mijn top 15 films van 2017
Inderdaad, dit jaar ‘slechts’ een top 15. De reden: ik heb amper 100 films gezien dit jaar, en om dan één op de vier films in m’n beste-van-het-jaar-lijstje te plaatsen is mogelijk wat teveel. De reden voor die “amper” is een lichte verschuiving naar meer TV-series en minder films, iets dat al jaren gaande is. Dat zorgde er ook voor dat het allerbeste dat ik dit jaar zag niet een film was, maar het derde seizoen van een TV-serie (en hoe knap en indrukwekkend ik het drama in het derde seizoen ook vind, dat is niet Mr. Robot geworden).
Recap 2017
Vanochtend pas besloten, misschien wel omdat ik wist dat het een lastig op te stellen lijstje zou worden, maar ik heb in m’n afwegingen ‘hoop’ als belangrijk criterium gekozen. We leven in best heftige tijden (qua polarisatie, zelfbewustzijn, ego-strijd (of is deze laatste projectie?)), maar gelukkig leveren doem-toekomstbeelden ook vaak tegenbewegingen op in kunst, dus dat er dit jaar ook veel mooie positieve films uitgebracht worden, dat toont misschien wel de mooie kant van heftiger tijden?
Dit besluit zorgde er echter ook voor dat twee films waarvan ik verwachtte dat die misschien wel om de nummer 1-positie zouden gaan strijden (Get Out en mother!) uiteindelijk m’n top 3 nog eens niet gehaald hebben. En als ik dat ‘ego-strijd-thema’ als belangrijkste criterium had gekozen, dan had Star Wars: The Last Jedi voor de nummer 1-positie gestreden met Jim & Andy: The Great Beyond (al had die laatste dan wel dik gewonnen), omdat ik bijna het gevoel kreeg dat Yoda het daarin letterlijk tegen mij had, in iets wat ik exact moest horen toen.
Het beste
Okay, kan blijven nuanceren tot ik een ons weeg, maar dat doe ik hieronder ook al genoeg als ik per film kort aangeef waarom ik ‘m zo goed vond om ‘m op die positie te plaatsen. Weet dus echter wel dat het meest indrukwekkende dat ik afgelopen jaar zag, en mogelijk ook in aankomende jaren echt niet overtroffen zal worden, dat was Twin Peaks: The Return. 25 Jaar nadat ik als tiener me enorm goed kon identificeren met de jongeren uit de eerste twee seizoenen komt masterkunstenaar David Lynch met iets waarover m’n halve Facebook-wall nog steeds dagelijks vol staat: een achttien uur durende ‘film’, opgedeeld in achttien delen van een uur, met een onvoorstelbaar aantal vette scènes, acteurs, mindfucks en spirituele ‘uitdagingen’. Maar inderdaad: volledig onafhankelijk (!) geproduceerd voor Showtime en uitgezonden op TV, dus mag ie officieel niet in onderstaand lijstje (The British Film Institute bundelde de top 5’s van 181 internationale recensenten, en daar stond deze serie dus wel op plaats 2..!!)
Mijn top 15
Nou, without further ado, mijn lijstje met films die mij het meeste raakten, aan het denken zetten e.d.:
American Honey
Rebels, rauw, hoopvol, vrij, lekker en voor conservatieven mogelijk een nachtmerrie; deze film van Andrea Arnold toont de staat van de Amerikaanse jeugd bijna net zo rauw als Larry Clarks Kids dat ooit deed, maar dan met meer schoonheid en hoop. Heb weinig films zo hard aangeraden als deze afgelopen jaar, ook al duurt ie bijna drie uur en moet je wel mee willen gaan op deze road trip naar volwassenheid.- Jim & Andy: The Great Beyond – Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton
Zonder starstruck over te komen: door deze documentaire weet ik zeker dat ik Jim Carrey graag zou ontmoeten. Niet voor een foto-mogelijkheid of Facebook-likes of zo, maar om te ouwehoeren en/of filosoferen over het leven, ons ‘zijn’, et cetera. Juist omdat ik door deze documentaire erachter kwam dat ik misschien minder gek ben dan sommigen (en ikzelf ooit) vermoeden en in Carrey daar bevestiging van zie. Daarnaast geeft deze documentaire een backstage kijkje bij het maken van het prachtige Man on the Moon, en de reden waarom Universal Studios dit 20 jaar tegenhield is exact de reden waarom je ‘m wél moet zien! 
