Tag (2018)
Het meest opvallende aan Tag is – naast het feit dat Jeremy Renner beide armen brak tijdens de opnames – dat het filmverhaal gebaseerd is op een opmerkelijk waargebeurd verhaal van een groep vrienden die al decennialang één maand per jaar ’tikkertje’ speelt. Qua verhaalopzet en spanningsontwikkeling is Tag echter ook een beetje een dertien-in-een-dozijn The Hangover-achtige komedie, die ondanks het duidelijke thema van niet ouder willen worden nergens écht de diepte in gaat of ‘raakt’. En ja, dat is best jammer. Al is het wel allemaal meer dan voldoende en lekker dynamisch uitgevoerd, waarmee de film uiteindelijk ook gewoon erg vermakelijk is hoor…
Het verhaal
We ontmoeten de jongens Hoagie, Bob, Chili, Sable en Jerry als ze een jaar of tien zijn. In voice-over horen we hoe ze ooit begonnen met tikkertje, en omdat ze ooit ergens George Bernard Shaws quote “We don’t stop playing because we grow old; we grow old because we stop playing.” hebben opgevangen (alhoewel ze die continu aan verkeerde anderen toeschrijven), besluiten ze dit spelen vol te blijven houden. In een snelle montage zien we ze dan opgroeien totdat ze gespeeld worden door Ed – The Hangover, Cedar Rapids – Helms, Jon – Mad Men – Hamm, Jake – Drinking Buddies – Johnson, Hannibal – The Disaster Artist, Blockers – Buress en eerdergenoemde Jeremy – The Avengers – Renner.
Jerry heeft echter aangekondigd dat hij na dit jaar wil stoppen, maar het irritante voor z’n vier inmiddels over heel Amerika verspreid wonende vrienden is dat het hen nog nooit gelukt is Jerry te tikken. En om hem nou ongetikt afscheid te laten nemen, dat mag natuurlijk niet. Dus besluiten de vier gezamenlijk – maar inclusief Hoagie’s vrouw Anna (Isla – Wedding Crashers, Now You See Me – Fisher) en de toevallig net Bob interviewende Wall Street Journal-reporter Rebecca (Annabelle – Annabelle, Grimsby – Wallis) – op jacht te gaan naar Jerry, die ook nog op het punt staat te gaan trouwen met de heerlijke Susan (Leslie – Iron Man, Law Abiding Citizen – Bibb). Lukt het hen om Jerry voor het eind van de maand mei te tikken en te overtuigen om toch nog door te gaan, of zou er nog een andere motivatie spelen ergens…?
Goede chemie, opvallende origine
De vijf vrienden vormen wel een aardige mix met een goede chemie, als zijn ze mogelijk wel wat te ‘intelligent’ om echt volledig representatief te zijn voor ‘de Amerikaan’. De makers hebben echter een slimme mix gemaakt en hebben de schrijver van het originele artikel uit de Wall Street Journal handig vervangen door een vrouw (lees: extra ‘love interest‘-potentie). Daarnaast is zo’n film natuurlijk ook ideaal om een reünie-film van te maken, en zo voel je wel duidelijk hoe vol het plot gepropt is om zoveel mogelijk mensen te pleasen. En dat werkt best aardig, al vindt deze soms-wat-professioneel-zure recensent wel dat de film pas écht top was geweest als er wel iets serieuzer de diepte in gegaan was. De tragiek die erin zit (om de humor nog contrasterender/ontspannender te maken) is ook best geleend uit andere films (ik moet aan Fanboys denken nu), terwijl de hele film dus eigenlijk gaat over wel/niet op willen groeien. Iets waar ik me persoonlijk mogelijk te goed mee kan identificeren, maar aangezien regisseur Jeff Tomsic en het schrijversduo Rob McKittrick en Mark Steilen ook allen zo rond de 40 zijn, lijkt het toch alsof de makers gewoon geen ‘scherpere’ tragiek wisten te schrijven/maken. En nu kun je denken: “Jaaaaaa, maar beoordeel je zo’n film nou niet op iets waar je dat totaal niet op ‘moet’ doen?!“, en daar geef ik je dan ook wel deels gelijk in, maar een vergelijkbare komedie die dit wél goed doet en daarom in mijn ogen ook bijna als ‘classic‘ in dit subgenre gezien kan worden is Will Ferrells Old School.
Cast & crew
Helms’ aanwezigheid verhoogt de The Hangover-link natuurlijk behoorlijk, en dat hij zulke rollen met ogenschijnlijk groot gemak kan spelen, dat toont hij in ongeveer elke film waarin hij speelt. Jon – Baby Driver – Hamm is een ietwat vreemde eend in deze bijt, maar hij toont wel hoe die wat kinderachtige bewijsdrang uit je puberteit je als zakenman van dienst kán zijn. Zeker in z’n strijd met Chili; gespeeld door Jake Johnson, die ik goed vond in het voor mij geweldige Drinking Buddies, maar die hier de drank heeft ingewisseld voor wiet. En blowen dat hij doet in de film! Jeremy Renner zet z’n fysieke Avengers-training goed in, al blijken z’n armen in een aantal scènes dus CGI te zijn, omdat hij ze tijdens de opnames allebei brak. De fijnste verschijning is oude liefde Cheryl, gespeeld door een werkelijk stralende Rashida – The Big Year, Parks and Recreation – Jones.
Jeff Tomsic maakt hier z’n speelfilm-regiedebuut, maar heeft wel veel TV-ervaring. Daarnaast is z’n IMDb-lijst nogal divers; volgens mij is hij ooit als animator/motion designer gestart en heeft hij zich als producent langzaam ‘omhooggewerkt’ tot regisseur. Mogelijk dat hij vanuit die animatie-achtergrond wel die af-en-toe-op-Guy-Ritchie-lijkende-montagetechniek (ook in scène behorende bij de filmstill hierboven) heeft bedacht, want soms wordt het beeld tot extreme slow motion vertraagd en hoor je via een voice-over wat de gedachten van de persoon in beeld zijn om uit de situatie te geraken. Schrijvers Mark Steilen en Rob McKittrick hebben overigens niet echt een indrukwekkend portfolio. Steilen was eerder second unit director bij o.a. Hall Pass en Stuck on You, terwijl hij ooit de mij totaal onbekende John C. Reilly-film The Settlement (uit ’99) schreef. McKittricks enige schrijfervaring lijkt die volgens mij totaal mislukte Ryan Reynolds-film Waiting… (uit ’05). Maar wat ze dus wel slim gedaan hebben, is het originele verhaal wel op iets jongere leeftijd te laten beginnen. Apartste aan het originele verhaal lijkt namelijk dat de mannen het spelletje in werkelijkheid 23 jaar hebben volgehouden, maar de foto van hen – die tijdens de aftiteling verschijnt – toont echter mannen die volgens mij toch wel minstens 50 zijn..?
Final credits
Ik typ hierboven natuurlijk veel te veel voor een film als Tag. De film biedt lekker escapisme, maar geeft recensenten dus ook ietwat opzichtig ‘voer’ om kritisch op te zijn. Ik denk dat deze best ideaal is om met vrienden en een krat bier te kijken thuis, of lekker ontspannen in de bioscoop vóórdat je op stap gaat. Iets van adrenaline voelde ik namelijk ook wel bij het verlaten van de bioscoopzaal…