The Circle (2017)
Een belangrijk deel van de reden waarom ik redelijk pissig de zaal verliet na het zien van deze verfilming van Dave Eggers’ bestseller was dat een belangrijk onderwerp als dit juist een goede film verdient. Regisseur James Ponsoldt maakte mijn nummer 1-film van 2015 (The End of the Tour) en verraste eerder ook al met The Spectacular Now, maar hier slaat ie de plank zó mis, dat ik nog altijd lichtjes twijfel of ik nou iets gemist heb. Of zou de doelgroep bestaan uit jonge tieners die zo’n film wél trekken? Ik hoorde de term “kindertheater” door m’n hoofd schieten, toen het hoofdkarakter wederom een ongefundeerde en daarmee ongeloofwaardige switch van standpunt maakte…
Het verhaal
Mae Holland (Emma Watson) is ontzettend blij als ze op sollicitatie mag bij The Circle: een soort mix van Facebook, YouTube en Google. Omdat het bedrijf maar blijft groeien wordt ze vrij snel aangenomen, en ze begint op de afdeling customer services. Haar beste vriendin Annie (Karen – Guardians of the Galaxy en Guardians of the Galaxy Vol. 2 – Gillan) is echter één van de topmensen in het hippe nerd-bedrijf, dus Mae komt sneller dan verwacht in contact met de grote bazen Bailey (Tom Hanks) en Stenton (Patton Oswalt). Omdat Mae zonder enige reflectie volop meegaat in het alsmaar verder afkalven van de privacy van mensen (“Privacy is theft!” scandeert ze op een gegeven moment als soort van sektelid) groeit haar status binnen het bedrijf al snel, en als ze besluit om als eerste volledig ’transparant’ te gaan, wordt ze ook nog eens beroemd en gevolgd door vrijwel de gehele wereld.
Haar ouders (Glenne Headly en Bill Paxton (in z’n laatste rol!)) zijn eerst behoorlijk enthousiast, zeker ook omdat ze door Mae’s zorgverzekering ook pa’s MS kunnen laten behandelen, maar al vrij snel wordt duidelijk dat Mae’s transparantie nogal beschamend uit kan pakken. Iets wat haar al-dan-niet-love-interest Mercer (Ellar – Boyhood – Coltrane) ook nogal hardhandig mee in aanraking komt.
Onduidelijke boodschap
Wat mij echter totaal niet duidelijk is, is wat de makers met deze film wilden zeggen. Ik kan me voorstellen dat Eggers’ boek als waarschuwing gezien moet worden tegen de wereld die nerds in Silicon Valley technisch kúnnen creëren, maar waar vrijwel geen enkel mens met iets van empathie en/of mensenkennis op zit te wachten (maar wel verslaafd aan raakt zodra die wereld bestaat). Iets wat enorm intrigerend kan werken als die niet volledig ingevuld is (zodat je als kijker in je hoofd zelf iets in/aan moet vullen), maar in de film is dit volledig geconcretiseerd, iets wat in mijn ogen dus nogal mislukt is. Zo snap ik ook haar laatste glimlach in de film niet, want dat was er niet één van waanzin of opgave (wat wel passend was geweest). Maar mogelijk was de film wel echt bedoeld als waarschuwing voor tieners, en ben ik als volgroeid persoon net wat te ‘slim’ om het te trekken als het zo simpel in je gezicht wordt gegooid? In dat licht snapte ik ook het totale ontbreken van iets van afkeer tegen een wereld die opzichtig creepy wordt neergezet niet. Daarnaast viel me op dat het positieve doel van dit online platform in Fast & Furious 8 juist als motief van de villain wordt gebruikt. En om nog een vergelijking te maken: wat het derde seizoen van Broken Mirror juist zo goed doet, dat doet deze film dus fout: iets filosofisch té geforceerd invullen op een niet al te slimme en scherpe manier. Ik hoopte, tijdens de scène waarin Mercer ongevraagd gefilmd wordt in z’n huis, dat hij de filmer met een jachtgeweer van z’n erf af zou schieten (iets wat mag in Amerika, als je kunt aantonen dat je je bedreigd voelde), dan had de film tenminste wel écht iets scherps bevat.
Crew & cast
Omdat de balans qua geloofwaardigheid van beslissingen totaal niet aanwezig was, kan het ook zijn dat het allemaal de ‘schuld’ is geweest van de editor. De film bevat namelijk nul ruimte voor reflectie of wat dan ook. Dat kan als bedoeling hebben gehad dat je in de hectiek van social media nooit rust hebt. Als dat de bedoeling was, dan is de film dus mogelijk juist té gedurfd, want voor mij werkte het totaal niet. Terwijl Ponsoldt met z’n vorige films liet zien een goed en dieper inzicht te hebben in onze beweegredenen, zonder daarin met een oordeel te komen. Mogelijk dat het ontbreken van een duidelijker oordeel hier juist de reden is dat het allemaal té ongeloofwaardig is?
Bill Paxton overleed begin dit jaar aan complicaties bij een hartoperatie, dus het was daarom misschien wel extra indrukwekkend om hem in zo’n fragiele rol te zien. Watson liet in onder andere The Bling Ring al zien dat ze echt wel een aardige post-Harry Potter-carrière gaat krijgen, alhoewel dat met deze rol niet bevestigd wordt. Maar zoals ik al liet doorschemeren: dat is in dezen niet haar schuld. Verder viel dus de grote hoeveelheid namen wel op, want ook John – Star Wars: The Force Awakens – Boyega, Nate – St. Vincent, Studio 60 on the Sunset Strip – Corddry en zelfs zanger Beck komen nog voorbij…
Final credits
Zoals je ‘ziet’ is de film dus wel goed ‘napraatbaar’, juist omdat het onderwerp in mijn ogen zo belangrijk is. Toch wilde ik tijdens de film een paar keer bijna richting het scherm spugen, omdat ik me zo ergerde aan hoe het allemaal gebracht werd. Mogelijk ben ik wel te betrokken bij zulke onderwerpen, of mogelijk had ik wél een duidelijker statement nodig, maar ik denk dat je dus beter Dave Eggers’ boek kunt lezen…