Avengers: Infinity War (2018)

Allereerst: Avengers: Infinity War is één groot actie-avontuur-spektakel dat z’n weerga amper kent. Maar daarbij is de film ook zó volgepropt met ‘meer meer meer meer Marvel meer meer’, dat ik me tijdens de film al begon af te vragen: “Waarom zou je, als je toch al alle thematiek van zo’n beetje alle grote epische films van de laatste decennia bij en door elkaar propt, hoe lang duurt het dan nog voordat we een Chewbacca-meets-Thor-gevecht krijgen, of Groot tegen Frodo, en dat allemaal dan voorzien van dat wijsneuzerige commentaar van Ryan Reynolds’ Deadpool, zodat iedereen het snapt?” Als in: ik begin toch wel lichtjes cynisch te worden over de alsmaar stijgende grootsheid van dit Marvel Cinematic Universe (MCU), waarmee de makers (waarschijnlijk volledig onbewust, al hoop ik van niet) de motivatie van Thanos eigenlijk volledig lijken te delen. En dat geeft de film dan ineens een nogal schizofreen karakter, al zal dat fanboys waarschijnlijk geen bal uitmaken natuurlijk… ;)

Het verhaal
Twee jaar nadat onze wrakende vrienden in Captain America: Civil War uit elkaar ‘geslagen’ zijn (kijk ook Thor: Ragnarok, Spider-Man: Homecoming (die net ná Civil War spelen) en natuurlijk Black Panther, voordat je aan deze begint) zien we hoe Loki en Thor hun eerste ontmoeting met de nogal imposante Thanos (Josh Brolin) ondergaan. De reden vermoedde ik al aan het eind van Ragnarok, en dat betekent dus dat Thanos al twee van de zogenaamde infinity stones in z’n speciaal gemaakte metalen handschoen heeft. Zijn motivatie: alle zes stenen verzamelen, zodat hij de helft van het universum kan doden, omdat veel planeten door overbevolking ten onder dreigen te gaan.

Aangezien we de afgelopen tien jaar maar liefst achttien films hebben gezien in het MCU (dit is de negentiende, de zevende in ‘phase three’, een fase die wordt afgesloten met Ant-Man and The Wasp, Captain Marvel en het directe vervolg op deze Infinity War) worden daarna onze helden uit al die films best goed één voor één geïntroduceerd, al was de introductie van de Guardians of the Galaxy-karakters in de trailer ‘vetter’ (onderstaande still uit de trailer werd in m’n hoofd ook interessanter dan hoe het in de film uitgewerkt is). Dat leidt tot een hoop grootse en erg goed gemaakte gevechten, al worden sommige stenen wel ietwat makkelijk opgegeven. Allemaal zaken die me doen hopen dat er dus ‘meer’ achter schuilgaat, want – SPOILER ALERT – dat ik weinig voelde bij het ‘sterven’ van aardig wat van die enorm belangrijke karakters, dat is óf een nogal grote ‘fout’ van de makers (dat ze de film zó volgepropt hebben dat je niks meer meevoelt) óf er gaat in de volgende films iets enorm interessants gebeuren dat al mijn kritiek teniet doet. Want juist door dat einde voelde ik eerder wat ‘opruim-opluchting’, omdat het allemaal wat overzichtelijker wordt met minder karakters, dan dat ik iets van pijn meevoelde – EINDE SPOILER ALERT.

