A Quiet Place (2018)
Misschien wel het grootste compliment voor dit ‘horrordrama’ (hoe definieer je trouwens “horror”, want laat deze term je hier niet teveel afschrikken) is dat A Quiet Place zo’n beklemmende k&%$-sfeer bevat dat ik op een gegeven moment zelfs iemand hoorde denken: “Zou ik wel willen leven in zo’n wereld?” Dat is natuurlijk een teken voor de sterkte van het neergezette drama, waarvan ik initieel dacht dat ook nog eens het regiedebuut was van tevens hoofdrolspeler John – The Office US, Away We Go – Krasinski, in real life ook getrouwd met die andere geweldige hoofdrolspeler: Emily – The Adjustment Bureau, Edge of Tomorrow – Blunt. Maar hij heeft dus schijnbaar al twee eerdere films geregisseerd: The Hollars (met o.a. Richard Jenkins) en Brief Interviews with Hideous Men.
Maar terug naar A Quiet Place: wie wordt er nou zwanger in zo’n wereld, of zit er in het verhaal misschien wel ergens een perfecte metafoor voor ouderschap verborgen..? En en en: is het gegeven wel voldoende voor een ‘hele’ film?
Het verhaal
Iedereen die de trailer heeft gezien zal wel al door hebben dat A Quiet Place een soortgelijk verhaal vertelt als M. Night Shyamalans Signs; over een mensheid-bedreigende aanval van iets ogenschijnlijk buitenaards, wat ook nog eens zó onverslaanbaar blijkt dat overlevers zich in alle mogelijke bochten wringen om te overleven. In A Quiet Place, zoals de titel al doet vermoeden, houdt dat overleven in dat je geen enkel geluid maakt. De erg goed buiten beeld gehouden ‘beesten’ jagen namelijk ontzettend minutieus op basis van geluid, vandaar dat die hele eerste scène erop gericht is te tonen hoe gruwelijk belangrijk het is om werkelijk nul geluid te maken. Iets waar het gezin van Evelyn en Lee Abbott (Blunt en Krasinski) op nogal grove wijze achter komt.
We springen dan ineens een jaar verder, en Evelyn blijkt zwanger te zijn. Het lijkt alsof onze overlevers een soort routine hebben weten te ontwikkelen om toch zo stil mogelijk te blijven, al vallen we dat jaar later natuurlijk precies in op het moment dat er per ongeluk een olielamp wordt omgestoten. En als Lee even later met zoon Marcus (Noah – Suburbicon – Jupe) op jacht gaat naar verse vis in een nabijgelegen riviertje, blijft Evelyn met de puberende Regan (Millicent – Wonderstruck – Simmonds) achter. Maar dan breken haar vliezen een paar weken te vroeg…
Signs meets UP?
Zo ‘klein’ als het verhaal van A Quiet Place is, zo kort is eigenlijk ook mijn kritiek hierop: Krasinski weet een ontzettend goede en goed-naar-aanvoelende sfeer neer te zetten, houdt bewust teveel rationele uitleg achterwege (ook over de achtergrond van de ‘invasie’), maar creëert daarmee ook een film waarvan je niet zeker weet of het plot wel groot genoeg is voor een hele film. Het had zeker ook in een Black Mirror-achtige aflevering gegoten kunnen worden, maar denk dat een nog kortere vorm toch niet genoeg ruimte zou hebben geboden om de sfeer onder je huid te laten kruipen. Toch voel ik ook wel, dat als ik een stuk langer en/of zeurderiger over het verhaal na zou gaan denken, ik mogelijk wel zou stellen dat met iets meer creativiteit er nog wel ietwat meer uit het concept gehaald had kunnen. Maar mogelijk had A Quiet Place dan wel (terecht) dezelfde kritiek gekregen als Shyamalans Signs kreeg, zeker als je gruwelijk toevallig een dag later die andere titel uit de kop van deze alinea ziet, en daarin dus ook de inspiratie voor Krasinski’s ‘oplossing’ – die een stuk minder dom aanvoelt dan die in Signs hoor, al vraag ik me af waarom anderen die niet geprobeerd hebben; nee, stop met nadenken hierover! – bijna letterlijk ziet. Een vriendin van me koppelde haar lichte wrijving met deze film aan ’t feit dat Michael Bay op de aftiteling gecredit werd (zo van: “Oh, daarom voelt ie nét niet perfect aan!“), maar ik denk dat die link vooral komt door Krasinski’s vorige hoofdrol in 13 Hours (en dat Bay mogelijk wat van z’n ‘producer power‘ heeft geleend aan een mogelijke vriend/collega?).
Cast
Ik vond Simmonds en Jupe wel erg goed op elkaar lijken, maar mijn gedachte, dat ze mogelijk in het echt ook wel broer en zus zouden zijn, werd door m’n mede-sneak-genoten totaal niet gedeeld. Blijkt ook helemaal niks van waar te zijn. En waar Jupe dus al te zien was in die wat mislukte Clooney-film Suburbicon (met Matt Damon in de hoofdrol), daar heb ik Todd Haynes Wonderstruck nog niet gezien, waarin Simmonds de hoofdrol speelt. Waar haar doofheid in de film ook een keuze kon zijn geweest, die wel past in het plot, daar blijkt Simmonds ook écht doof te zijn, schijnbaar door een medische fout ergens in haar jongste jaren.
Het leuke aan deze film is natuurlijk ook dat er slechts enkele acteurs nodig waren, al speelt de film wel met het idee dat de Abbotts niet de enige overlevenden zijn hoor, en dat draagt wel goed bij aan die mysterieuze “What the hell happened met de Aarde..?“-gedachtes hoor.
Final credits
Yes, heerlijke sfeer, die lekker je adrenaline omhoog stuwt, waardoor het gevoel dat je leeft iets versterkt wordt. Nu kan ik daar superdramatisch nog veel meer woorden aan spenderen, maar dan neem ik ook de gok dat ik ook kritischer ga worden over het toch mogelijk iets te dunne plotje, en daar heb ik eigenlijk geen zin in. Zeker omdat ik goed verrast werd door Krasinski’s regie. Maar hij blijkt dus ook al onderlegder te zijn in het vak, dan ik vooraf dacht.
Dus naast het zijn van Mr. Emily Blunt blijkt ie dus ook nog eens een best aardig filmregisseur. Nee hoor, niks geen jaloezie… ;)