War Dogs (2016)
Ik las een mooie oneliner over deze film, die ook best aardig mijn kritiek samenvat: “War Dogs barks, but doesn’t bite.” Ik vermaakte me namelijk best wel met deze film, waarvan ik de trailer gelukkig niet serieus gezien had (ik verwachtte dus geen komedie “van de maker van The Hangover-trilogie“, zoals een teleurgestelde vrouw naast me dat wel deed). Ik was ook aangenaam verrast dat in de eerste alinea van het script al de megascherpe en gruwelijk controversiële reden voor het voeren van oorlog wordt opgevoerd, maar was mede daardoor aan het eind ook wel teleurgesteld dat deze reden verder niet als DE rode draad door de film liep. Want als ik iets zou willen in deze wereld, dan is het wel volledige transparantie over geopolitieke handelingen. Dat toegegeven wordt dat oorlog vooral wordt gevoerd omdat de wapenindustrie omzet moet maken. En dat deze industrie via talloze lobbies en superPAC’s Amerikaanse politici en presidentskandidaten (vooral Hillary Clinton) financiert en daarmee beïnvloedt; dáár zou ik de VN Veiligheidsraad wel eens voor bij elkaar geroepen zien worden.
Maar sorry, ik dwaal nu al af: dit is een voor Todd – Old School, Road Trip, The Hangover I, II en III – Phillips best goed gemaakte (en waargebeurde!!) mix tussen komedie, drama en oorlogsfilm, die dus helaas minder hard aankomt dan bijvoorbeeld Nicolas Cage’s Lord of War dat deed.
Het verhaal
David Packouz (Miles Teller) heeft nooit echt een carrière op weten te bouwen en is aan het begin van de film masseur van welgestelde Miamianen (hoe noem je inwoners van Miami in het NLs?). Door de begrafenis van een oud-klasgenootje komt z’n oude schoolvriend Efraim Diveroli (Jonah Hill) echter weer in z’n leven, die als wapenhandelaar in Los Angeles aardig wat geld verdiend schijnt te hebben. Na een paar biertjes en flink wat herinneringen ophalen is David bij Efraim in dienst, en dat hij dan een toekomst als internationale wapenhandelaar tegemoet gaat, dat weten wij als kijkers al, omdat de film opent met een voor David nogal pijnlijke scène ergens in een desolaat industriegebied in Albanië.
Maar even terugspoelen, want David is eigenlijk supergelukkig met z’n prachtige vriendin Iz (Ana de Armas (what’s in a name?)), en samen demonstreren ze zelfs tegen de oorlog in Irak. Davids geweten wordt dan ook nogal op de proef gesteld door Efraim, die volledig gewetenloos profiteert van een bureaucratische regeling in het inkoopbeleid van het Amerikaanse leger. Hij duikt namelijk bovenop tal van openbare aanbestedingen, en na wat gehossel maken ze ineens kans op een wapendeal van 300 miljoen dollar, om het nieuwe leger van Afghanistan te bevoorraden (het is 2007-2008 in de film). Probleem is echter dat die Afghanen liever met AK47’s schieten, en de grote hoeveelheid kogels die daarvoor nodig is, komt meestal van bronnen waar de Amerikaanse overheid (in het openbaar) geen handel mee mag drijven. Dus lijken David en Efraim de ideale – alhoewel ontzettend jonge – tussenpersonen, die echter ook weer afhankelijk zijn van nóg duisterder figuren, zoals een nogal dik-bebrilde Henry Girard (Bradley Cooper).
Waargebeurd..?