Meer meer meer
Ik vroeg me direct na afloop wel af wanneer deze films nou écht ook teveel worden voor het grote publiek. Ik zal echt niet ontkennen dat ik wederom ook goed genoten heb hoor, maar wanneer houdt dit op? Producent Kevin Feige, die alle negentien MCU-films heeft geproduceerd, heeft wel gehint dat die hele samenklontering losgelaten gaat worden na de drie hierboven genoemde fase-drie-afrond-films, maar er staan de aankomende vier jaar nog zeker tien films andere films op stapel met één of meerdere van de karakters uit deze film. Maar die vragende gedachte, over hoe lang ze hiermee doorgaan, deed me direct na afloop dus wel het woord “schizofreen” aantekenen. Als in: dat we als mensheid continu maar “meer meer meer” willen (en Hollywood daarop inspeelt met zulke franchises en “meer meer meer van hetzelfde”), dat is toch precies waar Thanos tegen lijkt te strijden? Ik merkte wederom dat ik me dus best goed kon vinden in de motivatie van de bad guy, waardoor ik me ook bijna afvroeg of daar ook ergens het ultieme doel van Feige c.s. zit: de wereld laten voelen dat “meer meer meer” wél eindig is. Voor mij is dat punt van totale verzadiging namelijk aardig nabij, iets wat ik wilde relativeren met die natuurlijk volledig onmogelijke mash-up van karakters uit de eerste alinea hierboven. Dus als Feige/Hollywood nog meer meer meer en nog meer quatsch wil: bel me maar en neem dan gelijk wat psychedelica mee, wie weet krijgen we Buckaroo Banzai, Deadpool en een shitload van die X-Men er ook nog wel ergens ingepast :).

Cast & crew
Brolin is dus een nogal imposante verschijning, al is dat natuurlijk 99,9% motion capture/CGI. Erg opvallend dat hij in het aankomende Deadpool 2 óók de bad guy speelt (Cable), al gaf ie in een interview aan dat hij Thanos leuker vond om te spelen. Hoe betrouwbaar dat is, dat kan ik je pas vertellen als ik z’n interviews over Deadpool 2 heb gezien (wie weet zegt ie daar wel omgekeerd-hetzelfde). Verder ken je al die andere karakters allang, waarbij het mij vooral opviel wie er van de vorige achttien films niet in deze zitten (zoals Ant-Mans Paul Rudd). De enige die je in onderstaande immense tag-lijst aan namen waarschijnlijk nog niet kende uit het MCU is die van Peter – Game of Thrones, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – Dinklage, die hier wel behoorlijk grappig gecast is. Maar omdat Thanos eigenlijk ook de enige échte hoofdrol heeft is het verder ook ondoenlijk om iets over de rest te gaan schrijven hier…
Natuurlijk is het superknap dat zo’n film met zo ongelooflijk veel karakters überhaupt te volgen is. Daarvoor mogen de schrijvers wel wat credits krijgen natuurlijk, alsmede het regieduo Anthony en Joe Russo. Voor schrijversduo Christopher Markus en Stephen McFeely is dit al hun vijfde MCU-film, terwijl ze daarvoor franchise-ervaring opdeden met die Narnia-films (nadat ze ooit hun speelfilmdebuut maakte met het in mijn ogen geweldige The Life and Death of Peter Sellers). De Russo-broers braken overigens ooit door met het heerlijke Welcome to Collinwood, waarvan ik me nog altijd herinner dat ik de DVD op een gegeven moment maar met moeite kon stoppen, omdat ik vól in de slappe lach vast zat (om die afzakkende broek). Daarna maakten ze enkel You, Me and Dupree nog (als film althans, op TV zijn ze best druk geweest met onder andere Arrested Development en Community), waarna dit – na twee Captain America-films – inmiddels hun derde MCU-film is. En het vervolg op Infinity War zijn ze nu schijnbaar al aan het afmaken…

Final credits
Want ja, waar de grootste kritiek van anderen was dat dit wel overduidelijk een film is die is ‘afgekapt’ om ons lekker te maken voor die mogelijke/waarschijnlijke MCU-afsluiter (vrees niet, daarvoor komen dus Ant-Man and The Wasp en Captain Marvel eerst nog voorbij), daar sluit ik me wel graag aan bij Thanos’ motivatie, door te stellen dat deze MCU-samenklontering inmiddels wel aardige ‘oververzadigingsvormen’ begint aan te nemen. Hoe knap het inderdaad is dat de film wel gewoon aardig goed te begrijpen en volgen is, hoe gruwelijk vol het plot ook zit. Al resulteerde dat er dus óók in dat ik met eigenlijk geen enkel karakter meer echt meevoelde, zelfs niet in de inmiddels verplichte na-de-aftiteling-scène…

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt4154756

P.S. Ja, dat was de bad guy uit Captain America: The First Avenger, op die nogal aparte planeet…