Suburbicon (2017)
Voordat ik deze nieuwe film van regisseur George Clooney zag, had ik al wat mindere reacties gelezen, dus ik had m’n verwachtingen al wat naar beneden bijgesteld. Dat zorgde er dan ook voor dat ik me zeker wel vermaakte met deze nieuwe film – met o.a. Matt Damon, Julianne Moore, Oscar Isaac, Noah Jupe en Julianne Moore (!) – maar ik zat me tijdens de film ook al af te vragen waar het aan lag dat ie niet echt in balans is. En dat maakte het meeleven lastig, waardoor het me aan het eind niet echt veel meer uit maakte wat er met onze hoofdrolspelers zou gebeuren. Terwijl je toch overduidelijk ook Clooneys kracht wel voelt, naast die van de Coen-broers, die een belangrijk deel van het scenario schreven…
Het verhaal
Gezet in de jaren 50 van de vorige eeuw zien we in een intro-montage hoe men in het Amerika van na de Tweede Wereldoorlog een prachtige maar enorm blanke wijk bouwde. Denk aan de setting van A Serious Man, maar dan een decennium eerder. Gardner Lodge (Damon) is getrouwd met Rose (Moore), die aan een rolstoel gekluisterd is en mede daardoor haar tweelingzus Margaret (wederom Moore!) op bezoek heeft, om wat te helpen in het huishouden. Als Gardners ’s nachts z’n zoontje Nicky (Jupe) wekt, (b)lijkt dat er een paar overvallers in het huis zijn. Het gezin wordt in de keuken aan stoelen vastgebonden, en voordat Nicky out gaat ziet hij nog net hoe z’n moeder Rose een dubbele dosis chloroform krijgt toegediend.
Als Nicky weer bij is gekomen blijkt Rose de overval niet overleefd te hebben. En omdat we vrij dicht bij de familie blijven én de rest van het stadje zich vooral druk maakt om het zwarte gezin dat tegenover de Lodges is komen te wonen, neemt Margaret vrij organisch haar zus’ rol in het gezin over. Nicky bouwt langzaam een vriendschap op met het zoontje van de zwarte overburen, terwijl de vijandigheid van de buurt richting dit eerste niet-blanke gezin in town schrikbarende vormen begint aan te nemen. Maar komt Nicky er ook langzaam achter dat z’n moeders dood niet zo per ongeluk was als men wil doen geloven..?
Identificatie-switch
Als je een acteur als Matt Damon in je film hebt, dan is het vrij logisch dat je je als kijker met hem denkt te ‘moeten’ identificeren. Nu lieten de Coen-broers jou al een keer switchen van William H. Macy’s naar Frances McDormands karakter in het geweldige Fargo, en hier blijk je ook niet echt bij Damons karakter te moeten blijven. In dit licht is de trailer trouwens geweldig in het jou op het verkeerde been zetten, al zat mijn dwangmatig-alle-shots-uit-trailers-onthouden-‘afwijking’ me plottechnisch wel wat in de weg richting het eind. Als in: ik herinnerde me wat shots waaruit toch bleek wat de afloop zou gaan zijn (of in welke richting het zich zou gaan ontwikkelen).
Toch wordt Damons karakter sowieso al wat apart/laat geïntroduceerd, dus daar had ik ook wel al een conclusie uit mogen trekken. De introductie van de overige karakters viel me trouwens sowieso positief op, alsof het allemaal wat terloops gebeurt.
Thematiek
Er zitten aardig wat gave scènes in Suburbicon, maar uiteindelijk voelt ie totaal niet in balans. Ik denk dat de reden hiervoor is dat Clooney een niet-geproduceerd script van de Coen-broers heeft gebruikt (gebaseerd op een waargebeurd verhaal), en daar een ander waargebeurd verhaal aan heeft toegevoegd (het gedeelte over het zwarte gezin, geschreven met z’n vaste co-scenarist Grant – The Monuments Men, The Ides of March en Good Night, and Good Luck. – Heslov). De mix hiervan werkt dus niet helemaal geweldig, en Clooney’s waarschijnlijk ‘boodschap’ met dit samenraapsel is daardoor wat corny. Het lijkt alsof hij de hypocrisie van ‘wit Amerika’ wil tonen door een gemeenschap op te voeren die vreest voor ‘het Kwaad’ door de komst van een zwart gezin, en daardoor niet door heeft dat het kwaad in henzélf huist, letterlijk in een wit huis. Hiermee lijkt Clooney het verhaal qua urgentie naar deze tijd te hebben willen halen, maar zou de film ‘lijden’ onder het feit dat Trump die polarisatie zo zwaar aangezwengeld heeft dat dat dit verhaal over polarisatie film mogelijk wat overschaduwt..?
Cast
Ik glimlach zeker nog wel hoor, als ik terugdenk aan Damons rol als nerd die steeds dieper in de shit komt te zitten, waar hij zelf 100% voor verantwoordelijk is. Z’n drollerigheid doet denken aan z’n rol in The Informant!, maar daarin was dat functioneler. Leuk om Julianne Moore in zo’n dubbelrol te zien, want ze mag zowel een liefhebbende blonde moeder als een veel uitgesprokener brunette spelen. Alex Hassell en Glenn Fleshler spelen hun rollen, als overvallers die ook tot over hun oren in de poep geraken, zeer verschillend, maar beiden meer dan voldoende. En Oscar Isaac heeft een gave rol die ‘normaliter’ door Clooney zelf gespeeld zou zijn, maar Isaac speelt die typische Coen-rol vergelijkbaar goed…
Final credits
Ik vind het nog steeds jammer dat deze film uiteindelijk dus toch behoorlijk tegenviel. Alle elementen waren aanwezig voor een geweldig leuke en misschien ook wel erg scherpe filering van die Amerikaanse samenleving waar sommige conservatieve populistenstemmers denken naar terug te moeten/kunnen. Helaas. Ik weet niet waar het precies mis is gegaan, maar als je als kijker er gedurende de hele film niet echt in komt, dan klopt er iets niet qua balans. Ik kan me heel goed voorstellen dat de waargebeurde verhalen interessant genoeg waren om een film over te maken, maar ik verwacht dat Clooney zelf ook op een betere film had gehoopt…