Deze film is dus gebaseerd op waargebeurde feiten, voor het eerst opgeschreven in een Rolling Stone-artikel. Ik vermoed echter dat deze Henry Girard verzonnen is. Zo kon ik verder niks over hem vinden op internet, en gezien z’n reputatie in de film lijkt me dat ook niet een persoon die je bij z’n werkelijke naam in een interview of artikel gaat noemen. Op zich best opmerkelijk dat een regisseur als Todd Phillips dan deze film gemaakt heeft. Mogelijk is hij zelf best betrokken/kritisch, maar ergens lijkt hij vooral ook een iets serieuzer genre te hebben willen proberen. Niet dat hem dat niet aardig af gaat, maar de film valt nu dus eigenlijk wel tussen een flauwe komedie over een paar blowende gastjes die in een totaal onbekende wereld terechtkomen (The Hangover, anyone?) en een film waarin één van de mogelijk belangrijkste geopolitieke kwesties van ons tijdperk behandeld wordt. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat er mensen juist kwaad worden dat zo’n belangrijk onderwerp toch wat terloops behandeld wordt. Het past wel bij de manier waarop David nogal terloops wordt meegenomen in deze handel, waarbij die oppervlakkigheid misschien wel nodig was voor David om het voor zichzelf goed te kunnen praten? Het originele artikel lijkt voor een belangrijk deel namelijk ook gebaseerd op een interview met Packouz, die zich – gezien de flinke potentiële inkomsten – graag liet overtuigen door Diveroli, en dat gebeurde met zo’n “De oorlog is er, als wij het niet doen, doen anderen het“-argument.
Cast & crew
Hill valt behoorlijk op door z’n nogal rare lachje in de film, maar hij zet het karakter wel goed neer. Hij heeft wel een beetje een meelijwekkend uiterlijk, wat hij bijna perfect inzet bij het overtuigen van anderen. Teller speelt de wat sullige David ook meer dan voldoende, en ik vraag me af of de originele casting-keuzes – Jesse Eisenberg en Shia LaBeouf – nou door Phillips vervangen zijn (vanuit komische overwegingen kan ik me dat voorstellen), of dat het een planningkwestie was. Verder herkende ik Shaun Toub, die smokkelaar ‘Marlboro’ speelt, van een best belangrijke rol in Homeland, maar degene die het meeste ‘opvalt’ was toch wel De Armas. Een beetje ongeloofwaardig en/of toevallig is het wel, dat zo’n gruwelijk sociaal fijn karakter ook nog eens zo’n prachtig uiterlijk heeft (als in: vraag me af of Packouz in real life zo’n meid zou weten te strikken), maar je hoort me daar niet echt over klagen. Ik herkende haar trouwens niet, omdat haar vorige film – Knock Knock met Keanu Reeves – volgens mij ook finaal geflopt is. Wel goed om te zien dat ze binnenkort in Dennis Villeneuve’s Blade Runner-vervolg te zien zal zijn (samen met Ryan Gosling, Harrison Ford (!!) én onze eigen Sylvia Hoeks), en mogelijk speelt ze wel een replicant. Kan me voorstellen dat ze met haar grote ogen wel een freaky robot neer kan zetten ja.
Bij het bewerken van het Rolling Stone-artikel kreeg Phillips bijval van Stephen Chin, die ooit Larry Clarke’s Another Day in Paradise schreef, maar opvallender is dat hij als producent bij Harmony – Spring Breakers – Korine’s Gummo betrokken was. Op scenariovlak lijkt hij overigens nog wat ‘groen’. De andere co-scenarist, Jason Smilovic, schrijft vooral voor TV, maar hij verraste eerder best aardig met het scenario van Lucky Number Sleven. Als je naar de titel van dat originele artikel kijkt – Arms and the Dudes – dan klinkt dat eigenlijk ook al een beetje als een Phillips-film natuurlijk. Verder viel me vooral de zeer vette soundtrack op. In hoeverre componist Cliff Martinez de soundtrack ook samen mocht stellen weet ik niet, maar Martinez was zelf natuurlijk verantwoordelijk voor de prachtige soundtrack van Drive.
Final credits
Ja, een beetje tweeledig, mijn oordeel. Apart dat zo’n onderwerp door zo’n regisseur wordt getackeld, maar eigenlijk gaat de film ook meer over de af en toe lachwekkende misstanden binnen het Amerikaanse ‘militair-industrieel complex’, dan over de reden waarom we oorlog voeren. Dat is nogal een gemiste kans, maar mogelijk had een andere (lees: serieus-kritische) regisseur zich hier aan moeten wagen dan. Maar ja, dan was het mogelijk ineens de belangrijkste/beste film van het jaar geworden. Nu blijft het bij een vermakelijke film over een ongelofelijk avontuur van twee jonge gastjes die ineens tot de top van de internationale wapenhandel behoorden.