Spider-Man: Homecoming (2017)
Of het nu de goed invoelbare motivatie van de bad guy was, de fijne ‘high school-dynamiek’, de naadloze inpassing in het Avengers-universum, het spel van Tom Holland of de hommage van de getalenteerde regisseur van Cop Car aan John Hughes-films als Ferris Bueller’s Day Off en The Breakfast Club; ik vond Spider-Man: Homecoming een erg fijne film, zeker in dit genre. De Amerikaanse ‘fanboys’, die naast me erg vaak maar ietwat overdreven hard in een deuk lagen, droegen hier ook wel wat aan bij hoor, maar deze derde recente Spider-Man-franchise is zeker niet de minste, en heeft potentie om misschien wel de beste te worden…
Het verhaal
Leuk om Peter Parker (Tom Holland) z’n versie te zien van de beroemde vliegveldscène uit Captain America: Civil War, want zonder daar verder op in te gaan tonen de makers wel direct waar je dit verhaal ergens moet plaatsen. Al begint het verhaal zo’n acht jaar eerder, als aannemer Adrian Toomes (Michael Keaton) na de verwoesting uit The Avengers het buitenaards schroot moet opruimen. Net voordat hij van die taak wordt ontheven door Mary Ann Hoag (Tyne – TV’s Cagney & Lacey..! – Daly) weet hij toch wat buitenaardse technologie achterover te drukken, en dan heeft ie dus acht jaar om daar succesvol mee te worden.
Peter is inmiddels aan het wennen aan z’n ‘status’, al wil hij zich – zeker na z’n hulp op eerdergenoemd vliegveld – maar wát graag aansluiten bij de Avengers. Hierin speelt Tony Stark echter de tough dad-rol, want hij is – terecht ook – wel wat bezorgd om Peters naïeve opportunisme. Op school laat hij nogal eens wat schieten, wat niet echt opschiet in z’n gewenste verovering van Liz (Laura Harrier). Al loopt er in de periferie ook een andere meid met ogenschijnlijke interesse rond: Michelle (zangeres Zendaya). Om z’n nut voor de Avengers te bewijzen gaat Peter alleen achter Keatons bad guy (genaamd “Vulture“) aan, lichtjes geholpen door z’n beste vriend Ned (Jacob Balaton), die als tiener natuurlijk gék wordt als hij ontdekt dat z’n beste maat Spider-Man is. En ook al lijkt het iedereen beter als Peter die “friendly neighbourhood Spider-Man” uit het bekende liedje blijft (en dus nog niet al te grootse dingen op z’n hals haalt), uiteindelijk weet je ook wel dat er naar een flinke climax toegewerkt wordt. Maar ook daar zat een leuke verrassing…
Letterlijk én figuurlijk thuiskomen
De “Homecoming” uit de titel kun je direct vertalen naar de homecoming dance waar Peter z’n liefje uiteindelijk voor durft te vragen, maar Spider-Man komt in deze film ook echt figuurlijk thuis in de Marvel Cinematic Universe, waar de Avengers en de Guardians (uit Guardians of the Galaxy) al toe behoorden. Waar ik me in m’n recensie van The Avengers uit 2012 nog afvroeg waar Spider-Man bleef: deze film geeft dus het antwoord. Vanaf nu zal Spidey dus ook op kunnen draven in de tig films die er nog gaan komen, al vind ik het deze film behoorlijk tekort doen als we deze enkel zouden zien als een ‘link’-film tussen de verschillende franchises. En als ik eerlijk ben: dat de Avengers zo makkelijk iets van zich laten stelen als dat in deze film gebeurt, dat zou in een MCU-film direct zijn opgevallen als ongeloofwaardig. Hier komen ze er net mee weg, maar als ik dan toch op zoek moet naar iets (negatief) kritisch, dan zou ik dat noemen. Want verder is dit in m’n hoofd misschien wel de beste Spider-Man film van allemaal aan het worden, al raakte de ‘originele’ franchise me op een andere manier ook behoorlijk hoor.
Cast & crew
Tom Hollands jeugdige maar hoopvolle blik werkt erg goed in deze rol. Meer dan Tobey Maguire en zeker meer dan Andrew Garfield (in de The Amazing Spider-Man-franchise) voel je bij hem écht mee met het ontdekken van wat ie allemaal kan. Al is deze ‘Spidey’ ook wel bewust een stuk jonger gezet (volgens mij is ie 15 jaar hier?). Downey Jr. speelt de rol van Tony Stark/Iron Man al zo lang dat daar weinig over te melden valt, terwijl Jon Favreau – niet toevallig ook de regisseur van Iron Man en Iron Man 2 – z’n rol van Happy Hogan nu ook in deze franchise op zich neemt. Hij speelde die namelijk ook al in de Iron Man-franchise. Michael Keaton speelt hier een beetje het kwaadaardige ‘alter ego’ van z’n prachtige rol in het meesterwerk Birdman, hier genaamd Vulture. Maar zoals het de laatste tijd wel vaker gebeurt – iets wat overigens een goede ontwikkeling is – kon ik weer iets te goed mee gaan in zijn motivatie. Zou er langzaam toch steeds meer maatschappijkritiek doordringen in het Marvel Cinematic Universe, in feite ook wel een medium waarin je enorm veel kritiek kwijt zou moeten kunnen natuurlijk?
Andere opvallende namen in de cast zijn Marisa Tomei, die de rol van tante May in Civil War ook al speelde, én die van zangeres Zendaya. Wat een heerlijk suf hoofd heeft zij zeg, perfect passend bij de droge en grappige opmerkingen die ze continu bezigt.
Regisseur Jon Watts regisseerde eerder wat afleveringen van The Onion News Network én de horrorfilm Clown, dus van flauwe nieuwsquatsch tot een waarschijnlijk lomp foute horrorfilm. Daarna brak hij wat mij betreft opvallend goed door met Kevin Bacons pretentieloze maar zeer opmerkelijke Cop Car, en volgens mij toonde die film wel dat hij behoorlijk zelfverzekerd was en/of een duidelijke visie op filmmaken heeft. Waarschijnlijk de reden dat hij nu ‘ineens’ zo’n grote film mocht regisseren. Hij deelt de schrijfcredits met Jonathan – Horrible Bosses – Goldstein, diens schrijfpartner John Francis – The Incredible Burt Wonderstone – Daley, Christopher – Robot & Frank – Ford, Chris – American Dad – McKenna en Erik – The LEGO Batman Movie – Sommers. Ik noem de namen niet alleen om de breedte van het schrijversteam te tonen, maar ook zeker hun flinke ervaring. Iets wat met die zelfverzekerde regie van Watts ook zeker voelbaar is. En dat Watts groot fan van John Hughes is, dat moge na het zien van deze film meer dan duidelijk zijn…
Final credits
Ja, ik kijk zo’n vijf dagen na het zien van de film nog altijd met een glimlach terug, iets wat ik bij veel zomerblockbusters behoorlijk mis. Kan natuurlijk aan mijn relaxte gemoedstoestand liggen, maar volgens mij was vrijwel de gehele zaal erg enthousiast. Dus niet enkel die Amerikanen naast me, die werkelijk zaten te gillen bij de tweede (!) tijdens-/na-de-credits-scène, die inderdaad ook wel erg grappig zelfbewust/-kritisch was.
Yes, een aanrader voor iedere filmliefhebber en een must-see voor fans van de Avengers– en Captain America-films..!