Solo: A Star Wars Story (2018)
Yes, Solo: A Star Wars Story is ‘gewoon’ een aflevering in het alsmaar uitdijende Star Wars-universum, waarin duidelijk wordt hoe een paar van de meest geliefde SW-karakters hun plek in dat ‘galaxy far far away‘ heeft gevonden. Dus waarschijnlijk een natte droom voor de echte SW-feitengeeks, en voor mij als ‘reguliere’ SW-fan een vermakelijke ruimtewestern/-heist. Na veel gedoe achter de schermen uiteindelijk geregisseerd door iemand die ik 3,5 week tegenkwam op een niet-toevallige straat in New York…
Oh ja, de twee vetste dingen aan deze film: de perfecte casting van Donald – Atlanta, ‘Childish Gambino’ – Glover als Lando Calrissian en ontdekken waarom Harrison Fords Han Solo z’n geliefde ruimteschip als een “zij” behandelt…
Het verhaal
De film opent met een ontsnappingspoging van Han (Alden Ehrenreich) en Qi’ra (Emilia – Game of Thrones – Clarke) van de wat rauwe planeet Corellia. Deze poging lukt maar voor 50%, want Han weet wel te ontkomen aan ’the Empire’, maar Qi’ra wordt gevangen genomen. Han zweert terug te komen voor haar, en zo is de grootste motivatie voor de film direct gezet. Koppel dat aan de zeer potentie brandstof die in dat verhaallijntje al een duidelijke rol had, en je hebt al bijna genoeg ingrediënten om een hele film omheen te bouwen. En zo geschiedde het ook, althans: de eerste helft van de film gaat om Hans zoektocht naar Qi’ra, die overigens vrij climax-loos wordt afgerond, if you ask me…
Op dat moment zijn we echter allang ‘voorgesteld’ aan Beckett (Woody Harrelson), een sjacheraar waarvan Han best wat leert gedurende de film, maar ook al aan een jonge Lando Calrissian, die bij een spelletje sabacc zelfs een heel ruimteschip heeft gewonnen. Natuurlijk wil de roekeloze Han wel meespelen, maar al snel komt hij erachter dat werkelijk niemand te vertrouwen is. Gelukkig weet Qi’ra met haar charmes Lando’s hulp te bemachtigen, en ook al ontvouwt zich daarna een wat ongemakkelijke (maar voor ons als kijkers zeer gewenste) flirt tussen Han en Qi’ra, ergens klopte de balans daarin niet echt. Maar een kniesoor die daarop let, want had ik al verteld dat Han op een gegeven moment gevangen genomen wordt en het gevecht moet aangaan met een of ander beest (ik moet ineens aan Thor: Ragnarok denken nu), onderweg ook nog lastig wordt gevallen door de plunderaars van Enfys Nest (Erin Kellyman), op terloops-verrassende wijze aan z’n achternaam komt, het natuurlijk helemaal niet kan vinden met Qi’ra’s ‘baas’ Dryden Vos (Paul Bettany) en dat “the Force” geen enkele keer genoemd wordt in deze hele film..?
Origin story met ook originele 70’ies sci-fi-vibe
Gezet tussen de eerste twee trilogieën (dus ná Revenge of the Sith en voor de ‘originele’ Star Wars (: A New Hope – 1977)) is dit eigenlijk een origin story die bij de ‘klassieke’ trilogie hoort. Hier ontdek je dus niet alleen Han Solo’s afkomst, ook zien we hoe hij kennismaakt met z’n toekomstige partner in crime Chewbacca én aan z’n illustere schip – de Millennium Falcon – komt. Daarnaast wordt er een mooie twist gegeven aan de ‘identiteit’ van dat schip (en dus waarom Han haar toch wel lichtjes als vrouw behandelt). En Solo roept qua plot ook aardig wat nieuwe vragen op: wat is de toekomst van Qi’ra, en zien we haar ooit nog terug? En wie is die “gangster” waar zowel Beckett als Han en Chewie het over hebben, die een flinke klus aan het voorbereiden is?
