Sausage Party (2016)
Okay, waar begin ik…? Met een oneliner als “Sausage Party is like Toy Story on steroids and viagra!“? Of met de mededeling dat er dit jaar waarschijnlijk geen film zal zijn waarbij jouw ‘willing suspension of disbelief‘ groter moet zijn om de film überhaupt te trekken? Of met de waarschuwing dat deze animatiefilm TOTAAL ONGESCHIKT is voor kinderen? Al is m’n sensatiebeluste kant wel gruwelijk benieuwd naar hoe een ouder deze film pedagogisch verantwoord uitgelegd krijgt ;).
Maar wacht: laat ik hier niet vergeten te zeggen hoe ontzettend hard (en onverwacht) ik gelachen heb om deze Felix the Cat-achtige en dus nogal controversiële animatie, die ook bij exact de juiste mensen de meeste weerstand oproept. Want denk niet dat Seth Rogen deze film enkel gemaakt heeft om te rellen. Z’n anti-religie en anti-massahysterie boodschap is daarvoor te scherp en bij vlagen ook meer dan interessant. Juist ook vanwege al die weerstand in onder andere de IMDb-comments-sectie…
Het verhaal
Ja, Sausage Party zit vól met boodschappen, om even een dubbelzinnige/flauwe oneliner te gebruiken die in het Engels totaal niet werkt. Maar inderdaad: deze film gaat over boodschappen in de supermarkt, die allen staan te hopen op het moment dat ze door een ‘god’ (lees: mens) meegenomen worden naar the great beyond, voorbij de schuifdeuren van de supermarkt. Voordat je daar in het begin al teveel over na gaat denken wordt Frank (stem van Rogen zelf) geïntroduceerd, een knakworstje dat met een stuk of zeven andere worstjes in een verpakking zit en die continu zit te geilen op hotdogbroodje Brenda (Kristen Wiig), die hij maar wat graag wil penetreren. Wel heel romantisch, maar het is duidelijk dat hun onderlinge geflirt een zo sociaal-geaccepteerd-mogelijke manier is om te tonen dat dat uiteindelijk allemaal aangestuurd wordt door hun seksuele driften.
Het is bijna 4 juli, en rondom deze Amerikaanse onafhankelijkheidsdag wordt er natuurlijk veel geshopt. En dus is de kans erg groot dat Frank en Brenda naar het grote hiernamaals vertrekken. Het liefst samen natuurlijk, want dat zou de hemel zijn. Als echter een potje honing-mosterdsaus (Danny McBride) wordt geruild door een ontevreden klant, vertelt dit potje dat dat grote hiernamaals helemaal niet zo’n geweldige plek is, en als hij in hetzelfde karretje wordt meegenomen als Frank en Brenda toont ie de grootte van z’n ’teleurstelling’ door zich uit het karretje te werpen en in feite dus zelfmoord te plegen. In de daaropvolgende chaos raken Frank en Brenda elkaar kwijt, maar wordt ook één of andere vaginadouche (Nick Kroll) uit het karretje gegooid, wat hem ervan weerhoudt z’n ultieme droom na te kunnen jagen. En daar stelt hij Frank en Brenda verantwoordelijk voor, met alle wraakgevoelens van dien. In hun strijd om terug op hun schap te komen beleven Frank en Brenda elk hun eigen avontuur, en is het Frank die – mede onder het genot van een softdrug die waarschijnlijk ook sterk aanwezig was bij de totstandkoming van het scenario van deze film – achter een waarheid komt waar hij niet meer onderuit kan…
Rijkelijk gevuld (met boodschappen)
