Red Sparrow (2018)
Ondanks dat het meer John Le Carré meets Jason Bourne dan een dikke actiefilm is, met een (te?) ingewikkeld plot van verraad op verraad op verraad – waardoor je als kijker tot het eind ook geen zekerheden hebt in hoe het nu precies allemaal zit – en ik ‘m vijf dagen na het zien alweer aardig vergeten ben, bood Red Sparrow toch exact wat ik nodig had: heerlijk escapisme, vermomd als een klassieke (of zo willen ogende) spionagefilm.
Koppel dat aan een droomvrouw in de hoofdrol, een ondersteunende cast die meer dan verrassend is – en dan bedoel ik niet enkel het feit dat ze allemaal Engels spreken, waarbij je aan het accent maar moet raden of het nou Russen, Hongaren of Amerikanen zijn, maar bijvoorbeeld ook de hoofdrolspeler uit de prachtige documentaire Dancer én onze eigen Thekla Reuten – en een scenario gebaseerd op het boek van een voormalig CIA-operative, en je krijgt een meer dan vermakelijke spionagethriller hoor. Met ook een best ‘verrassend’ einde…
Het verhaal
In een klassieke openingsscène, waarin met een strakke ‘split edit‘ onze twee hoofdkarakters en hun predicaments direct duidelijk worden, zien we hoe een ontmoeting van de Amerikaanse spion Nate Nash (Joel Edgerton) in Gorki Park nogal misloopt, terwijl ballerina Dominika Egorova (Jennifer Lawrence) haar grootse carrière als balletdanseres ziet mislopen, na een val tijdens een dans met topdanser Sergei – Dancer – Polunin. Nash wordt teruggehaald naar Amerika, terwijl Dominika door haar nogal grove oom Vanya (Matthias Schoenaerts) erop wordt gewezen dat haar leven – en vooral dat van haar zieke moeder – lastig zal worden, als het Bolshoi dansgezelschap niet meer wil betalen voor hun woonruimte en dokterskosten. Ze wordt uiteindelijk zo goed als gedwongen om deel te gaan nemen aan het zogenaamde Sparrow-programma, waarin aantrekkelijke mannen en vrouwen worden geleerd om tegenstanders van de Russische staat te verleiden, om ze daarna te vermoorden en/of informatie uit ze te peuteren.
Nash is inmiddels terechtgewezen door z’n CIA-bazen en -collega’s (waaronder Bill Camp), maar als blijkt dat z’n Russische mol in het Kremlin enkel met hem contact wil onderhouden, wordt hij toch weer het veld ingestuurd. Je voelt op je klompen natuurlijk al direct aan dat Nash dus Dominika’s eerste doelwit wordt, maar door haar overduidelijke tweestrijd weet je als kijker dus de hele film niet wat haar daadwerkelijke intenties zijn. Opvallend ook hoe open hierover gecommuniceerd wordt, maar bij alles wat er gezegd wordt, kun je je afvragen hoeveel geheime agenda’s daarachter schuilen. Dat de KGB daarin een stuk grover lijkt te zijn qua martelen dan de CIA, dat kan natuurlijk ook deels pro-Westerse ‘propaganda’ zijn, maar zeker gezien het einde van de film mag je deze film toch niet zo makkelijk afschilderen als standaard Hollywood-simpelheid…
Lage verwachtingen overtreffend
Nu moet je daar ook weer niet al teveel scherpte in verwachten hoor, maar door de tegenvallende reacties van eerdere bioscoopbezoekers had ik een wat simpeler Hollywood-product verwacht. Mogelijk dat die reacties minder zijn doordat het niet de simpele actiethriller is die de trailer lichtelijk deed vermoeden, of dat mensen het niet trekken als een plot niet spoonfed wordt aangeboden, maar daardoor kon deze film mij dus juist redelijk verrassen. Ik had vrijdagmiddag even wat simpel escapisme nodig, en ook al was het dus niet zo simpel als ik verwachtte, ik kon wel even heerlijk ‘vluchten’ in deze film. Nu weet ik niet zeker of ie als plotpuzzel helemaal foutloos is hoor, maar het feit dat je dus wel je hersenen móet gebruiken om het verhaal te kunnen volgen, dat vond ik aardig positief. Daarnaast hebben ze dus voor een einde gekozen dat deels wat flauw kan aanvoelen, maar dat best subtiel ook anders is dan je volgens Hollywood-conventies zou verwachten…
