Star Wars: The Last Jedi (2017)
Met een gedurfde ‘nieuwe’ regisseur is het mogelijk extra opmerkelijk hoe die ‘klassieke’ Star Wars-sfeer zo makkelijk gekopieerd lijkt, want Star Wars: The Last Jedi is een prachtig nieuw hoofdstuk in het ‘Star Wars Cinematic Universe‘. Daarin zit zowel een compliment als kritiek verborgen, want direct na afloop voelde ik wel waarom een collega schreef dat de film voelt als erg goed gemaakt huiswerk, waardoor de film er qua plot niet echt bovenuit springt. Aan de andere kant: de film bevat ontzettend veel prachtige, indrukwekkende, mooie en zelfs (voor mij althans) spiritueel-relevante momenten. Voor mij genoeg om deze met gerust hart nog wel een keer (of twee?) in de bioscoop te gaan bekijken…
Het verhaal
Nadat de rebelse Poe (Oscar Isaac) niet goed geluisterd heeft naar generaal Leia (Carrie Fisher) worden zo’n beetje alle ‘bommenwerpers’ van Het Verzet vernietigd, waardoor de Eerste Orde uiteindelijk enkel hoeft te wachten totdat het moederschip van het verzet door z’n brandstof is om ’t te vernietigen. Eerder liet Kylo Ren (Adam Driver) al zien dat zijn geest niet enkel duister is toen hij z’n moeders aanwezigheid voelde, iets wat een belangrijk thema in de film wordt. Maar die wat sadistisch lang durende achtervolging van het moederschip biedt wel ruimte om de rest van de karakters hun eigen verhalen te geven, waarbij die van Rey (Daisy Ridley) en Luke Skywalker (Mark Hamill) natuurlijk het interessantste is. Omdat Luke namelijk betrokken was bij de transformatie van Ben Solo naar Kylo Ren is hij wat terughoudend als Rey hem vraagt om haar the Force te leren. Niet door hebbende dat hij daarmee iets zó menselijks doet dat ik het voor 99% herkende in hoe ik de afgelopen maanden geleefd heb. Maar dat even terzijde…
Omdat Leia gewond is geraakt neemt vice-admiraal Holdo (Laura Dern!!!) het commando over, maar ze lijkt nogal een lafaard. Iets wat Poe natuurlijk niet trekt, en met Finn (John Boyega) en mecanicien Rose (Kelly Marie Tran) verzinnen ze een plan om de tracker, die de Eerste Orde gebruikt om zelfs in hyperspace ruimteschepen te kunnen volgen, uit te schakelen. Iets wat om meerdere redenen volgens mij een nutteloos zijplotje is, dat ook nog eens een aardige fout oplevert, maar daarover later meer.
Wat volgt is natuurlijk een showdown tussen Kylo, Rey en Supreme Leader Snoke (Andy Serkis), maar ook tussen Kylo en z’n voormalig leraar. En dan is de vraag: is het regisseur Rian Johnson gelukt om de juiste personen op de juiste manieren te laten overleven, mooie dramatische momenten te creëren voor degenen die het niet overleven én genoeg hints en onopgeloste plotlijntjes te creëren dat het wachten tot het volgende en laatste (?) deel van deze triple-trilogie-franchise al begint zodra de aftiteling van dit achtste deel in beeld verschijnt..??
Plotfoutje, of niet..?
Het antwoord of het Johnson gelukt is, is voor het zeer overgrote deel “Ja!“. Natuurlijk zit daar ook een verslavingscomponent in (onze geesten kunnen beter omgaan met afgeronde verhalen, dus nu is het wachten op de finale afronding, toch?), maar Johnson brak niet voor niets door met het zeer verrassende en goede Brick, waarna hij het ietwat ongeziene The Brothers Bloom (met Adrien Brody, Rachel Weisz en Mark Ruffalo!) maakte, en daarna het interessante en vette Looper. Dit is dus eigenlijk pas z’n vierde speelfilm, en dan is het verrassend dat hij zo’n volwassen en enorm rijkgevulde film weet te maken. Want plottechnisch loopt alles enorm soepel en precies zoals het hoort (iets wat mij terug deed denken aan die eerder gelezen ‘huiswerk-opmerking’), buiten dan dat uitstapje van Finn en Rose. Ik kan me voorstellen dat dat uitstapje bedoeld is om Benicio del Toro’s karakter DJ te introduceren, maar uiteindelijk is hun missie niet alleen nutteloos, het feit dat deze DJ uiteindelijk aan de verkeerde personen het plan van het verzet verraadt, dat riep bij mij ook de vraag op: hoe kon hij dat weten?? Mogelijk heb ik wat gemist en hebben Finn en Rosa dat in hun naïviteit uitgelegd, maar dan nog heb ik het gevoel dat dit mogelijk eruit is geknipt, zonder erbij stil te staan dat dit hele verhaallijntje dan ineens onnodig lijkt. Al zit er in dat verhaallijntje sowieso ook een duidelijke fout. Het doel van dit lijntje is namelijk het vernietigen van een tracker, die de Eerste Orde gebruikt om ruimteschepen te volgen in hyperspace. Iets wat schijnbaar ongehoord en/of ongekend is in de wereld van Star Wars, maar even later communiceren Finn en Rose zelf met Leia en Poe in hyperspace! Maar is het voor communicatie niet noodzakelijk dat je weet waar die andere persoon ‘is’, en moet je die persoon dan niet net zo goed kunnen volgen..???
