vrij heerlijke en lekker makkelijke ‘vlucht’ uit de werkelijkheid, zonder echt ergens te irriteren, maar als je dieper gaat graven in het scenario e.d., dan zal het niet zo moeilijk blijken om de film ook aardig te bekritiseren. Ik ben echter nog niet zo ver over m’n awe heen, al zat ik er wel iets minder in dan ik gehoopt had. Ik merkte dat ik tijdens de film al wat kritiek aan het vormen was, en dat is nooit het beste teken inzake m’n betrokkenheid in het verhaal. Al zat ik richting het eind toch weer vrij aardig mee te bewegen met de stoere vliegeniers (en ‘vliegenieressen’).
Cast & crew
Ja, vooral de chemistry tussen Hemsworth en Monroe werkt wel. Hij als energieke macho met een goed hart, die een verkeerde beslissing onder ogen moet zien, en zij als bezorgde dochter van een ogenschijnlijk seniel wordende vader maar met een eigen drang om haar mannetje te staan, so to speak. Dat ze er daarnaast vrij appetijtelijk uit ziet, dat past natuurlijk perfect bij de quatsch die deze film voorschotelt. Het tegenspel van Usher is wat te klein om op waarde te schatten, maar de chemie tussen Hemsworth en z’n sidekick Ryan, gespeeld door Ryan – Mad Men, Vacation – Cartwright, is aardig. Het blijft allemaal lekker oppervlakkig, en veel verder moet je ook niet kijken. Dan is het namelijk ook nog genieten van Angelababy, die een Chinese pilote speelt waar Ryan als een blok voor valt. Daarnaast is het op acteervlak vooral leuk om al die ‘oude’ karakters weer terug te zien, waarbij het af en toe wel een beetje graven in m’n geheugen was wie nou ook alweer wie was. Dat maakte het leuk, waarbij ik niet in durf te schatten of dit minder leuk zal zijn als je voorafgaand aan je bioscoopbezoek dat eerste deel wél weer een keer gekeken hebt (wat ik dus niet gedaan heb).
Emmerich werd in het schrijven van het scenario wederom bijgestaan door z’n vaste producent Dean Devlin, waarmee hij al sinds Stargate samenwerkt. Nieuw deze keer zijn Nicholas Wright, James A. Woods en James Vanderbilt. Vanderbilt schreef ooit het scenario voor Finchers Zodiac en de twee The Amazing Spider-Man-films, en hij lijkt wel een aardige aantrekkingskracht op grote acteurs te hebben, als je naar zijn filmografie kijkt. Wright en Woods zijn vrij onervaren als scenaristen, en het feit dat Emmerich hen gestrikt heeft voor een mogelijke remake van Stargate (Emmerichs doorbraakfilm) kan betekenen dat ze geweldig samen kunnen werken, maar kan ook betekenen dat Emmerich vooral een paar jonge volgzame schrijvers zocht. Beide schrijvers zijn overigens drukker met acteren dan met schrijven geweest, waarbij je bij James A. Woods overigens niet aan de grote James Woods moet denken.
Final credits
Independence Day: Resurgence is een betere film dan je mogelijk verwacht, maar hij haalt het qua originaliteit natuurlijk niet bij het origineel. Qua exposé is de benodigde ’tijdoverspanningsinformatie’ overigens wel goed verwerkt in het verhaal. Er wordt zelfs een wereld neergezet die technologisch zoveel verder is dan waar wij nu zijn, dat je zo’n buitenaardse aanval bijna verwelkomt. Zeker als het gepaard gaat met een buitenaards ras dat een evolutie meegemaakt lijkt te hebben die ons ook mogelijk te wachten staat (zie daarvoor dit ontzettend interessante Motherboard/VICE-artikel).
Dat voor die buitenaardse aanval in de film mogelijk miljoenen mensen gestorven zijn en dat me dat geen bal uitmaakt, dat is natuurlijk weer typisch Emmerich. Iets wat in een vergelijkbare film als San Andreas ook het geval was. En om op positieve noot te eindigen: ik voelde nog een overeenkomst met dat The Rock-vehikel: in het scenario zitten ook flink wat ‘kleinere’ menselijke verhaaltjes verwerkt, en dat hield mijn aandacht net genoeg vast. Al worden zulke kleine verhaaltjes in een bombastische film als deze natuurlijk wel aardig overschaduwd, mede ook omdat het er meerdere zijn.
En hoe het zit met mijn korte gedachte, dat op een mogelijk vergelijkbare manier als in Game of Thrones de klimaatverandering een onverwachte ‘diepere’ rol speelt in het verhaal? Daarvoor zal ik toch het zekere derde deel af moeten wachten. Alhoewel ik m’n verwachtingen daarvoor waarschijnlijk niet al te hoog moet laten worden…