Alien: Covenant (2017)
Ridley Scott komt met Alien: Covenant niet alleen qua naam weer dichter bij de ‘klassieke’ Alien-films, maar zeker ook qua sfeer. Daarnaast ook qua chronologie, waarmee Covenant (gelukkig?) weer een stuk meer een bloederige film is geworden en wat minder filosofisch, alhoewel er zeker een best vette invulling wordt gegeven aan de herkomst van al die xeno-, neo- en protomorphs. Ik denk alleen dat deze duidelijke sequel op Prometheus ‘nieuwkomers’ in de Alien-wereld te weinig biedt, terwijl veel fans vooral gerustgesteld zullen zijn dat na Prometheus de ‘weg omhoog’ weer ingezet is. En wat mag Fassbender lekker los zeg..!
Het verhaal
Elf jaar na het verhaal uit Prometheus zien we in een introscène eerst hoe de eerste David (Fassbender) door z’n schepper Peter Weyland (Guy Pearce) wat getriggerd wordt inzake het ‘creëren’. Niet veel later zijn we op klassieker Alien-terrein: aan boord van het kolonisatieschip Covenant, waar een geüpgradede versie van David, Walter (wederom Fassbender), de belangrijkste crewleden moet wekken omdat ze door één of andere plasmische storm zijn geraasd, en dat heeft wat problemen aan het schip opgeleverd (Passengers, anyone?). Helaas overleeft de commandant (James Franco in een minirolletje) de weksequentie niet, en ineens moet Oram (Billy Crudup) de leiding op zich nemen. Terwijl wij als kijkers er al snel achter zijn dat Daniels’ (Katherine Waterston) leidinggevende capaciteiten een stuk serieuzer genomen moeten worden. Niet alleen omdat ze eenzelfde kapsel en kleding heeft als miss Ripley/Sigourney Weaver – terwijl er toch achttien jaar verschil zit tussen Covenant en het verhaal uit de eerste Alien-film uit 1979 – maar ergens voelde ik ook een link tussen die twee karakters die mogelijk verder gaat dan ’toeval’.
Als er een noodoproep binnenkomt en de zeer ingetogen spelende Danny McBride daarin Take Me Home van John Denver herkent (wat mogelijk ook wel als waarschuwing gezien had mogen worden), besluit de nogal onzekere Oram het signaal te volgen. Zeker ook omdat het van een planeet komt die mogelijk nog wel bewoonbaarder is dan de planeet waar het kolonisatieschip oorspronkelijk naar op weg was. Hier zit direct ook de grootste zwakte van de film, want ook al zijn de crewleden filmlogica-technisch niet zo op de hoogte van dit soort formules als wij als kijkers (en dus minder gewaarschuwd), zouden we in de toekomst onbekende planeten echt betreden zonder eerst een drone of zo te sturen, die eerst even de veiligheid gaat testen..?
Maar daar kijk je beter overheen, want anders kom je nooit bij de heerlijk lompe horror van bijvoorbeeld aliens die uit lichamen barsten. Want zeker dat fans daarin niet teleurgesteld gaan worden.
Vette motivatie!
Daarnaast zit er een interessante weidse blik op de mensheid in. Inzake hoe wij net zo goed een speelbal van iets groters kunnen zijn, vergelijkbaar met hoe wij het hele universum tot onze speelbal willen maken. Ik vind het altijd interessant om over onze ego-arrogantie als soort na te denken. Als jij de gedachte, dat de mens misschien helemaal niet de baas hoeft zijn in het universum, een ‘fijne’ vindt, dan behoor je volgens mij wel tot de doelgroep van deze film. Want waar ik het normaal jammer vind als zoiets metafysisch teveel ingevuld wordt in film, juist omdat de invulling van een niet-top-regisseur/-kunstenaar nogal eens teleurstellend simpel is, daar is Scotts invulling in dezen in elk geval wél interessant genoeg. Of in elk geval ook nog ‘open’ genoeg dat je het in je hoofd nog zo groot mag maken als je fantasie dat toelaat, iets dat in Prometheus – wat mij betreft althans – dus wat ondermijnd werd doordat het daarin te concreet werd ingevuld. Mogelijk dat er flink wat fans reeds nagedacht hebben over waar die –morphs überhaupt ooit vandaan zijn gekomen: in Covenant word je in elk geval in een richting geduwd die ik vooralsnog best interessant vind. Koppel dat aan m’n lichte twijfel inzake de link tussen Daniels en Ripley, en waar ik direct na het zien van de film nog wat “Mwah” dacht inzake het serie-gevoel van deze film, daar begin ik nu toch wel steeds benieuwder te worden wat Scott voor de vervolgfilms bedacht heeft…
