Atomic Blonde (2017)
Okay, iedereen die in de jaren 80 van de vorige eeuw al oud genoeg was om naar muziek te luisteren moet deze actiefilm – met een bloody asskicking Charlize Theron – zo snel mogelijk gaan kijken. Al is de enige toegevoegde waarde van de IMAX-versie waarin ik ‘m zag dat de geweldige soundtrack (van David Bowie tot Peter Schilling (!!)) dan nóg harder staat. Daarnaast is Atomic Blonde uiteindelijk vooral een gruwelijk actierijk plotpuzzeltje van de als second unit director en vooral als stunt coordinator werkende David Leitch, iets wat hij volgens de studio zó goed gedaan heeft dat hij nu met het vervolg op Deadpool bezig is. Maar het verhaal bevat zeker wel wat extra interessante en licht cynische momenten, alhoewel daar ook een flink stukje projectie in kan zitten…
Het verhaal
Het is oktober/november 1989, de weken voorafgaand aan de val van de Berlijnse Muur. In flashback – tijdens een debriefing – leren we wat MI6-agente Lorraine Broughton allemaal meegemaakt heeft in Berlijn, in haar zoektocht naar een lijst van namen van alle undercover-agenten ter wereld. Een ontzettend belangrijke lijst die wel vaker in films wordt gebruikt (bestaat zoiets überhaupt wel?), en haar cover is dat ze het lichaam van een andere agent, gestorven in zijn zoektocht naar die lijst, uit deze nog verdeelde stad moet ophalen. Haar contact in Berlijn is de wat losgeslagen agent David Percival (James McAvoy), en vanaf het allereerste begin weet Broughton al dat ze eigenlijk niemand kan/mag vertrouwen.
Bourne-film met sublieme soundtrack
Wat zich dan ontspint is vooral een aaneenschakeling van erg vette actiescènes, die op vergelijkbaar niveau staan met die in de betere Bourne-films. Daarin excelleert de film, want ik weet niet helemaal zeker hoe goed alles blijft kloppen als je alle plotdingen analyseert. Het voelde richting het einde toe namelijk wel wat gekunsteld aan, iets wat ik bij de (eerste) Bourne-films niet had. Maar ergens kun je daar dus ook een cynische boodschap in zien, zeker in de manier waarop geheime diensten elkaar waarschijnlijk meer tegenwerken dan dat ze in de openbaarheid lijken samen te werken. Maar voordat jij als kijker daar aanbeland bent, heb je waarschijnlijk ook al goed genoten van Therons kontschoppen (check deze video waaruit blijkt dat scènes werden aangepast, toen bleek hoe goed zij kan knokken), McAvoys sleaziness, Sofia – The Mummy – Boutella’s fijne voorkomen en nogmaals: die geweldige soundtrack..!
Cast & crew
Theron zag ik 20 jaar geleden voor het eerst ‘vechten’, met Teri Hatcher in 2 Days in the Valley. Dat was een totaal ander gevecht, maar ze laat hier dus wel zien ook zo’n enorm vette actierol aan te kunnen. Het acteerstuk gaat haar verder bijna te makkelijk af, maar die nonchalance hoort ook bij haar rol. McAvoy lijkt er steeds meer van te genieten om wat rauwere rollen te spelen, en dat genot zie je er best vanaf spatten. Al mag ie hier niet zo ver gaan als in Filth hoor. John Goodman komt ook nog voorbij, als CIA-operative. Toby – Infamous, Berberian Sound Studio – Jones speelt een beetje Goodmans Britse tegenhanger, en verder komen Alexander – True Blood, The Legend of Tarzan – Skarsgårds broertje Bill, Til – Inglourious Basterds – Schweiger, Roland – Under Sandet – Møller, Eddie – Happy Go Lucky – Marsan en James – Game of Thrones – Faulkner ook nog voorbij. Maar laat dit namedroppen jou niet denken dat ik de film verder niks vind voorstellen; hier lijkt het vooral dat velen mee wilden doen met een actiefilm met eindelijk eens een echt vrouwelijke vrouw in de hoofdrol…
Ik ken de graphic novel-serie The Coldest City (ook de werktitel van de film, die op de aftiteling nog getoond wordt) totaal niet, maar die serie is door Kurt Johnstad vertaald naar een filmscenario. Johnstad schreef eerder mee aan grootse actiefilms als 300, het vervolg daarop, en Act of Valor, waarmee hij vooral zo’n voor studio’s ideale schrijver lijkt om de actie smooth te trekken. Leitch wordt door sommigen als de regisseur van John Wick geafficheerd, maar toch raar dat ie die credit op IMDb enkel ‘uncredited‘ krijgt. Waarschijnlijk dat ie daar ook vooral de actiescènes deed, al bestond die film ook uit niks meer dan dat natuurlijk. Hier heeft ie gelukkig wat meer verhaal tussen de actiescènes weten te proppen, en ook al blijkt dat niet heel veel meer dan eerdergenoemde plotpuzzel, Atomic Blonde is zeker een betere film dan John Wick. In mijn ogen althans…
Final credits
Jammer dat ik de eindscène nog verwachtte uit de trailer. Precies ook de reden dat ik van echt goede/belangrijke films trailers altijd voor 100% tracht te mijden. Daarnaast wordt letterlijk gezegd dat de val van de Muur slechts een achtergrondverhaal in de film is, maar ergens gaf me dat wel hetzelfde scherp-cynische gevoel als dat ik ooit bij Sicario kreeg. En mocht jij ook twijfelen of die Humvee in dat Berlijnse straatbeeld in 1989 wel klopt – de production design is meer dan okay hoor, en alles voelt goed authentiek aan, mede geholpen door ‘echte’ tv-beelden – die Humvee’s zijn al sinds 1984 in dienst, dus mogelijk ook toen wel al, in het door Amerika gecontroleerde deel van Berlijn.
Oh ja, omdat ik behoorlijk hard genoten heb van Atomic Blonde wil ik graag afsluiten met een nummer dat bij mij flink wat jeugdsentiment losmaakte, waarvan ik nú pas weet dat ’t over een ruimtereiziger gaat (over Bowie’s Major Tom zelfs), en dat dus een stevige plek op de geweldige soundtrack van deze film heeft: Völlig losgelöst.