Assassin’s Creed (2016)
De reden dat ik me behoorlijk goed vermaakte bij Assassin’s Creed lag niet aan de ‘kwaliteit’ van de film, maar doordat het verhaal vooral toont hoe volgens mij spiritueel ontzettend interessante verhalen door de kerk en z’n volgelingen (de tempeliers in dezen) totaal verkeerd geïnterpreteerd worden. Nu is dat voor mij niet nieuw, maar ik had – juist vanwege de totale onbelangrijkheid van een film als deze – dus wel genoeg tijd om na te denken over die vrije wil, die de tempeliers in de film denken af te kunnen schaffen. Zou dat ook de reden zijn dat grote acteurs als Michael Fassbender en Marion Cotillard interesse hadden in deze game-verfilming, of zou dat vooral/enkel komen doordat ze eerder al met regisseur Justin Kurzel samenwerkten in het voor een Gouden Palm-genomineerde Macbeth..?
Het verhaal
Callum Lynch (Fassbender) ziet als kind hoe z’n vader (Brian Gleeson) z’n moeder net gedood heeft, en dat biedt natuurlijk weinig hoop voor Callums verdere leven, zo’n trauma. Het lijkt dan ook niet zo verwonderlijk dat we Lynch in de gevangenis ontmoeten als hij op weg is naar z’n executie. Nadat hij echter dood is verklaard, wordt hij wakker in een onderzoeksfaciliteit in Madrid, die onder leiding staat van Dr. Rikkin (Jeremy Irons) en z’n dochter Sofia (Cotillard). Vooral Sofia lijkt best nobel op zoek naar datgene dat ons als diersoort zo agressief maakt, maar papa lijkt toch ietwat gestuurd te worden door de orde van de tempeliers, onder leiding van Charlotte Rampling.
Deze tempeliers zijn namelijk al eeuwen op zoek naar een artefact: de Appel uit het Paradijs, een soort puzzel waarmee de vrije wil van mensen gecontroleerd kan worden. Voor leiders van een geloof natuurlijk perfect. Probleem is alleen dat dit artefact in 1492 voor het laatst gezien is door een directe voorouder van Lynch. Maar laat Sofia nou toevallig een immens apparaat gebouwd te hebben waarmee via ‘genetische herinnering’ Lynch de laatste dagen van het leven van z’n voorouder Aguilar kan ‘naspelen’..! Via soms hele vette en af en toe ook behoorlijk gedateerde CGI zien we Lynch dus veelvuldig in de huid van Aguilar kruipen, die als lid van de Assassijnen het artefact juist wilde beschermen tegen de machtswellustige tempeliers. Zou Lynch z’n onverschilligheid op tijd weten te overwinnen, voordat de tempeliers hun snode plannen voor wereldheerschappij uit kunnen gaan voeren, 500 jaar nadat het artefact hen zo jammerlijk ontviel..?
Betekenis gemist?
Als je wilt weten waar mijn ‘mening’ vandaan komt, dat de kerk nogal veel bijbelverhalen (mogelijk ook bewust?) verkeerd interpreteert, dan raad ik De Heidense Christus van voormalig priester Tom Harpur aan. In dat boek beschrijft hij hoe veelal veel oudere verhalen zijn herschreven om in het Jezus-verhaal te passen, waarbij deze verhalen letterlijk werden genomen, waardoor Jezus (mocht ie überhaupt ooit bestaan hebben) ineens een unieke zoon van God was die wonderen kon verrichten. En die bijzonderheid gaf de kerk dan macht, want alleen via hen kon je zo bij God komen. Kijk je echter naar de spirituele betekenis achter bijvoorbeeld het Lazarus-verhaal, dan zie je ineens waarom Jeff Lieberman hem (en Boeddha ook) aanhaalde in z’n TED-talk over ‘Science and Spirituality‘. Combineer je bovenstaande allemaal, en koppel je dat aan ‘non-dualiteit’, dan lijkt het inderdaad dat de tempeliers uit het verhaal weer een spirituele betekenis gemist hebben. Daar waar zij vrije wil willen uitroeien om meer macht te krijgen, daar ben ik veel geïnteresseerder in de stelling dat vrije wil niet bestaat. Dit klinkt voor velen waarschijnlijk als quatsch, maar ‘geloof’ me hier even in. De illusie dat je een vrije wil hebt ligt namelijk aan de basis van ons lijden, en was dat niet wat Jezus en Boeddha zeiden na te streven: het einde van het menselijk lijden? Misschien eindigt dat lijden wel als je de illusie van vrije wil kunt doorbreken..?
