Doctor Strange (2016)
Nadat ik Captain America: Civil War behoorlijk vond tegenvallen had ik het eigenlijk wel wat gehad met films uit het Marvel Cinematic Universe (mag ik de X-Men-franchise daar buiten laten, want die blijft erg sterk?), maar dat is door deze Doctor Strange eigenlijk weer volledig goedgemaakt! Veel meer een origin-story dan de wat warrige trailer deed vermoeden voegt deze een mooie en interessante spirituele laag toe het Marvel-universum, eigenlijk perfect gevangen in het cameo-shot van Marvel-‘vader’ Stan Lee.
Ja, ik verwacht tijdens het schrijven van deze recensie nóg enthousiaster te worden, al blijft die ‘nieuwe’ laag – die ook al wat voelbaar was in X-Men: Apocalypse – natuurlijk wel ietwat ‘Hollywood-veilig’ aan de oppervlakte.
Het verhaal
Dokter Stephen Strange (Benedict Cumberbatch) is een ontzettend arrogante neurochirurg, en die arrogantie zit een potentiële relatie met collega Christine Palmer (Rachel McAdams) net zo in de weg, als dat het enorm irritant is voor een collega-chirurg als dr. Nic West (Michael Stuhlbarg). Op weg naar een lezing op een bergweg crasht hij met z’n supercar (ja, hij verdient schijnbaar gruwelijk veel geld als chirurg), waarna zo’n beetje elke zenuw in z’n hand is vernietigd. Voor een arts natuurlijk het einde van je carrière, en in z’n zoektocht naar een oplossing ontmoet hij o.a. Benjamin Bratt in een veel te kleine rol, voor zo’n bekend acteur.
Strange komt uiteindelijk in Kathmandu terecht, waar hij door The Ancient One (Tilda Swinton) geïntroduceerd wordt in de wondere wereld van het multiversum, de dark side, realiteitsveranderende krachten, en nog veel meer. Probleem is echter z’n gigantische ego, wat hem nogal in de weg zit. Iets wat eerdere leerlingen ook overkomen is, en daarmee is dan ook een stevige tegenstander ontstaan in de vorm van Kaecilius (Mads Mikkelsen met nogal aparte make-up). Voordat Strange helemaal is ingeleerd in de mystieke kunsten moet hij echter al flink aan de bak, waarin hij dus vooral ook iets over zichzelf moet leren waar hij z’n grote intellect níet bij in kan zetten…
The Doors of Perception
Nu begreep ik niet helemaal waarom Stan Lee zo hard moest lachen om The Doors of Perception, voor mij één van de gaafste/interessantste/beste boeken die ik in de laatste tien jaar gelezen heb, maar het feit dat hij juist dít boek leest in z’n cameo-rol past perfect bij mijn positieve gevoel bij deze film. Natuurlijk blijft de film wat op de oppervlakte en wordt een aantal mooie inzichten die Aldous Huxley in dat boek beschrijft (naar aanleiding van een medisch begeleide mescaline-trip die hij in 1954 maakte) nogal populair vertaald, maar dat begrijp ik wel in zo’n grote Hollywoodfilm. Maar het feit dat de Marvel-comics dus mogelijk ook beïnvloed zijn door dit geweldige boek – The Doors baseerde hun bandnaam ook op dit boek! – dat voorspelt ineens erg veel interessants voor de toekomst van het Marvel-universum. Natuurlijk dient dit wel geplaatst te worden in de bredere context waarin zich ook Ant-Man, Spider-Man, Thor, Captain America en de overige Avengers bevinden, maar daarvoor wordt die wat verplichte (maar ook wel leuke) ’tijdens-de-credits-scène’ gebruikt.
Cast & crew
Qua arrogantie past Cumberbatch geweldig in z’n rol, maar toch had ik een paar keer het gevoel dat hij eigenlijk iets te ‘klassiek’ is voor zo’n rol. Dat voelde ik vooral in de vechtscènes, die overigens goed en netjes gechoreografeerd zijn en al, maar toch wrong daar voor mij iets. Niks ten nadele van Cumberbatch overigens, maar waar dat niet 100% passen z’n rol als Khan in de Star Trek Into Darkness juist versterkte, weet ik nog niet zeker of dat het hier ook doet. Swinton is erg goed gecast als The Ancient One, een mysterieuze en ook wat androgyne meester die de wereld moet beschermen tegen kwade krachten. Chiwetel Ejiofor lijkt zich niet zo in te hebben hoeven spannen voor z’n rol als mede-trainer, maar wat me op acteervlak vooral opviel waren de kleine rolletjes van een paar best grote namen. McAdams voegt nóg een genre toe aan haar inmiddels al vrij immense oeuvre, Michael Stuhlbarg is wat mij betreft voorgoed van z’n Joaquin Phoenix-lookalike-‘probleem’ af, en Bratt heeft slechts één scène waarin hij acteert. Het kleine aan hun rollen deed me dan ook denken dat ze in vervolgfilms van Marvel (het Doctor Strange-karakter is in 2018 ook te zien in de derde Avengers-film) mogelijk wel eens groter terug kunnen gaan komen. Niet dat ik dat nu al wil weten, want ik laat me graag verrassen.
