Fast & Furious 8 (a.k.a. The Fate of the Furious – 2017)
Had ik me net over het behoorlijke disrespect heen gezet, dat ze na de dood van Paul Walker tóch nog doorgingen met deze franchise (juist ook vanwege het mooie afscheid van hem aan het eind van het zevende deel), komen ze nu met een achtste deel dat de originele succesformule van ‘babes & racing‘ steeds verder los lijkt te laten. The Fate of the Furious, zoals ie officieel heet, begint zich met wat opzichtige plotlinks echt op fanboys en –girls te richten en voelde mede daarom nog ‘leger’ aan. Qua karakters kan ik me zelfs wel voorstellen dat ze straks een soort van ‘franchise-fusion‘ met The Expendables gaan creëren, al zit er ook wel behoorlijk wat James Bond-wannabe‘ism in het verhaal.
Pluspunt? Die best vette en nieuwe bad ‘guy‘, gespeeld door miss Charlize Theron…
Het verhaal
Dom (Vin Diesel) verblijft heerlijk met Letty (Michelle Rodriguez) op Cuba, als hij zo galant is om een blonde vrouw met autoproblemen te helpen. Deze vrouw blijkt echter gespeeld te worden door Theron, en als Cipher is ze één van de meest gezochte en beruchtste hackers ter wereld. Zoveel prachtige ‘nerdheid’ heb je waarschijnlijk ook niet meer gezien sinds Angelina Jolie in 1995 in Hackers speelde, maar dat drukt de pret zeker niet. Cipher heeft namelijk een foto waardoor Dom een makkelijke speelbal voor haar wordt, maar ze houden ons als kijkers nog wel even in het ongewis over het hoe en wat.
Doms team snapt er natuurlijk ook geen bal van als hij ze bij de eerstvolgende klus keihard verraadt, waardoor Hobbs (Dwayne Johnson) bijvoorbeeld in de gevangenis terechtkomt. Toevallig wordt hij recht tegenover Jason Stathams Deckard Shaw geplaatst, een karakter dat in het zesde deel kort geïntroduceerd werd, om in deel 7 dé tegenstander van onze helden te zijn. Hier moeten ze uiteindelijk echter met z’n allen samenwerken om Cipher te verslaan, al vond ik haar beweegredenen helemaal niet zo weerzinwekkend. Maar mogelijk dat ik daarin iets ’te Europees’ denk, terwijl het natuurlijk ontzettend Amerikaans is om ervan uit te gaan dat elk greintje macht dat niet door henzelf te controleren is, de kop ingedrukt moet worden…
Nutteloze kritiek of ‘ouderdomspijn’?
Maar laat ik op dat vlak geen kritiek gaan leveren op een simpele film als The Fate of the Furious. Het gaat in deze franchise toch enkel om tieten, billen, turbo’s en musle cars? Althans: dat maakte deze films zo aantrekkelijk altijd, zo eerlijk wil ik dat wel toegeven. Maar voor mijn gevoel zijn ze zich nu steeds meer op James Bonds speelveld aan het begeven, en dan moet je opletten hoever je durft te hinten naar iets serieuzers, want dan ga ik je daar ook op beoordelen. En dat pakt niet goed uit voor een simpele film als dit. Al werkt ie voor de doelgroep – jongeren tussen 12 en 20? – volgens mij wel perfect hoor. Maar ik was zelf over die eerste delen nooit zo kritisch, deels ook omdat het toch wel echte guilty pleasures zijn. Toen zat ik echter ook qua leeftijd nog dichter bij de doelgroep; misschien voel ik nu wel gewoon wat ‘ouderdomspijn’. Toch vallen ze wat mij betreft wel door de mand, juist door zoiets heerlijk simpels, waarvan ik écht wel zal blijven genieten tot m’n bejaardheid, nu zo halfjes te doorspekken met ‘hippe maatschappijkritiek’. Doe dat niet, of doe het goed…
Crew & cast
Scenarist Chris Morgan is al vanaf Tokyo Drift (het derde deel) vrijwel exclusief bij deze franchise betrokken. Al maakte hij tussendoor wel wat tussenstops voor ‘pareltjes’ als Wanted en 47 Ronin, waarbij ik hoop dat je m’n ironie bij het woord “pareltjes” voelt. Waarschijnlijk is hij de ideale ‘studioschrijver’ die niet al teveel eigen inbreng in een verhaal wil, maar gewoon doet wat de producenten hem opdragen (zoals het nogal opzichtig leggen van zoveel mogelijk plotlinks met eerdere Furious-films, mogelijk om het gevoel van een F&F-Cinematic Universe te creëren???). In dat licht moet je ook regisseur F. Gary Gray’s betrokkenheid zien, want ook hij lijkt vooral te doen wat de studio hem gevraagd heeft: letterlijk een nieuwe ‘aflevering’ regisseren. Terwijl hij met z’n vorige film – Straight Outta Compton – toch wel liet zien heel wat meer te kunnen.
Qua hoofdkarakters verwijs ik je graag naar de recensies van eerdere F&F-films (5, 6 en 7), want zowel Diesel, Rodriguez, Johnson, Ludracris en Tyrese Gibson spelen deze rollen inmiddels op de automatische piloot, lijkt me. Nieuw in deze film zijn eerdergenoemde Charlize Theron en haar hulpje Rhodes, gespeeld door Kristofer Hivju, die fans van Game of Thrones direct zullen herkennen, maar die ook al te zien was in het stiekem geweldige Turist en in de remake van The Thing. Die andere acteur die je uit Game of Thrones kunt herkennen is Nathalie Emmanuel (waarin ze Missandei speelt), die in het zevende deel ook al op kwam draven (dit is naast de Maze Runner-franchise dus haar tweede ‘vaste’ inkomen?). En ik verwacht haar wel vaker terug in komende F&F-films, gezien de comic relief die ze verschaft in Tej’ en Romans testosteron-gedrag.
Final credits
Weet je, misschien was ik door de ‘mooie’ afhandeling van Walkers dood aan het eind van het zevende deel wel iets teveel gaan verwachten, en laten de makers nu weer gewoon heel eerlijk zien dat de franchise steeds simpeler zal blijven worden, omdat de karakters nooit echt interessante diepgang hebben gehad. En de menselijkheid die ze hebben (wat toch wel een voorwaarde moet zijn om iets mee te gaan voelen), die was na die hele rits films al volledig droog-gemolken natuurlijk…
Alhoewel de tienermeiden naast me de film “Erg dik hè?” vonden. Dus mogelijk moet ik langzaam maar afscheid gaan nemen van een filmreeks die me ooit zo heerlijk onbeschaamd liet genieten van races, babes & musle cars.