CHIPS (2017)
Eigenlijk kun je aan alles zien dat de crew en cast een geweldige tijd hebben gehad tijdens het maken van deze film. In hoeverre je hem nog kunt (of moet) vergelijken met de TV-serie CHiPs uit de jaren 70-80 van de vorige eeuw weet ik niet, want echt goed herinner ik me die niet meer. Maar als je ook nog eens weet hoe Shepard z’n vorige film – Hit and Run uit 2012 – in slechts tien weken van idee naar afronding wist te brengen, al z’n stunts zelfs moest doen en met enkel vrienden als Bradley Cooper en Kristen Bell (inmiddels z’n vrouw) alles maakte, dan stijgt zijn ‘gunfactor’ mogelijk wel net zo hoog als bij mij. En daarom zitten er waarschijnlijk ook zoveel bekende koppen in soms zelfs uncredited bijrolletjes in CHIPS. Maar ook als jou dat allemaal helemaal niks doet, dan is dit nog altijd gewoon een heerlijk foute buddy cop movie, waarbij ik me meerdere malen hardop hoorde lachen. Vooral door de wederom gewoon goed geschreven dialogen die vaak keihard over de grenzen van het fatsoen gaan, maar nergens uit de bocht vliegen.
Het verhaal
Jon Baker (Shepard) is een gepensioneerde stunt-motorrijder die langzaam door z’n verdiende sponsorgeld heen gebrast is. Z’n vrouw (Kristen Bell) vindt ‘m allang niet meer interessant, en om haar aandacht terug te winnen denkt hij dat het slim is om politieagent te worden bij de California Highway Patrol (CHiP). In een parallelle introductie is dan al duidelijk geworden waarom FBI-agent Castillo (Micheal Peña) vanuit Miami naar Los Angeles is gekomen om als Francis Poncherello te infiltreren bij de politie, omdat bij een aantal lompe roofovervallen nogal wat doden vallen. Ze zijn dus nogal tot elkaar veroordeeld, en omdat Baker maar nét aangenomen is en zich dus extra moet bewijzen als agent, is hij initieel eigenlijk totaal niet de juiste partner voor Poncherello. Hij loopt hem namelijk meer in de weg dan dat ie helpt.
Natuurlijk wordt het plot langzaam dikker en dikker en blijkt Baker helemaal niet zo nutteloos als ‘Ponch-y‘ eerst dacht. Zeker gezien z’n racecapaciteiten zitten ze de overvallers al snel op de hielen, aangezien zij de plaatsen delict op supersnelle Ducati’s verlaten. Koppel dat aan hun beider struggle om hun plek binnen het politiekorps te vinden (en Poncherello’s seksverslaving), en je voelt aan alles dat ze de juiste underdogs zijn om je heerlijk mee te identificeren.
Heerlijk tussendoortje
Ik krijg wel eens kritiek dat ik simpele films soms te serieus beoordeel, maar bij deze voel ik die noodzaak totaal niet. Dat komt deels door wat ik in de eerste alinea typte, dat ik Shepard best wel veel gun, maar daarmee wil ik zijn kwaliteiten ook weer niet bagatelliseren. Het viel me namelijk weer op dat de film dialogen bevat die precies ‘raak’ zijn in hun cool- dan wel lompheid, iets wat mogelijk best persoonlijk is, maar voor mij werkte het dus zo goed dat ik tijdens de sneak preview een aantal keer mogelijk zelfs extra hard lachte om m’n genot te uiten. En daar was ik zeker niet de enige in, want volgens mij viel de film bij de hele zaal wel goed. Verder bevat de film af en toe ook zeer stevige actie en opvallend vet camerawerk. Ik verwacht trouwens niet dat Shepard in deze film z’n stunts ook nog zelf mócht doen, iets wat hij in Hit and Run dus wel mocht/moest. Maar dat hij als regisseur ervaring heeft met stuntwerk, dat voel je duidelijk.
Cast
Waar ik Shepard vaak een beetje de wat sukkeligere versie van Owen Wilson vond, daar moet ik dat nu toch wel intrekken. Zeker nadat ik zojuist op IMDb las dat hij ooit magna cum laude is afgestudeerd van UCLA (in antropologie). Mogelijk gaat het wat ver om z’n regiekwaliteiten te koppelen aan zijn meesterschap in deze ‘menskunde’, maar ik ken weinig van dit soort simpele actiekomedies waar ik geen enkele keer wat kromme tenen kreeg vanwege iets wat toch echt niet over kwam. Zelfs die overdreven homofobie-grappen richting Poncherello raakten precies de juiste snaar, en daarnaast verraste de film me enkele keren met onbeschaamd naakt, zeker voor een Amerikaanse film.
Naast Shepard lijkt dat ook Peña weinig moeite hoefde te doen om zich op te laden voor deze film, en ik kan me niet voorstellen dat die twee geen goede vrienden zijn (geworden). Daarnaast mocht Bell waarschijnlijk al haar eventuele huwelijksdingetjes heerlijk relativerend inzetten in haar nogal bitchy rol, komen bekende koppen als Maya – Bridesmaids, Away We Go – Rudolph en David Koechner voorbij (die laatste zelfs uncredited), laat Vincent D’Onofrio weer eens zien wat voor beest hij is, en zat ik eigenlijk te wachten totdat Isiah – The Wire, Hot Tub Time Machine – Whitlock Jr. weer een keer z’n befaamde “Shhhiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit” zou inzetten…
Final credits
Verder hoef ik hier ook niet al teveel woorden aan te spenderen. Als je zin hebt in een vette film met je maten, dan biedt CHIPS heerlijk simpel maar goed gemaakt vermaak. Af en toe lekker op en ook over het sukkelige randje, wat menig mannengroep wel zal herkennen. Of ie voor vrouwen ook leuk genoeg is, dat durf ik niet te zeggen, maar ik neem aan dat je na bovenstaande beschrijving wel weet of je wel of niet van zulke films kunt genieten.
Ja, CHIPS is een heerlijke en zichzelf totaal niet serieus nemende actiekomedie…