Cast & crew
Ik ben al sinds haar Oscargenomineerde rol in Winter’s Bone een aardig groot fan van J-Law, iets wat in de afgelopen jaren – door haar heerlijke ‘drollerige’ en zichzelf-totaal-niet-serieus-nemende publieke optredens – alleen maar meer op starstruck-heid is gaan lijken. Inmiddels heeft ze al vier nominaties op zak (voor Silver Linings Playbook, American Hustle en Joy), waarvan ze die voor Silver Linings Playbook ook verzilverde. Daarnaast kent het grotere publiek haar natuurlijk als heldin uit de The Hunger Games-films. Dus dat ze inmiddels de bestbestaalde actrice ter wereld is, is mogelijk niet zo heel vreemd. En ja, voor de geïnteresseerden, in Red Sparrow is ze voor het eerst inderdaad behoorlijk naakt te zien, maar dat past wel functioneel in haar rol. Natuurlijk is haar rol in deze film een stuk minder indrukwekkend dan in bijvoorbeeld mother! afgelopen jaar, en na The Hunger Games en die X-Men-films wist iedereen al dat ze ook wel een wat fysiekere rol aan zou kunnen. Edgerton lijkt na z’n serieuzere rollen in Loving, Midnight Special en Black Mass ook weer voor wat makkelijkers gekozen te hebben, en ja, al dat namedroppen hier heeft zeker wel iets te maken met ’t feit dat ik over Red Sparrow eigenlijk al vrijwel alle nodige (?) informatie verschaft heb. Al kon regisseur Francis – The Hunger Games, I Am Legend – Lawrence dus wel over een flink aantal bekende namen beschikken. Bill – The Killing of a Sacred Deer, Molly’s Game – Camp, Charlotte – Swimming Pool – Rampling, Ciarán – Tinker Tailor Soldier Spy – Hinds, Jeremy – Margin Call – Irons en Mary-Louise – Weeds, Red – Parker draven allemaal op in bijrollen, terwijl ‘onze’ Thekla Reuten ook weer eens in een grotere Hollywoodfilm voorbijkomt. Evenals Matthias – Rundskop – Schoenaerts, al moest ik bij zijn casting wel terugdenken aan Jeroen Krabbe’s casting als Rus in bijvoorbeeld The Living Daylights. Al doe ik daar Schoenaerts mogelijk wel wat tekort mee hoor. Daarbij merkte ik hoe die documentaire Dancer indruk op mij gemaakt heeft, doordat ik licht opveerde toen ik Sergei Polunin in beeld zag komen, want wat een prachtig beeld wordt er in die docu van deze ‘bad boy of ballet‘ geschetst.
Het scenario van deze film is overigens geschreven door Justin Haythe, die succesvol was met de scenario’s van onder andere Revolutionary Road, The Lone Ranger en A Cure for Wellness, maar ook Dwayne Johnsons mislukte Snitch schreef. En ook al heeft Haythe dus het boek van een voormalig CIA-medewerker bewerkt tot dit scenario, ik weet niet of dat de acties nou meer waarheidsgetrouw maakt of niet, want die Jason Matthews kan natuurlijk ook een geweldige fantasie hebben.
Final credits
Zoals ik al zei: deze film biedt best heerlijk escapisme, maar ook een veel ingewikkelder verhaal dan je initieel mogelijk verwacht. Dat werkte bij mij erg goed, maar gezien het best lage punt op IMDb waarschijnlijk niet bij iedereen. Ik ben dan ook wat voorzichtig in het aanraden van dit thriller-‘drama’ (dat laatste wil het graag zijn, maar als je ‘m teveel als drama gaat zien, dan valt ie wel lichtjes door de mand), maar fans van Jennifer Lawrence en/of spionagethrillers zullen waarschijnlijk allang weten of ze deze film willen zien…