LBJ (2016)
Opvallend dat er in één jaar twee films over een van de onbekendere Amerikaanse presidenten van de afgelopen eeuw zijn gemaakt. Van een collega-recensent hoorde ik overigens dat hij de TV-film All the Way, met Bryan – Breaking Bad, Trumbo – Cranston, ook een stuk beter vond dan deze LBJ, met een zwaar-‘gemakeupte’ Woody Harrelson in de titelrol. En dat kan ik me best voorstellen, want ik vond LBJ helaas net zo oninteressant als mijn beeld van deze opvolger van John F. Kennedy was. En aangezien ik volgens mij al bovengemiddeld geïnteresseerd ben in Amerikaanse politiek (en geschiedenis), vrees ik dat velen deze nog minder interessant zullen vinden.
Het verhaal
Natuurlijk leed Johnson onder het gegeven dat hij de immens populaire John F. Kennedy moest opvolgen, direct nadat deze in november 1963 in Dallas vermoord werd. De film toont ook hoe hij worstelde met dit gegeven en of hij wel klaar was en/of zin had om die rol op zich te nemen. Maar omdat z’n vaderlandsliefde groot was en het land zo snel mogelijk gerustgesteld moest worden, zette hij zich over z’n eigen mogelijke wens heen, en werd dus de 36e president van de Verenigde Staten. Wat volgde was een strijd met JFKs jongere broer Bobby (Michael – Cloverfield – Stahl-David) aan de ene kant, en z’n conservatieve mede-zuiderlingen aan de andere kant, onder ‘leiding’ van senator Richard Russell (Richard – The Shape of Water, The Visitor – Jenkins).
Passend bij hoofdkarakter
Ook al wil IMDb je wijsmaken dat deze film van Rob – Stand by Me, A Few Good Men – Reiner het verhaal verteld vanaf z’n jeugd tot aan z’n ambtstermijn als president, vrijwel het gehele verhaal gaat over het opvolgen van Kennedy en het erachter komen dat die Burgerrechtenwet – waar Kennedy zo voor vocht, stevig tegen de wens van de zuidelijke staten in – toch zeker wel iets was waar het land mee geholpen zou worden. Dus dat gevecht zette hij voort, tegen z’n eigen achterban in. En daar zit potentieel behoorlijk sterk drama in, maar dat komt eigenlijk niet echt uit de verf in deze film. Mogelijk dat debuterend scenarist Joey Hartstone en Reiner graag bij de ‘waarheid’ bleven, maar dat levert dus inderdaad een film op, die qua saaiheid wel lijkt te passen bij het hoofdkarakter (als dat juist de bedoeling van de makers was, dan zijn ze daarin overigens met glans geslaagd). Met andere woorden: als ik hier langs was gezapt op TV, dan was ik niet al te lang blijven hangen, denk ik. Al moet ik wel toegeven dat het meest opmerkelijke/leuke aan LBJ is, dat Johnson een best lompe/grove gast was, en sommige van z’n opmerkingen leverden aardig wat licht-grappige scènes op…
Cast
Aan Woody Harrelsons inzet ligt het overigens niet hoor, maar als je recentelijk ook Darkest Hour hebt gezien, dan zul jij je waarschijnlijk ook afvragen waarom ze niet een paar duizend dollar meer hebben uitgegeven en hetzelfde make-up-team van die film hebben ingehuurd. De make-up zat me hier zo ontzettend in de weg, dat ik niet alleen aan Dick Tracy (uit 1990!) moest denken, maar ook best vaak juist úit het verhaal werd getrokken. Jennifer Jason Leigh (toevallig ook te zien in de geweldige film in m’n vorige recensie) speelt Johnsons vrouw Lady Bird, maar ook bij haar vroeg ik me continu af waarom ze niet gewoon een wat oudere actrice hadden gecast. Zeker omdat de flashback-scènes naar Johnsons opkomst helemaal niet zover teruggaan, dat dat met oudere acteurs en dus veel minder (omgekeerde) make-up-inspanningen veel overtuigender neergezet had kunnen worden.
Qua cast blijft het overigens altijd goed om Bill Pullman te zien. Hij zit om twee totaal verschillende films stevig en op fijne wijze in m’n geheugen gegrift: Lost Highway (die in m’n top 3 aller tijden staat) én Space Balls (waarin hij de Han Solo-parodie-rol Lone Starr speelt). Verder komt C. Thomas Howell ook nog voorbij, ooit bekend geworden door E.T. en The Hitcher (met Rutger Hauer!), maar sinds The Outsiders volgens mij niet echt meer in geweldige films te zien geweest.
Final credits
Ja, dat namedroppen hierboven doe ik lichtjes omdat zo’n recensie natuurlijk wel wat ‘body’ moet hebben, en ja: in dit geval is dat keihard een teken dat ik over de film zelf weinig meer te zeggen heb dan dat ik me afvraag waarom hij eigenlijk een bioscooprelease krijgt in Nederland. Ik begrijp het Nederlandse distributiebeleid sowieso wat minder de laatste tijd (zie ook m’n opmerking bij Annihilation, die hier enkel op Netflix wordt uitgebracht), en dan wordt een film als LBJ zelfs in filmhuizen uitgebracht.
Ga me bijna afvragen of ik iets gemist heb…