Get Out (2017)
Gelukkig verschijnt er toch elk jaar nog wel zeker één originele horrorthriller, en ik verwacht dat er dit jaar voor mij geen film in dat genre meer over Get Out heen zal gaan, het regiedebuut van acteur en Obama-imitator Jordan Peele. Vanaf het allereerste shot weet je al dat dit een onafhankelijk gemaakt film is, wat in dezen dus vooral inhoudt dat er nergens concessies zijn gedaan om het grote publiek te pleasen, maar wat waarschijnlijk ook de reden is dat de karakters in de film eindelijk weer eens zo slim zijn om gewoon hulp in te schakelen als het mis gaat. Als in: je hoeft je als gemiddeld en/of bovengemiddeld intelligent kijker niet te ergeren aan de domheid van de hoofdpersonen. Al liet deze ‘af-en-toe-creepy–as–f%$k‘-film me zeker wel met vragen achter hoor, waarvan er sommige mogelijk wel enkel plottrucjes (b)lijken, maar waarvan de meeste toch vooral bijdragen aan dat algehele gevoel van “Damn, vette film hoor!“.
Het verhaal
Chris (Daniel – Sicario, Kick-Ass 2 – Kaluuya) is strontverliefd op de mooie Rose (Allison – Girls – Williams). We ontmoeten het stel op de dag dat ze hem gaat voorstellen aan haar ouders, en eventuele raciale gevoeligheden (hij is zwart, zij blank) worden direct al open en eerlijk op tafel gelegd. Onderweg vanuit New York naar haar ouders’ huisje ergens upstate bewijst ze haar felheid al als een agent hem onnodig naar z’n ID vraagt, en ook de ontvangst van ouders Dean (Bradley – Studio 60 on the Sunset Strip!! – Whitford) en Missy (Catherine Keener) is meer dan hartelijk. Mogelijk iets té hartelijk zelfs, want pa Dean doet wel erg veel moeite om ‘raciaal bewust’ over te komen. Zeker als hij uitlegt dat het best raar kan overkomen dat zij als blanke familie twee zwarte werknemers in dienst hebben. Al lijken deze Walter (Marcus – Whiplash, Django Unchained – Henderson) en Georgina (Betty Gabriel) ze niet allemaal geheel op een rijtje te hebben, iets wat Chris al vrij snel door heeft.
Als kijker heb je dan natuurlijk de openingsscène nog in je achterhoofd zitten, waarin een zwarte kerel (Lakeith – Atlanta, Snowden – Stanfield) door een gemaskerd man wordt gegrepen terwijl hij ergens in een rijk (blank) voorstadje loopt. Het moment dat je hem weer ziet verschijnen op een feestje gaan alle bellen keihard rinkelen, want dat er iets niet pluis is met die familie, dat wordt 100% bevestigd als deze kerel heel even uit z’n rol lijkt te vallen om de titel te verklaren…
Balans ondanks aparte sfeer
Meer ga ik niet vertellen over het verhaal, want dat mag je mooi zelf ervaren. En een ervaring is dit zeker, waarbij ik het eigenlijk niet wil doen, maar als ik de film zou moeten plaatsen, dan schiet zo een zeer aparte driehoek aan films door m’n hoofd, waar Get Out me deels aan deed denken: The Stepford Wives, Eyes Wide Shut en The Watch. Die laatste is een flauwe komedie over aliens in een voorstadje, maar Get Out neigt af en toe ook naar hetzelfde campy gevoel dat daarin lichtjes aanwezig was. Kubricks meesterwerk noem ik, mede omdat één van Chris’ vrienden daar zelf mee komt in de film.
Het is dan ook ontzettend knap dat die rare/aparte sfeer de film juist versterkt, terwijl hij daardoor ook net zo goed volledig had kunnen mislukken. De balans die regisseur/scenarist Peele daarin gevonden heeft werkt geweldig, tot aan het opvallende eind, waarin ook stevig met je verwachtingen wordt gespeeld. Daarnaast voel je dus vanaf die vette muziek en deels in stills uitgevoerde openingssequentie al dat dit een opvallende film gaat worden, en als ik terugdenk aan Walters aparte joggingtijdstip voel ik weer wat kippenvel over m’n rug lopen. Maar waar is nou die videotheek waar je over de reden voor dat rennen misschien wel uren met klanten kunt ouwehoeren? Als in: de film heeft meer dan genoeg ‘napraatpotentie’.
Cast & crew
Er was wel wat gezeur vanwege de casting. Nu niet vanwege whitewashing van een verhaal waarbij dat natuurlijk sowieso niet mogelijk was geweest, maar omdat Kaluuya dus een Britse acteur is in een Amerikaanse rol. Dus mogelijk dat Nederland niet het enige land is waar zeuren/klagen tot kunst is verheven, want ten eerste speelt Kaluuya z’n rol meer dan geweldig, en als hij toch de beste auditie heeft gedaan en ook nog een perfect Amerikaans accent heeft: who cares? Qua acteerwerk doet de film sowieso wel alles goed, en ik vond het gaaf om Whitford weer eens te zien. Na die geweldige TV-serie Studio 60 on the Sunset Strip (soort achter-de-schermen-serie bij een Saturday Night Live-achtig programma) leek ie het wat rustiger aan te hebben gedaan, tot ie mij weer ineens opviel in The Cabin in the Woods, terwijl hij vóór die serie van Aaron – The Newsroom, The Social Network – Sorkin juist te zien was in aardige topfilms als Scent of a Woman, A Perfect World, Philadelphia en The Muse, to name a few. Keener herken je natuurlijk uit tal van American indies als Living in Oblivion, Being John Malkovich, Capote, Into the Wild, Hamlet 2, Synecdoche, New York en Cyrus, en ik twijfel hier nog over het nut van haar overdreven dromerige blik in de film, maar het is altijd goed haar te zien. Verder vielen in kleine rollen ook Stephen – Milton in Office Space – Root, de goed-irritante Caleb Landry Jones (waar ken ik hem van?) en eerdergenoemde Lakeith Stanfield op. Als je de geweldige (en Golden Globe-winnende) TV-serie Atlanta hebt gezien: hij speelde die nogal mysterieus-coole rol als Darius.
Als acteur ken je debuterend regisseur Jordan Peele dus mogelijk als Obama-imitator, maar met z’n maatje Keegan-Michael Key heeft hij ook al twee Emmy’s gewonnen voor hun komedieserie Key and Peele. Daarvan heb ik ooit één aflevering gezien, maar daarin vond ik Key wat annoying, dus die heb ik verder mogelijk te weinig aandacht gegeven, want wat hij hier laat zien toont wel bovengemiddelde schrijf- en regiekwaliteiten.
Final credits
Als je het verhaal ontleedt tot op de kern, dan is het namelijk best ‘klein’, alhoewel stevig aangevuld met flink veel maatschappij- en geschiedeniskritische links. Mogelijk dat daarom de afwikkeling van het verhaal ook wel ‘lekker’ aanvoelt. Maar het niet overdrijven van zo’n verhaal, waarin je als schrijver/regisseur dus om de minuut stevig uit de bocht kunt vliegen, zeker in een tijd waarin risicoloos filmmaken steeds meer de (Hollywood-)standaard wordt, dat had ik zeker niet verwacht iemand die ik tot voor kort enkel kende van het spelen van typetjes (om het even te respectloos te zeggen).
Dus ja: zin in een verrassende horrorthriller die je ook wel even na laat praten, mits je open staat voor iets onconventioneels natuurlijk, dan is Get Out dé film die je dit jaar moet zien..!