Crew & cast
Zeker ook omdat er in het verhaal wat zelfverzekerde/gedurfde ‘sprongen’ zitten, omdat niet alles voor je wordt ingevuld. Waarschijnlijk heeft Scott de verhaal-touwtjes ook nogal stevig in handen gehad, zeker ook als je kijkt naar de diversiteit in ervaring van de vier gecrediteerde scenarioschrijvers. Jack Paglens deed al wat ‘spirituele sci-fi’-ervaring op met het toch nogal tegenvallende Transcendence, maar veel meer dan dat vind je niet op z’n credit-lijst. Schrijver-producent Michael Green loopt al wat langer mee, en naast producent en schrijver van talloze TV-series (waaronder Heroes) schreef hij eerder dit jaar ook al het zeer geweldige Logan, terwijl hij ook mede verantwoordelijk is voor wat waarschijnlijk wél de sci-fi-film van het jaar wordt: Blade Runner 2049. De meest ervaren schrijver is echter John Logan, die met de aankomende (en 25e) James Bond-film, 27 afleveringen van Penny Dreadful, Spectre, Skyfall, Hugo, Rango, Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street, The Aviator, The Last Samurai, Star Trek: Nemesis, Gladiator en Any Given Sunday behoorlijk gevarieerd lijkt te kunnen schrijven. Het kwartet schrijvers wordt gecompleteerd door de voornamelijk als post-production supervisor werkende Dante Harper, die hier z’n scenariodebuut maakt. Wat ik met deze opsomming vooral duidelijk wil maken: om het verhaal in te passen tussen de eerdere Alien-films en het wat te filosofisch ingevulde Prometheus lijkt er nogal wat ‘denkkracht’ nodig te zijn geweest…
Waar ik inmiddels al over gefantaseerd heb is in hoeverre we Fassbenders karakter(s) eigenlijk al uit de klassiekers zouden moeten kennen. Nu ken ik die films niet shot-voor-shot meer, dus mogelijk zit er wel een link naar hem in één van die films, maar het kan net zo goed zijn dat ze een Rogue One–trucje uit moeten gaan halen in de laatste film die tussen deze prequels en de classics komt te zitten. De dubbelrol biedt Fassbender in elk geval wel de gelegenheid om zich te onderscheiden. Ik verbaas me nog altijd over de scène waarin hij tegen zichzelf ‘speelt’, en hoe cynisch moet je het opvatten als het interessantste karakter in een film een cybergenetic robot is? Natuurlijk kun je op zo’n robot onze menselijkheid en tekortkomingen wat ‘kaler’ projecteren, zonder eventuele hinder van context en humaniteit, dus mogelijk is dat wel de reden. Verder doet Waterston, die je kunt kennen uit o.a. Inherent Vice en Steve Jobs, weinig onder voor Weaver in de klassiekers, al weet ik ook dat dat mogelijk een wat boude uitspraak is. Na Inherent Vice dacht ik dat ze vooral als pretty face ingezet zou gaan/blijven worden, maar gelukkig toont ze hier een veel rauwere kant, iets wat haar wonderbaarlijk goed af gaat. Nog wel wat beter dan Brie Larson in Kong: Skull Island, maar ik moest toch ook een paar keer aan miss Larsons rol denken tijdens Covenant. Verder valt het dus vooral op dat McBride zich nogal inhoudt. Zelfs zijn emotionele scène werkt goed, terwijl ook de rest van de crew hun al dan niet rol van dead meat voldoende invult. Al was er niet echt een Oscargenomineerde acteur als Demián – A Better Life, The Hateful Eight – Bichir nodig geweest in zijn rol (de homoseksualiteit van zijn karakter – duidelijker aanwezig in de korte prequel Alien: Covenant – Prologue: Last Supper; een proloog waarin James Franco’s karakter schijnbaar ook een wat grotere rol heeft – wordt hier vrijwel niet belicht om iets van interessant te worden).
Final credits
Blijft dus wat dubbel in m’n hoofd: ik was aardig geïntrigeerd door vooral Davids motivatie om te doen wat hij ‘moet’ doen, maar toch voel ik wel een lichte teleurstelling, zeker omdat de film zo als een aflevering in een langere serie aanvoelt, en ik de inhoud niet enorm memorabel vind. Het is ‘gewoon’ meer van hetzelfde, wat een opluchting zal zijn voor pessimisten en/of fans van de klassiekers, maar voor een nieuw publiek niet interessant genoeg om nu in te haken, denk ik.
Normaliter zou ik echter ook veel harder vallen over dat plottechnische misstapje om zonder beveiliging op zo’n stress call af te gaan, dus de sfeer en bijna ouderwetse blood & gore maken een flink deel van de ‘fouten’ ook wel weer goed…