Misschien toont deze laatste vraag overigens wel dat ik zelf niet echt zo’n feitenkenner ben, dus mogelijk is bovengenoemde gangster wel enorm bekend bij échte fans (het is toch niet ‘gewoon’ Jabba the Hutt hè?). Maar doordat ik dus niet alles exact weet te duiden, was dit voor mij – net als Rogue One overigens – gewoon een vermakelijke aflevering in een filmserie. En daar zit zeker wel kritiek in ja, want volgens mij zit er veel meer potentie in zo’n verhaal, dan wat er nu aan de oppervlakte mee gedaan wordt. Maar ja, als hiermee ook voldoende inkomen gegenereerd wordt voor Disney, who cares (except some movie critics)..? Daarnaast voelt de film wel een beetje ‘classic’ aan hoor, wat volgens mij vooral komt door het verrassend hoge aantal praktische visual effects dat gebruikt is, als in: er is veel met modellen, miniaturen e.d. gewerkt, waarvoor veel hedendaagse films vooral/enkel CGI zouden hebben gebruikt. Gevolg van dit trouw zijn aan die 70’ies vibe is wel, dat er in 2018 dus een film gemaakt is die nog altijd uit gaat van hoe men in de jaren 70 van de vorige eeuw over toekomstige technologie nadenkt. Vooral qua communicatiemiddelen kan dit eigenlijk niet in een hedendaagse film, maar aan de andere kant: het geeft de film dus wel een wat ‘ouderwets’ gevoel, dat je ook per ongeluk als “authenticiteit” zou kunnen definiëren…
Cast & crew
Zoals ik al zei: Glover is perfect gecast als een jonge Billy Dee Williams, die voor het eerst ten tonele verscheen in The Empire Strikes Back. Ik heb van meerdere mensen gehoord dat ze echt bijna dachten dat ze Williams met CGI jonger hadden gemaakt, maar mogelijk kenden deze mensen Glover niet zo ‘goed’ als ik. Ik ben namelijk best fan van de serie Atlanta, en toen ik laatst bij Saturday Night Live erachter kwam dat z’n alter-ego rapper Childish Gambino is (ja, van die indrukwekkende videoclip van This is America), toen steeg m’n bewondering voor hem alleen maar. Hier speelt ie Lando met een flair en charme waar Billy Dee waarschijnlijk wel trots op is, en we zien duidelijk de potentiële concurrentie/vriendschap met Han Solo. Ehrenreich daarentegen verraste me behoorlijk positief, omdat ik vooraf een licht Taylor Kitsch-/Ed Skrien-/Jai Courtney-gevoel bij hem had, als in: een semi-pretty boy die vooral gecast is omdat ie actie aan kan. Had ik z’n filmografie wel bekeken, dan had ik beter geweten. Zo maakte hij z’n eerste drie films met iemand uit de Coppola-familie (Tetro én Twixt met capo de tuti capi Francis Ford, en tussen die twee films in Somewhere met dochter Sofia). Daarna was hij ook nog te zien in Beautiful Creatures, Stoker, Blue Jasmine én Hail, Caesar!, waarbij ik ‘m zeker uit die laatste had moeten herkennen (zeker omdat ik in m’n recensie van die film ook al wat eerdere films van ‘m benoem). Om overigens te tonen dat ik niet écht een fan ben: ik kwam er nu pas achter dat Chewbacca al een paar films niet meer door Peter Mayhew gespeeld wordt (die ik wel ooit zag op een sci-fi-convention in België, naast een ’s ochtends al dronken Dirk Benedict). The Force Awakens was de laatste waarin Mayhew officieel dat superhete pak aantrok. En kort nog een leuke ‘cameo’: Warwick – Willow – Davis komt hier al even voorbij in een rol die hij eerder ook al in The Panthom Menace speelde.
Het schijnt dus dat het originele regieduo Phil Lord en Christopher Miller – die je kunt kennen van de 21 Jump Street–reboots, Cloudy with a Chance of Meatballs en The Lego Movie – een meer duistere versie wilde maken, maar dat producente Kathleen Kennedy dat toch niet zo zag zitten. Dat conflict liep zo hoog op, dat meester Ron – A Beautiful Mind, The Da Vinci Code, Rush – Howard werd gevraagd om de klus af te maken. Hij schoot ongeveer 70% van de film opnieuw (waarmee dit dus één van de duurste films ooit gemaakt is geworden) en benaderde het verhaal meer als een drama. Iets wat ik voorafgaand aan het zien van de film al ergens zag of las, en wat mij deed vermoeden dat Howard zich ook ietwat in aan het dekken was voor de aardig stevige kritiek op de film.
Final credits
En dat deed mijn verwachtingen vooraf meer dan genoeg kelderen om achteraf best aangenaam verrast te zijn door hoe lekker ik er in zat. Nu merk ik dat ik de laatste weken mogelijk iets minder kritisch/zeurderig ben, want normaliter ben ik veel feller als films zo overduidelijk enkel in een franchise gezien kunnen worden (als een aflevering van een dure TV-serie dus). Misschien komt dat dus doordat ik Ron Howard niet al te lang geleden op een halve meter afstand handtekeningen uit zag delen (bij de zij-ingang van de Ed Sullivan Theatre in New York, waar de The Late Show van Stephen Colbert wordt opgenomen).
Maar aan de andere kant: ik vermaakte me best goed, kon m’n echt kritische blik gelukkig afzetten, en merkte dat ik zelfs een keer ‘wegdook’ voor een 3D-effect..!