Okay, mogelijk een technisch zeurpuntje, maar in de wereld van Star Wars lijkt dit toch niet te ‘mogen’?
Meest grijze Force ooit
Maar voor zover m’n negatieve kritiek hoor. De grootste kracht van deze film zit ‘m in iets wat ik ook al in de trailer dacht te zien, namelijk dat zowel onze helden als ‘villains‘ lichtelijk inwisselbaar zijn. Waar Rey (en Luke!) in zichzelf ook de duistere kant ontdekt, zit er in Kylo ook nog altijd genoeg ‘licht’ om hem bij momenten te laten twijfelen. Daarnaast zitten er ook herkenbare teleurstellingen in die logischerwijs iemand van richting in dezen kunnen doen veranderen, en dat maakt het échte verhaal dat in deze ruimteopera zit geloofwaardiger. Op een gegeven moment zat er (voor mij) zelfs zoiets herkenbaars in dat ik bijna wilde uitschreeuwen dat werkelijk alles verbonden lijkt in de wereld. Want hoe ik zelf de laatste maanden wat afdwaalde van m’n ‘visie’ om zoveel mogelijk in het NU te leven, met als gevolg dat ik behoorlijk hard ging ‘strijden’ om m’n gelijk te halen op sommige momenten, daar vertelt een Yoda-verschijning letterlijk aan Luke dat hij dat in de loop der jaren ook is gaan doen. Ik zat best met open ogen en oren te kijken bij deze scène. Mogelijk kwam dit ‘harder’ binnen door het enorme contrast met de pracht en praal van zo’n grootse film, maar ik heb me niet vaak zó direct aangesproken gevoeld in een film. Nu kan ik me voorstellen dat je hier meer over wilt weten, maar dat zou een enorm lang verhaal worden. Je kunt hieronder natuurlijk reageren, mocht je meer willen weten…
Cast
De bekende karakters zitten inmiddels zo goed in hun rollen dat ze het vrij makkelijk lijken te spelen. Toch springen Hamill en Fisher er wel wat bovenuit hoor. Fisher natuurlijk omdat ze tijdens de opnames is overleden. Daardoor is ze in een aantal scènes volgens mij digitaal toegevoegd, maar dat viel mij gelukkig nergens op (iets wat me bij Serkis’ Snoke wel een paar keer ietwat opviel). En Hamill heeft een goede ouwe kop gekregen, waardoor ik zelfs kort aan Alec Guiness’ Obi Wan moest denken. En ergens is z’n twijfel veel ‘volwassener’ dan die in The Empire Strikes Back en Return of the Jedi, wat me deugt doet, want ik vond dat ze hier in The Force Awakens juist wat te makkelijk overheen stapten. Driver begint steeds beter in z’n rol te passen, ook iets wat wel in licht contrast staat met The Force Awakens. Daarin leek hij nog te jeugdig om zo’n stoere bad guy te kunnen zijn, maar hier past die jeugdigheid juist goed, omdat het ook onderdeel lijkt van z’n motivatie.
Final credits
Ja, een geweldig hoofdstuk in de reeks, al vroeg ik me direct na afloop wel af in hoeverre we nu ‘verder’ zijn op de reis. Maar als ik dan Yoda’s wijsheid herinner, dan zou dat ook wel eens bewust kunnen zijn, wat de film écht geweldig zou maken. Zoveel credits durf ik zo’n grote Hollywoodproductie niet te geven hoor, maar het is sowieso al opmerkelijk dat ik over zulke onderwerpen nadenk bij een film uit Lalaland. Ik lachte zojuist trouwens ook best hard toen ik terugdacht aan hoe Poe op een gegeven moment generaal Hux (Domhnall Gleeson) trollt tijdens hun ’telefoongesprek’, en zulke dingen maken de film voor mij nóg rijker. Plus dat het toont dat de makers lekker in hun vel zaten, dat ze zo relaxed zelfverzekerd zijn dat ze zulke grappen erin weten/durven te schrijven.
And did Luke pull a Yoda at the end..?