Crew & cast
Natuurlijk moet je niet zoveel diepgang verwachten in een game-verfilming, maar het is zeker wel mogelijk dat de makers van die game ooit gespeeld hebben met dit concept (ik ken de game zelf niet, btw). Maar doordat de film, na een aardig begin als origin story, dus niet echt interessant en/of boeiend werd, had ik wel alle tijd om over dingen na te denken die mij wél interesseren. Daarom was het ook extra teleurstellend dat zijn aankomende twijfel (voert hij ‘gewoon’ z’n opdracht uit, of raakt hij in de ban van de Assassijnen-ideologie?) eigenlijk totaal onbenut gelaten wordt, terwijl dáár de menselijkheid van het verhaal zat. Maar ja, mogelijk moet je van scenaristen die aan Allegiant, The Transporter Refueled, Exodus: Gods and Kings en Tower Heist werkten, en hun debuut maakten met die Mary-Kate en Ashley Olson-ramp New York Minute (die waarschijnlijk niemand zich meer herinnert, buiten mogelijk Giel Beelen), ook niet zoveel verwachten. De derde schrijver is Michael Lesslie, wiens eerdere en enige opvallende credit ook Macbeth is. Al werd die film, waarin Cotillard en Fassbender dus ook al samen te zien waren, wel genomineerd op het Cannes Film Festival, terwijl Justin Kurzels eerste speelfilm Snowtown in 2011 al de juryprijs won van de Sémaine de la Critique op datzelfde prestigieuze festival..??
Zulke acteurs in zo’n film, dat is nogal een luxe. Al zat Cotillards overdreven Britse accent mij in het begin wel ietwat in de weg. Voor Fassbender stelt zo’n dubbelrol natuurlijk geen snars voor. Op acteervlak viel me verder nog op dat de acteur die de zwarte ridder speelt leek wel erg op McGowen (hoofd beveiliging) leek, en dat was nogal verwarrend, zeker omdat Cotillard wel/ook een rol in het verleden leek te hebben gehad, en ik me dus de hele film afvroeg of er ook nog een link was tussen deze twee karakters. Deze blijken echter toch door verschillende acteurs gespeeld te worden. McGowen zelfs door Denis Ménochet, die eerder als Johan Bruyneel in The Program te zien was. Jeremy Irons speelt zulke rollen trouwens ook met diverse vingers in z’n neus, en dan is de enige noemenswaardige acteur Brendan – The Guard, Edge of Tomorrow – Gleeson nog. Leuke aan zijn rol is dat hij Lynch’ vader speelt, en in flashbacks z’n zoon Brian dus de jongere vader…
Final credits
Zoals je ziet maak ik hierboven nogal wat zijstappen, vooral omdat er over de film niet zoveel interessants te melden is. Ik verwachtte niks, kreeg alle ruimte in m’n hoofd om interessante gedachtes te vormen, en liep na afloop naar buiten met een glimlach, omdat ik met m’n Pathé Unlimited Card enkel een 3D-toeslag had hoeven betalen.
Met andere woorden: voor serieuze filmliefhebbers biedt Assassin’s Creed eigenlijk niks wat de moeite waard is. Omdat ik de game niet ken, kan ik niet inschatten wat liefhebbers daarvan van deze film zullen vinden, maar de reacties vanuit het publiek waren niet echt laaiend enthousiast, om eerlijk te zijn. Voor mij werd de film dus ‘gered’ door mijn eigen persoonlijke zijstap, maar ik verwacht niet dat velen die stap ook zetten/nemen…