Regisseur Scott Derrickson stond eigenlijk enkel bekend als horror-regisseur. Zo maakte hij eerder The Exorcism of Emily Rose, Sinister en Deliver Us From Evil, en zijn remake van The Day the Earth Stood Still was ook vrij schrikbarend, maar dan heb ik het meer over de kwaliteit. Mogelijk dat Derrickson voor die interessantere laag is bijgestaan door John Spaihts, die eerder het scenario voor Prometheus (mede) schreef en binnenkort ook met die behoorlijk interessante Jennifer Lawrence-film Passengers komt. Prometheus trachtte ook wat dieper te gaan, al zijn de meningen wat verdeeld of dat ook is gelukt. Qua regie weet Derrickson overigens vrij weinig ‘fout’ te doen hoor, alhoewel sommige scènes en thema’s wel iets meer ‘ademruimte’ hadden mogen hebben van mij. Maar ja: het blijft wel een Marvel-blockbuster natuurlijk…
Final credits
Toch vertelt de film dus meer een ontstaansgeschiedenis van dit nieuwe karakter en is het minder een ‘dikke actiefilm’ dan die laatste Avengers/Captain America-films. Daarbij was ik dus zeer aangenaam verrast dat de film een stuk interessanter is dan de trailer deed vermoeden. En gelukkig houden ze zich in met die Inception-in-het-kwadraat-achtige realiteitsveranderingen, want ik vreesde voor een totaal verwarrend geheel, en dat is deze film zeker niet.
Ja, Swintons “It’s not about YOU!” deed me kort zelfs even terugdenken aan het geweldige Supermensch, maar die link is waarschijnlijk té persoonlijk om hier te delen. De film bevat trouwens ook best leuke droge humor, die niet elke keer werkt, maar dat past juist wel bij deze op zeer onverwachte wijze verrassende film…
Heb je geluk want over een jaartje zie je Doctor Strange ook even ;)
De X-Men franchise behoort niet tot de MCU. Die franchise is trouwens een zooitje met al die continuïteit fouten…
Grappig dat je Inception noemt, 3x raden waar Nolan de inspiratie uithaalde voor die specifieke scene…juist de Dr. Strange comics.
Civil War tegenvallen? Dan ben je in de minderheid.
De echte tegenvallers dit jaar waren de DC films.
Nee, dat had ik al door, dat X-Men daar niet toe behoort. En qua continuïteitsfouten: is daar niet een hoop van tenietgedaan door de creatie van die alternatieve tijdlijn, waarmee ook enorm die tegenvallende Wolverine-film ineens niet meer kon ‘bestaan’..?
Zoals je ziet ben ik geen Marvel-kenner/fanboy, wat ook een reden is dat ik niet zo onder de indruk was van dat ze in Civil War alles bij elkaar geschreven kregen. Dat is wat mij betreft ‘plot-kunde’, maar op menselijk vlak weinig uitdagend. Ik let meer op karakterontwikkeling e.d., en daarin viel Civil War tegen, doordat er aan het eind niet echt genoeg veranderd was om zo’n ontzettend groots opgezette film mee ‘goed te praten’.
Leuk trouwens, dat weetje van Nolan..!
Ja, op één of andere manier vond ik Batman v Superman dus niet zo tegenvallen, wat grotendeels kwam doordat ik daar mogelijk enorm voor vreesde vooraf, waardoor die wel meeviel. Ik was bij die film al blij dat de totaal ongelijke strijd tussen die twee (Superman kan toch met een scheet de hele wereld doen ontploffen, bij wijze van?) die ik vooraf verwachtte juist goed werd ingeleid, waardoor ik begreep dat die uiteindelijk minder ongelijk was.
Okay, genoeg getyp weer. Ik probeer hiermee trouwens geen gelijk te halen of zo, maar meer mijn persoonlijke beleving te verklaren… :)