Mission: Impossible – Fallout (2018)
Mogelijk kwam het doordat ik ‘m niet in de IMAX 3D- maar in de ‘gewone’ 2D-versie zag, maar ik was niet zo onder de indruk van deze inmiddels zesde (!) Mission: Impossible-film. Natuurlijk maken de vette acties en zeer hoge production value alle simpele Hollywood-actiefilms meer dan overbodig (ik hoorde me tijdens de film letterlijk afvragen of we die niet kunnen ‘verbieden’, en al dat geld dan gewoon in twee van zulke films per jaar steken?), maar het spelen met moraliteit gebeurt in deze film zo inconsistent/doelloos, dat ik me op een gegeven moment afvroeg of ik enkel voor Hunt en z’n team moest zijn, omdat hij Tom Cruise is en er vriendelijker uit ziet dan de slechterik(ken)..?
Het verhaal
Duidelijk gekoppeld aan Mission: Impossible – Rogue Nation (met drie ‘nieuwe’ karakters uit die film die terugkomen), blijkt het Syndicaat van Solomon Kane (Sean Harris) bijna volledig uitgeroeid te zijn door de overijverige CIA-agent Walker (Henry Cavill). De overgebleven baddies hebben zich echter omgedoopt tot ‘Apostelen’, die voor de mysterieuze John Lark een drietal plutonium-kernen trachten te bemachtigen. Deze Lark heeft een Andres Breivik-achtig manifest geschreven waarin hij de wereld zó hard wil treffen, dat daarna de overlevenden wel samen móeten gaan werken aan een betere wereld. Beetje vergezocht natuurlijk, maar daar moet je in zulke klassieke stoerenmannenfilms niet al te moeilijk over doen natuurlijk.
Hunt wordt – als hij de missie aanvaardt, wat hij natuurlijk niet kán weigeren, wat later ook ietwat letterlijk wordt uitgelegd – naar Berlijn gestuurd om daar de ontmoeting tussen Lark en de Witte Weduwe (Vanessa – The Crown-serie, Jupiter Ascending – Kirby) te saboteren. Of in elk geval: met zo’n vet rubberen masker zich voordoen als Lark, om zo de plutonium-kernen toch nog te verkrijgen. Eerder heeft Hunt namelijk aangetoond dat hij de beslissing tussen één teamlid of miljoenen levens niet kan maken, waardoor de kernen toch in de verkeerde handen vielen. Een onmogelijkheid waar Walker geen last van heeft, dus CIA-hoofd Sloan (Angela Bassett) geeft hem opdracht om Hunt en z’n team te vergezellen en er alles aan te doen de plutonium in handen te krijgen. Dus zijn Hunt, Luther (Ving Rhames) en Benji (Simon Pegg) dan wel veilig met hem in de buurt, of is hij juist een jongere/verbeterde versie van Hunt, die z’n leeftijd toch wel ietwat begint te voelen..?
Vette actie, slechte motivatie-uitwerking
Al zie je dat zeker niet aan de stunts, die Cruise zo kenmerkend nog altijd zelf doet. Het shot waarin hij in het echt z’n armen brak zit nog altijd in de film (zie de still hierboven), en het is knap gedaan hoe ze die scène toch zo hebben weten te knippen dat ik verwacht dat ze die sprong een paar maanden later niet weer opnieuw hoefden te doen. En daar zit ook de reden waarom je deze film moet gaan zien: de enorm vette actie en een aantal licht ouderwets aanvoelende actiescènes (één achtervolging in Parijs wordt wel ietwat makkelijk vergeleken met klassieke achtervolgingsscènes als in The French Connection en Bullitt, maar dat gaat mijns inziens wel iets te ver). ‘Probleem’ voor mij was echter dat Hunts motivatie wederom wat in twijfel wordt getrokken, en dat grijze gebied verkennen vind ik normaliter geweldig, maar de echte morele keuze wordt eigenlijk nergens echt duidelijk. Waardoor ik dus niet meer wist waarom zijn motivatie nou beter was dan die van bijvoorbeeld Lark. En over deze mysterieuze crimineel gesproken: op het moment dat onthuld wordt wie hij is, moet je volgens mij niet teruggaan in het verhaal om te checken of de acties van dit karakter wel allemaal zo logisch waren voor hem, of dat ze gewoon vet waren om te schrijven, maar eigenlijk niet echt logisch passend bij z’n karakter.
Cast & crew
Natuurlijk is Cruise de grote ster van de film. Als producent hoefde hij ook niet te vrezen dat regisseur McQuarrie (de eerste regisseur van een M:I-film die terug mocht komen (hij regisseerde ook Rogue Nation al)) hem al teveel beperkte in z’n drang om alles zelf te doen en de echte ster te zijn, maar hij toont ook aan fysiek nog altijd flink veel te kunnen, ondanks dat ie dus al 56 is. Henry Cavill is nieuw in dit universum, al zul jij ‘m waarschijnlijk wel kennen als de nieuwe Superman uit de recente DC-films Man of Steel, Batman v Superman: Dawn of Justice en Justice League. Hier heeft ie echter een geweldige pornosnor, wat sommige mensen doet vermoeden dat die zeer vette toilet-vechtscène – mede door Cruise’s aanwezigheid – ook een enorme homo-erotische ondertoon heeft. Nu viel mij dat niet echt op, maar mogelijk zegt dat ook wel iets over die “sommige mensen”. Maar Cavill straalt wel net genoeg coolheid uit om die foute snor wel te kunnen handlen. De rest van de cast ken je al van eerdere films, inclusief de qua uiterlijk goed gecaste Sean Harris en de wel-of-niet nieuwe love interest Rebecca Ferguson, die hier letterlijk en figuurlijk in haar voorgangers voetstappen treedt. En ja, de closure met Michelle Monaghans karakter (waarmee Hunt aan het eind van deel 3 al wilde trouwen) is best mooi gedaan.
Christopher McQuarrie deed dus iets wat Brian De Palma, John Woo, J.J. Abrams en Brad Bird niet mochten/konden/wilden: twee Mission: Impossible-films regisseren. Of dat positief of negatief is voor hem weet ik niet – mogelijk dat Cruise niet langer met ‘grote’ en/of eigenzinnige regisseurs wil werken om zelf meer de baas te zijn – maar hij weet de actie in elk geval geweldig in beeld te brengen. McQuarrie deelt de schrijfcredits overigens enkel met Bruce Geller, de bedenker van de jaren 60-serie waarop al deze films uiteindelijk gebaseerd zijn, dus dat de film wat uit de bocht vliegt qua motivaties, dat is wel op zijn conto te schrijven.
Final credits
Waarom ik wat zeur hierboven komt mogelijk vooral doordat aan het eind letterlijk wordt geconcludeerd dat de wereld IMF nodig heeft, maar die conclusie is dus gebaseerd op niet goed uitgewerkte motieven. En daar ben ik mogelijk veel scherper op dan de gemiddelde kijker, maar door die scherpte word ik dan juist vaak wat cynischer, want de enige echte reden dat de wereld IMF nodig heeft, is natuurlijk omdat er daardoor nog meer van dit soort films gemaakt kunnen worden over missies, die uiteindelijk allemaal toch wel possible blijken te zijn…