Sicario: Day of the Soldado (2018)
Natuurlijk kon een vervolg op Denis – Arrival, Blade Runner 2049 – Villeneuve’s succesvolle Sicario niet uitblijven, maar ondanks dat Sicario: Day of the Soldado nog altijd een best vette film is (vooral vanwege de coolheid van Benicio Del Toro en het lompe van Josh Brolin), is de grootste kracht uit het origineel – die mega-cynische kijk op de Amerikaanse drugsbestrijding – nu slechts een plot-device. Een plot dat redelijk is hoor, maar ik vind dat terugkerend scenarist Taylor – Hell or High Water (!) – Sheridan zich er wat te makkelijk vanaf heeft gebracht.
En dat is eigenlijk wel een goede samenvatting van hoe deze film is blijven hangen: te makkelijk, ondanks een meer dan okay sfeer…
Het verhaal
Een zelfmoordaanslag in Kansas City (door moslims en dus terrorisme?) doodt niet alleen vijftien mensen, maar zorgt er ook voor dat de Amerikaanse overheid de onorthodoxe operative Matt Graver (Brolin) inhuurt om te onderzoeken hoe Mexicaanse drugskartels deze terroristen helpen om het land in te komen. Of dat op waarheid gebaseerd is of een Trumps-muurplannen-ondersteunende toevoeging is, dat weet ik niet, maar het biedt Graver wel de mogelijkheid om de nog onorthodoxere Alejandro (Del Toro) weer in te huren. De Amerikaanse overheid denkt namelijk dat de beste manier om de macht/kracht van de drugskartels te ondermijnen het starten van een oorlog tussen deze kartels is. Daarvoor doodt Alejandro en z’n team niet enkel een hooggeplaatste advocaat van één van de twee grootste kartels, hij ontvoert ook de dochter van de baas van het andere kartel: mogelijk niet toevallig het kartel dat Alejandro in deel 1 z’n motivatie gaf, want zij vermoordden zijn gezin ooit.
Natuurlijk voel je dan al direct aan dat deze stoer schattige Isabel (Isabela Moner) niet zomaar een asset zal zijn in Alejandro’s werkzaamheden. Als het strategisch ’terugplaatsen’ van deze Isabel mislukt en ook nog blijkt dat zeker twee van de zelfmoordterroristen uit New Jersey kwamen (en er dus mogelijk totaal geen link met de kartels is), krijgt Alejandro de opdracht om deze getuige op te ruimen. Herinner je dan zijn motivatie uit het eerste deel en z’n inmiddels opgebouwde band met het meiske, en je weet allang dat het tot een confrontatie gaat leiden tussen Alejandro en z’n opdracht-Graver. Maar door een bijna schandalig makkelijk (en/want ook inwisselbaar) plottrucje loopt dat toch anders, want hadden we eerder niet ook al kennisgemaakt met ene Miguel (Elijah Rodriguez), die mogelijk voor wat nuance inzake de Amerikaanse kijk op die troubled Latino youth diende te zorgen..?
Te makkelijk
Ja, die toevallige ontmoeting op een parkeerplaats, die uiteindelijk erg belangrijk blijkt in het verhaal, is wel wat exemplarisch voor wat er ‘mis’ is met deze film. Ik zag deze film al een week of twee geleden (het WK-voetbal, familiefeestjes en de Tour de France leiden me wat af deze zomer), maar ergens voelt deze film aan als de pilot van een serie die hebzuchtige producenten snel zijn gestart naar aanleiding van het succes van Villeneuve’s Sicario. Veel van de ontwikkelingen zijn zo in te wisselen met andere plotlijntjes, misschien juist wel omdat de motivaties van de verschillende karakters in het eerste deel al afdoende gebruikt/’afgewerkt’ zijn? Maar dat maakt het plot dus ook zoveel minder sterk, want verhalen die niet gestoeld zijn op de complexiteit van invoelbare karakters, dat zijn verhalen die het moeten hebben van vette ideetjes. En tja, een vet idee kan door velen verzonnen worden. Vette ideeën die in dienst staan van een invoelbaar verhaal lijken wat lastiger. Of mogelijk worden deze niet nodig geacht door bepaalde studio’s, omdat ze weten dat de link met het origineel waarschijnlijk wel verdoende is om hun investeringen meer dan terug te verdienen, en worden makers dus minder uitgedaagd (en/of betaald) om langer na te denken…
Crew & cast
Een cynicus kan Sheridan er nu mogelijk van verdenken dat hij met deze film vooral lekker heeft kunnen cashen, want dit lijkt voor hem namelijk een beetje een schrijfopdracht waar hij makkelijk aan kon verdienen, zonder al teveel extra inspanning. Opvallend is het namelijk ook dat regisseur Stefano Sollima, bekend van Suburra en de Gomorra-tv-serie en dus waarschijnlijk geen ‘koekenbakker’, het voor elkaar kreeg om Catherine Keener in één scène zelfs slecht te laten acteren. Dat lijkt te duiden op een (te) strak draaischema, wat weer duidt op eerdergenoemde verkeerd gestelde prioriteiten. Sollima lijkt in elk geval zeker geen Villeneuve, maar wat wel voor hem spreekt: hij heeft al laten weten dat hij het beoogde derde deel in de serie niet meer gaat (of wil?) maken. Dus mogelijk viel de ‘Hollywood-industrie’ hem ook wel wat tegen? Qua crew is het verder opvallend hoe de componist net iets te hard z’n best lijkt te doen om de ons helaas ontvallen Jóhann – The Theory of Everything – Jóhannsson te overstemmen, al is dat niet zo raar, want Hildur Guðnadóttir was de persoon waarmee Jóhanssons misschien wel het meeste samenwerkte. Toch voelde de muziek nu nét iets té aanwezig aan, iets wat in Jóhanssons Oscargenomineerde musical score zeker niet het geval was.
Natuurlijk miste ik Emily Blunts karakter (al schijnen ze haar wel terug te willen voor het derde deel), maar normaliter zou Keener een goede ‘vervanger’ zijn, ook al is haar rol heel anders. Del Toro maakte Alejandro al vrij onvergetelijk in het eerste deel, en alleen op die performance kan hij in dit tweede deel al teren, zonder veel extra moeite te hoeven doen volgens mij. Al heeft de make-up-afdeling deze keer wel wat overuren op hem mogen maken. Brolin is ook terug in een hem makkelijk toe te vertrouwen rol, terwijl het altijd goed is om Shea Whigham op het grote doek te zien. Jeffrey Donovan herhaalt z’n rol uit het eerste deel, terwijl je hem mogelijk kent als die patser uit Hitch, die Will Smiths karakter uiteindelijk niet wil helpen. Qua uiterlijk wordt hij opvallend vaak gecast als een Kennedy, want in J. Edgar speelde hij Robert, terwijl hij afgelopen jaar John Fitzgerald speelde in het zwaar tegenvallende LBJ.
Final credits
Ben je minder kritisch dan ik, dan zul je echt wel keihard van de lompe sfeer kunnen genieten hoor. Maar misschien wel doordat dit het vervolg is op een topfilm, vielen bij mij de makkelijke shortcuts in het verhaal veel te veel op, en dan word ik zelf altijd wat cynischer en/of kritischer. En dat kan deze film eigenlijk net niet hebben. Misschien beter voor op TV, ooit het meest logische medium voor vervolgfilms als deze, en door de professionalisering van TV-series was dit mogelijk beter ook eerdergenoemde pilot geworden..?