Ja, daarin wil ik deze film graag vergelijken met Kevin Smiths Tusk, ook zo’n film die waarschijnlijk in een knetterstonede bui verzonnen is. Maar waar Tusk volledig realistisch begint en dat ook blijft totdat de poep tegen de spreekwoordelijke ventilator knalt, daar is het bij Sausage Party direct duidelijk dat je niet moet gaan miepen over ongeloofwaardigheid van het verhaal. Natuurlijk zijn pratende boodschappen totaal onrealistisch, maar laat dat jou dan ook direct duidelijk maken dat je mogelijk naar een achterliggende thema op zoek kunt gaan. Want waar Tusk uiteindelijk één grote quatschfilm was, daar wil Rogen ons wel degelijk iets bijbrengen. En het knappe is, dat de ‘boodschap’ bij mij uiteindelijk zo goed werkte, dat ik me eigenlijk best wel verkneukelde met de enorme diversiteit aan ‘verhalen’ die mensen in de IMDb-comments verzinnen om hun ongenoegen met deze film onder woorden te brengen: van een “leftist agenda” tot “zionism all over!“, en alles daar tussenin. Ik weet dat wij als mensen graag overal een ‘verhaal’ omheen verzinnen, en dat dan vaak belangrijk gaan vinden als zijnde een ‘waarheid’ of zo, en ik verwacht dat aan de basis van vrijwel al die verhalen op IMDb een gevoel van belediging ligt. Een belediging die zo sterk voelt, mogelijk juist wel doordat Rogen de thematiek – SPOILER ALERT – dat religie is verzonnen om het gepeupel niet al te bang te maken voor de dood – EINDE SPOILER ALERT – best sneaky en geweldig door de hele film heen verwerkt heeft. Op sommige momenten overigens ook heeeeeeeeeeeel erg plat en overduidelijk, maar op andere momenten weer heerlijk subtiel. En ook alles dáár tussenin.
(Voice)cast & crew
Dat ze daar ook ontzettend veel plezier in hebben gehad wordt misschien wel het beste geïllustreerd door het begin van de eindcredits, waarin Rogen en Edward Norton (ja, hij is het die een soort Woody Allen-imitatie doet als eerdergenoemde donut Sammy Bagel Jr.) heerlijk zelfbewust worden genoemd, en waarin ook Rogens eigen Joodse achtergrond verwerkt zit. En Sausage Party is ook een feest der herkenning qua stemacteurs. Salma Hayek als biseksuele taco is overduidelijk, maar eerdergenoemde Norton kwam voor mij wel als een verrassing. Jonah Hill en Michael Cera zijn ook van de partij, en vooral die laatste – als misvormd worstje – zet z’n drollerige/naïeve stem perfect in. Bill Hader, voormalig Saturday Night Live-castlid, toont wederom dat hij één van de beste imitatie-stemmen van de wereld heeft, en Kristin Wiig is en blijft de grappigste vrouw op aarde, if you ask me. Maar mogelijk moet ik verder helemaal niet al teveel namen noemen hier, want ik zie nu nog altijd namen op de castlijst staan, waarbij het heerlijk ’terugdenken’ is of ik die tijdens de film überhaupt wel herkende…
Rogen schreef het verhaal samen met z’n vaste schrijfpartner Evan – This is The End, The Interview, Pineapple Express, Superbad – Goldberg en (acteur) Jonah Hill, waarvan ik dus ook verwacht dat het wel blow-maten zijn. En als je naar de titels hierboven kijkt, dan weet je ook wel in welk ‘genre’ je deze komedie moet plaatsen. Regisseurs Greg Tiernan en Conrad Vernon lijken hier voor het eerst samen te werken, en waar Tiernan ontzettend veel (en enkel?) Thomas de Trein-filmpjes heeft gemaakt hiervoor, was Vernon als regisseur ook al betrokken bij onder andere Shrek 2 en Madagascar 3.
Final credits
Ik zag deze film ruim anderhalve week geleden al, en hij wordt zeker niet minder in mijn hoofd. Ik weet dat deze film velen tegen de haren in zal strijken, en velen zullen totaal niet van deze humor houden, maar waar dat tegen de haren instrijken vaak wat rellerig of stoer gedrag lijkt, daar heeft dat hier dus wel zeker iets van betekenis.
Maar ja, het is inderdaad ook een film met seksueel gezien ontzettend lompe karakters (ook functioneel overigens), die waarschijnlijk verzonnen en/of geschreven zijn onder invloed van een bepaald soort cannabis, maar volgens mij zouden we Rogen c.s. behoorlijk tekort doen als we dit daarmee af zouden doen als één stonede trip. Want daarvoor zit er toch een best scherpe, lichtjes herkenbare en helemaal niet zo’n vergezochte thematiek in verwerkt…