Deadpool 2 (2018)
Ja, ik heb een stuk meer genoten van Deadpool 2 dan van het eerste deel. De grootste reden is dat het verhaal wat beter in elkaar steekt (met zelfs een paar redelijk invoelbare motivaties!). Daarnaast waren m’n verwachtingen wat lager, juist omdat ik Reynolds’ zelfbewuste-wisecracking commentaren al leuk vond in Van Wilder, maar me daar in Deadpool eigenlijk al lichtelijk aan stoorde. Aan de andere kant: die wiseguyness gaat hier nog wel een stapje verder dan ik zelf had kunnen voorstellen, en daarnaast voel ik ineens wel een lichte overeenkomst tussen deze film en mijn manier van recenseren. Als in: is de film zo slim als ie zich voordoet met al die zelfkennis en zo, of is het juist een wat laffe film, omdat al die zelfbewustheid uiteindelijk weinig ‘zekers’ oplevert..?
Maar nogmaals: heerlijk lomp vermaak + een tweetal superdames in heerlijke bijrollen en cameo’s waar je “U” tegen zegt…
Het verhaal
De film begint met een nogal lompe zelfmoord van onze held Wade/Deadpool (Ryan Reynolds). Direct gaan we zes weken terug en wordt al vrij snel duidelijk waarom hij op een stuk of zeven olievaten neerstreek in z’n appartement, om met een brandende sigaret uiteindelijk z’n hele lichaam uit elkaar te laten klappen. Maar voordat ie ook dáár weer van herstelt, wordt duidelijk waarom hij tot die wanhoopsdaad kwam. Z’n grote liefde Vanessa (Morena – Homeland – Baccarin) – spoiler alertje – wordt namelijk gedood, net nadat ze besloten hadden om een gezinnetje te gaan stichten – einde spoiler alert. Wade’s ‘resten’ worden verzameld door Colossus, naar Charlies Xaviers X-Mansion gebracht en weer bij elkaar gelapt, zodat Wade voldoende mogelijkheden krijgt om de X-Men deels af te zeiken, maar deels ook wel met jaloezie te bekijken (al gebeurt het giga-cameo-shot net buiten z’n zicht om ;)).
Z’n eerste missie als X-Men-stagiair is trachten de jonge mutant Russell (Julian – Hunt for the Wilderpeople!!!!! – Dennison) te weerhouden om als superheld Firefist z’n eerste moord te plegen. Dat gaat nogal mis, waarna Deadpool én Firefist in de mutantengevangenis gestopt worden, door een nekband ontdaan van hun superkrachten. Omdat Wade nog altijd aardig suïcidaal is, komt hem dat eigenlijk wel goed uit, want daardoor is ie weer kwetsbaar voor al die kanker in z’n lijf, alsmede de grove lompheid van het gevangenisleven. Maar als de nogal imponerende Cable (Josh Brolin in z’n tweede Marvel-villain-rol deze maand!) ten tonele verschijnt en Russell/Firefist wil vermoorden, voelt Wade ineens dat z’n vadergevoelens mogelijk wel al aangezwengeld zijn en besluit hij Russell te proberen te redden. Maar daarvoor heeft ie wel wat medestanders nodig…
Grijze villains en heerlijke verwijzingen én cameo’s
In z’n zoektocht naar medestanders is de eerste foto die Wade’s maat Weasel (T.J. Miller) hem toont overigens die van ‘the notorious RBG‘: hooggerechtshofrechter Ruth Bader Ginsburg (waar ik laatst een geweldige documentaire over zag in NY, die ik nog moet recenseren). Eén van de honderden verwijzingen die in de film verwerkt zitten, en voor mij persoonlijk één van de leukste dus. Maar in die zoektocht komen er dus flink wat typetjes voorbij, waarbij de onzichtbare man misschien wel de grootste cameo-naam oplevert (al moet je dat in die maximaal halve seconde dat ie wél zichtbaar is wel zien), maar de gelukzalige Domino (Zazie – Atlanta – Beetz) stal wat mij betreft wel de show hoor. Leuk gevonden ook hoe ‘geluk’ dus een superkracht kan zijn, want dat levert een paar mooi gechoreografeerde scènes op. Maar mogelijk de grootste kracht van Deadpool 2 is wel het grijze in zo’n beetje alle karakters. Firefist lijkt een jochie dat nog gered kan worden, Wade is dan misschien wel stoer en fearless, maar dat krijgt hier wel een beter fundament. En waar ik me al goed kon inleven in Thanos’ motivatie in Avengers: Infinity War, hier speelt Brolin (die dus ook Thanos speelde (en waar Wade in de film ook een letterlijke verwijzing naar/opmerking over maakt)) eigenlijk een villain die niet anders is dan Wade zelf. En dus ook misschien wel open staat om iets te ‘leren’, waardoor ook dat karakter zelfs iets van diepgang krijgt. En dát is een woord dat ik never nooit niet verwachtte te gebruiken in mijn recensie van Deadpool 2..!
