A Monster Calls (2016)
Na het zien van de trailer stond ik niet direct keihard te springen om deze film te zien, maar boy was I wrong..! Ik vond A Monster Calls namelijk een prachtig verhaal vertellen over hoe het geloven in magie kan helpen om met pijn om te kunnen gaan. Nu vroeg ik me tijdens de film wel al af of kinderen de mooie boodschap van het verhaal wel al volledig kunnen begrijpen (dat bedoel ik letterlijk, aangezien bepaalde gedeelten van je hersenen in je puberteit nog niet volledig ontwikkeld zijn), maar ik zie in de wereld om me heen steeds duidelijker dat er ook genoeg volwassenen zijn die sommige zaken niet lijken te kúnnen begrijpen.
Maar dat even terzijde, want ik was dus erg (en onverwacht) onder de indruk van deze film van de maker van The Orphanage (a.k.a. El orfanato) en The Impossible (a.k.a. Lo imposible), mede ook door het zeer schrille contrast met de vooraf getoonde trailer van de Michael Bay’s nieuwste ‘aflevering’ van die juist ‘jeugdmagieverneukende’ Transformers-franchise…
Het verhaal
Conor (Lewis MacDougall) woont sinds de scheiding van z’n ouders bij z’n moeder (Felicity – Rogue One – Jones), maar het is direct duidelijk dat z’n moeder nogal ziek is. Waar Conor graag gelooft dat de kanker te bestrijden is, voel je als kijker vrij snel dat hij hierin mogelijk wat beschermd wordt door de volwassenen om hem heen. Want waarom zou grootmoeder (Sigourney Weaver) anders zo behoorlijk irritant aanwezig zijn in hun leven? Op school wordt Conor ook nogal stevig gepest, mede omdat hij zichzelf veelvuldig verliest in z’n tekenschriftjes en fantasie. En in die fantasie komt plotsklaps ook een nogal imposante boom tot leven, en dat verklaart het monster uit de titel.
Dit ‘monster’, met de stem van Liam Neeson (die voor oplettende kijkers ook te zien is als Conors opa in een foto), wil Conor drie verhalen vertellen, waarna Conor zelf als vierde verhaal over z’n nachtmerries moet vertellen. Want in die nachtmerries zien wij als kijkers al dat Conor om moet zien te gaan met iets waar zo’n kind totaal nog niet op voorbereid is, als je je op zoiets überhaupt kúnt voorbereiden. Conor heeft helemaal niet zo’n zin in die verhalen, zeker ook omdat hij z’n eigen nachtmerrie liever wegdrukt dan openbaar maakt. Je voelt aan alles dat de standvastigheid van ‘boom Liam’ daarin niet als belerend, maar juist als zorgzame tough love gezien moet worden, want langzaam zien we hoe de interactie met het monster Conor ook wat weerbaarder maakt…
Mooi advies
Je hoeft overigens niet bang te zijn dat ik hiermee iets teveel gezegd heb hoor, want de film verrast op meerdere vlakken, ook op plotgebied. De grootste verrassing was echter dat de film erg dicht in de buurt kwam van iets wat ik (momenteel) als ‘waarheid’ zie. Die raakte de film net niet, maar omdat ik mijn waarheid ook niet al te vast wíl definiëren, zou deze film die mogelijk wel wat bij kunnen schaven. Mogelijk is voorgenoemde wat te vaag voor je, maar films waarin adviezen worden gegeven als “het maakt niet uit wat je denkt” en dat ieder mens een goeie- én slechterik in zich huisvest, die vind ik – mits goed, interessant en/of intelligent uitgewerkt – altijd boven het maaiveld uitsteken. En hier gebeurt die uitwerking dus zeer bevredigend.
Wat ik overigens eerder bedoelde met het ‘jeugdmagieverneukende’ van de Transformers-films is het volgende. Ik ben opgegroeid met die Transformers-tv-serie in de jaren 80. Een nogal apart gegeven: buitenaardse ‘wezens’ die van auto naar robot kunnen transformeren. In mijn tienerhoofd zaten daar ontzettend veel ‘magische’ mogelijkheden in verscholen, die ik nooit 100% in hoefde te vullen om het spannend te blijven vinden. Mogelijk dat dat niet-invullen juist wel een vereiste is om spanning te creëren? En dat is nou net iets wat Bay met z’n Transformers-films wél doet: magie uit m’n jeugd superconcreet invullen. Maar waar de serie niks hoefde te verklaren en daarmee ‘mysterieus’ bleef, daar moet je in zo’n blockbuster wel met invulling komen, en zonder arrogant te willen zijn kon die invulling natuurlijk nóóit tippen aan de wilde openheid aan mogelijkheden die ik in mijn tienerhoofd had.
Crew & cast
De makers van A Monster Calls houden dit bewust open, of in elk geval multi-interpretabel, en dat werkt dus erg goed. Na afloop was er genoeg na te praten, nadat overigens de tranen opgedroogd waren. Want dat er wel wat tranen vloeiden tijdens de film, dat geef ik graag toe. Patrick Ness vertaalde z’n eigen roman naar het scenario voor deze door J.A. Bayona geregisseerde film. Bayona’s El orfanato was ooit al een licht opvallende horrorfilm, terwijl hij Naomi Watts naar een Oscarnominatie regisseerde in die film over de tsunami in Zuidoost-Azië: Lo imposible. En ook hier valt z’n acteursregie op, want niet alleen MacDougall acteert de tranen in je ogen. Neeson hoefde ‘enkel’ z’n stem in te zetten, maar dat is dan ook één van z’n topkwaliteiten (hoeveel mensen hebben z’n Taken-voicemailbericht wel niet trachten te kopiëren?). Mooi ook om het grote contrast te zien in Jones’ acteren, want haar rol als zieke moeder kan waarschijnlijk niet verder van haar hoofdrol in Rogue One: A Star Wars Story af staan dan nu het geval is. Waarin ze overigens wel goed is geholpen door getalenteerde make-up artiesten.
Bijrollen zijn er voor Weaver, die met vrij groot gemak haar Amerikaanse accent los heeft gelaten voor haar rol als bemoeizuchtige oma, en voor Toby Kebbell. Hem herken je mogelijk uit films als Ben-Hur, Warcraft, Dawn of the Planet of the Apes, The Counselor, het prachtige The East (zeker voor fans van TV-serie The OA!) of Prince of Persia, maar hij brak ooit door als psycho-junkie in Guy Ritchie’s RocknRolla. Hier speelt ie Conors vader met een goede ingetogenheid, dus ik vergeef hem die verschrikkelijke Ben-Hur-remake nu wel weer…
Final credits
Ja, denk dat deze film weinigen onberoerd zal laten. Niet dat het een tranentrekker als My Life Without Me of zo is, maar dat het een verhaal vol emoties is, dat zal naar aanleiding van bovenstaande wel al duidelijk zijn. Daarnaast worden de verhalen van ‘het monster’ getoond in prachtige animaties, en dat geeft de film nóg een mooie extra laag.
Niet dat ik je verwachtingen tot te grote hoogten wil doen stijgen hoor, maar voor een film over hoe om te gaan met acceptatie, pijn, opgroeien en dergelijke, is A Monster Calls één van de betere die ik het afgelopen jaar gezien heb.