Paterson
Fantastisch rustige en poëtische film over het leven, liefde en kwetsbaar durven zijn. Eén van de sterren van Star Wars: The Last Jedi laat zien dat ie zoveel meer kan dan een lightsaber zwaaien. Van meester-observator Jim Jarmush.- You Were Never Really Here
Joaquin Phoenix als ‘wraakengel’ in film van de maakster van We Need to Talk About Kevin, dus met ook geweldig psychologisch inzicht in wat onze hoofdpersoon drijft tot mogelijk de ultieme verlossing? Uitgesteld qua NLse release naar begin 2018, dus ik ben jaloers op jou, dat jij deze waarschijnlijk nog mag gaan ontdekken… - Get Out
Creepy filering van white privilige, wat zeker in deze tijd van toenemende (en politiek geladen) polarisatie keihard nodig is. Daarnaast ook de beste horrorfilm van het jaar, zonder echt bloed te laten vloeien (toch?). - Blade Runner 2049
Niet vaak waren verwachtingen zó hoog, maar Denis – Arrival, Sicario, Incendies – Villeneuve maakt er inmiddels traditie van dat hij in m’n top-lijstje van het jaar komt en is met gemak één van de beste ‘nieuwe’ regisseurs, die tot nu toe elke keer delivered. - On Body and Soul
Onverwacht en onconventioneel aangrijpend Hongaars dramasprookje over iemand met Asperger, die liefde vindt op een onverwachte plek, toch? - Moonlight
Prachtig menselijk drama over opgroeien en je plek (en seksualiteit) vinden, gezet in een arme zwarte wijk in zonnig Miami. - mother!
Waarschijnlijk de meest controversiële van het jaar, omdat dit zo’n ‘love it or hate it‘-film is. Ik vond ‘m erg goed, al nuanceer ik dat natuurlijk in m’n recensie wel wat… - The Handmaiden
Verrassend spannende en heerlijk erotisch geladen film die toont dat filmmakerstalent over de hele wereld te vinden is. Iets wat natuurlijk totaal niet nieuw is hoor; zo staan er in mijn lijstje drie films die voor Best Foreign Language Film mee kunnen (of konden?) dingen. - Manchester by the Sea
Begin dit jaar gezien, maar ik voel de brok in m’n keel nog altijd levendig terug als ik aan Casey Afflecks rol terugdenk. Prachtig drama! - The Square
Pijnlijke spiegel die niet alleen de kunstwereld wordt voorgehouden, maar volgens mij de complete westerse maatschappij. Met dé performance-art van het jaar! - Blue Jay
Prachtig kleine film, deze American indie uit de stal van mumblecore-koning Mark Duplass, die ook één van de twee schitterende hoofdrollen neerzet (naast de sublieme Sarah Paulson). - A Ghost Story
Sterk staaltje ‘publiek testen’, dit zware drama over een vrouw die haar man verliest, maar die man blijft als geest aanwezig. Nee, laat je niet verleiden om te denken dat dit iets van horror bevat… - The Killing of a Sacred Deer
Yorgos Lanthimos’ eerste Amerikaanse film is een af en toe irritant memorabele Griekse tragedie over een onmogelijke keuze (en dat irritante is dus een compliment :)).
Okay, ben benieuwd naar je reactie (kan hieronder). Verder is er natuurlijk nog een aantal films dat extra aandacht verdient, zoals de beste horror ná Get Out (It Comes at Night), de beste animatie (Coco), de beste Hollywoodproducties van 2017 (Star Wars: The Last Jedi, Dunkirk of toch Logan?) en beste documentaire ná Jim & Andy (Dancer). Het was dit jaar trouwens Loving die net buiten de boot viel (op nummer 16). Terwijl die film qua kwaadmakerij inzake raciale kwesties van het eveneens net buiten de boot gevallen Detroit (van Kathryn Bigalow) versloeg, juist vanwege mijn eerdergenoemde ‘hoop-criterium’.
Oh ja, de beste Nederlandse film die ik dit jaar zag gaat pas op 4 januari 2018 draaien (ik zag ‘m vorige week in een voorpremière), maar van de films die ik afgelopen jaar zag viel Broers me enorm op, met ook een erg goede hoofdrol.
Nou, dat was het. Het is tijd voor oliebollen e.d. Een hele fijne jaarwisseling en tot in 2018, het jaar van o.a. The Shape of Water, The Post, Phantom Thread, I, Tonya en zoveel meer pracht..!
Een antwoord op “mijn top 15 films van 2017”