Cast & crew
Ja, als fan van Zazie Beetz (check die goede serie Atlanta, met/van Donald – Childish Gambino, Solo – Glover) vind ik het totaal niet erg dat ze al is gecast voor wederom een franchise-afsplitsing: X-Force (van de schrijver van o.a. Cloverfield en The Martian). Wat een heerlijk frisse verschijning is zij zeg, en in combinatie met haar karakter ook fijn memorabel. Baccarins rol is wederom niet al te groot, maar zij lijkt een beetje de nieuwe Carla – Sin City – Gugino te worden. Als ik dat uit ga leggen, dan begeef ik me mogelijk op politiek wat incorrect terrein, maar ergens lijkt het alsof zij ook zo’n vrouw is die alleen maar sexier wordt, hoe ouder ze wordt. Verder komen er dus nogal wat namen in bijrolletjes voorbij, zoals Terry – Brooklyn Nine-Nine, Old Spice-commercials – Crews, Bill – Pennywise in de It-remake – Skarsgård en Eddie – Happy Go-Lucky – Marsan als viezige schooldirecteur.
Regisseur David Leitch maakte eerder het qua energie vergelijkbare Atomic Blonde en (zonder credits) John Wick. Nu zijn dat beide nogal wat simpele films, maar wel erg entertaining. Een vrij ‘veilige’ keuze dus van de studio, om hem het script van Rhett Reese, Paul Wernick én Ryan Reynolds zelf te laten verfilmen. Reese en Wernick schreven eerder al Deadpool én het in mijn ogen geweldige Zombieland (maar ook G.I. Joe: Retaliation hoor). En nu weet ik niet of Reynolds die schrijfcredit heeft gekregen vanwege het overduidelijke grote aantal geïmproviseerde dialogen of dat hij echt vooraf mee heeft zitten schrijven, maar zeker qua grijsheid in de motivaties van de karakters is dit scenario dus wel een stuk sterker dan dat van het eerste deel…
Final credits
Ja, ik ben dus veel enthousiaster over dit tweede deel dan ik vooraf verwachtte. Een enthousiasme dat tijdens de behoorlijke hoeveelheid tijdens- en after-the-credits-scènes alleen maar groeide, zeker toen Wade wat ‘oude’ in de weg zittende verhaallijnen oploste, o.a. met daadwerkelijke footage uit X-Men Origins: Wolverine (begrijpelijk dat ie die verhaallijn wilde wissen overigens, omdat dat mogelijk wel de slechtste Marvel-film ooit is?). Ondanks dat ik mogelijk in een wat minder kritische bui was dan bij het eerste deel, wil ik mijn hogere genot van dit tweede deel toch niet enkel op m’n eigen toestand betrekken, want deze sequel heeft zeker meer invoelbaarheid, juist door wat minder ‘zeker’ te zijn.
Verrassend dus!