Aquaman (2018)
Natuurlijk zet je het beste je kritische blik al op “off” vóórdat je een bioscoopzaal binnenloopt waar Aquaman draait (neem een film waarin Dolph Lundgren gecast is nóóit serieus!). Mij lukte dat wonderwel goed, maar helaas het groepje meiden achter mij in de zaal niet. Zij begonnen deze laatste DC-film halverwege redelijk ongecontroleerd uit te lachen, en één van de meiden had zo’n slappe lach dat ik bemerkte dat ik dus eigenlijk best lekker in de film zát. Hoe makkelijk je ook kunt wijzen op enkele verhaaltechnische zaken die vrijwel ‘onuitgelegd’ (lees: “dom”) overgeslagen worden. Al las ik zojuist dat regisseur James – Saw, The Conjuring – Wan één scène geschrapt heeft omdat die volgens hem te ver ging. Wat dus inhoudt, dat de makers dus zeker wél nagedacht hebben over wat er wel of niet te ver zou kunnen gaan in dit verhaal. En dat houdt dus ook in, dat alles wat je wél ziet, in hun ogen níet te ver gaat. Met andere woorden: Aquaman lijkt de beste ‘willing suspension of disbelief‘-test van 2018 te zijn geworden…
Het verhaal
In een best verrassend exposé wordt Arthurs (Jason Momoa) achtergrondverhaal in delen aan ons geopenbaard. Waar hier meestal ontzettend plichtmatig één standaard exposé-scène aan gewijd wordt, wordt dat hier (initieel) wat overgeslagen. Mogelijk omdat de makers ook wel wisten dat dit in alle DC Comics- en Marvel-films op vergelijkbare wijze wordt gedaan, en ze hier daarom wat zaken over durfden te slaan (wat ik bewonderenswaardig vind). Maar wat staat is dat Arthurs vader Tom (Temuera – Once Were Warriors – Morrison) als single vuurtorenwachter ooit het lichaam van Atlanna (Nicole Kidman) vond, zij de gevluchte koningin van Atlantis bleek te zijn, ze verliefd werden en dus een kind kregen: de ideale mix tussen de land- en de zeemensen.
Wat ja, daar moet je wel wat quatsch aannemen, in hoe die zeemensen ooit zeemensen werden, nadat het mythische Atlantis door hoogmoed ten val kwam en onder water verdween. Maar zoals ik al bedoelde: als je je daar niet overheen kunt zetten, ga dan niet naar een film als Aquaman. Ik ging echter aardig mee in de absurditeit van het verhaal, mede omdat het voor Arthur ook één groot “Awesome.!“-avontuur lijkt te zijn allemaal. Want als halfbloed voelt hij helemaal niet de drang om positief te reageren, als de heerlijke red head Mera (Amber Heard) hem vertelt dat alleen hij de wereld kan redden van de snode plannen van z’n halfbroer Orm (Patrick – Hard Candy, Insidious – Wilson). Deze Orm wil namelijk de ‘landmensen’ aan gaan vallen en gebruikt daarbij nogal wat false flag-technieken; iets wat nooit veel sympathie opwekt natuurlijk. Wat snelle sprongen verder en Arthur is ‘on board‘, en los mochten alle visual fx-techneuten…
Visuele shock-and-awe
Allereerst: meestal ben ik véél kritischer op films waarvan het verhaal ook echt teveel domheden bevat, zoals hier het geval is. Raar genoeg was ik ook lang niet zo kritisch als anderen op eerdere DC-films (als Batman v Superman en Justice League), maar dat komt ook omdat DC Comics het volgens mij bij elke film weer voor elkaar krijgt om vooraf mijn verwachtingen enorm te temperen. Bij Batman v Superman was ik vooral al ‘blij’ dat de ongelooflijke ongelijkheid in kracht tussen deze twee ‘helden’ op de juiste manier erkend werd, en bij Aquaman was ik dus al tevreden dat het exposé minder standaard was dan bij andere superheldenfilms. Helaas is dat ook één van de weinige positieve dingen die ik over deze film kan vertellen, naast het feit dat de CGI en 3D in de film zo goed gedaan is, dat ik zelfs een paar keer vergeten was dat ik zo’n IMAX 3D-bril droeg. En dat gebeurt me eigenlijk vrijwel nooit, want ik krijg nog altijd vaak traanogen van (slecht) 3D.
Qua kritiek kom ik al snel uit op het gemankeerde script, waarin lang niet alles mis gaat hoor, maar wel veel onlogica zit. Als in, dat karakters in verschillende scènes op verschillende wijze met de situatie omgaan (zonder dat tussen die scènes iets van karakterontwikkeling zat). Denk aan een emotioneel afscheid tussen karakters die op het punt staan een levensgevaarlijke actie te ondernemen, afgewisseld met mensen die net doen of ze even naar het toilet gaan, terwijl ze ook dán op het punt staan een levensgevaarlijke actie te ondernemen. Deze spanningsboog-onbalans kan natuurlijk ook een zwakte van de regisseur zijn. Het was namelijk ook bij de onvermijdelijke zoen, die je al vanaf de eerste interactie aan voelt komen, dat het schaap achter mij – lichtelijk terecht overigens – in de slappe lach schoot. Ik heb de hoop overigens allang opgegeven dat je daar als recensent nog serieus op in mag gaan, want dan kun jij reageren met “Doe niet zo moeilijk man, zo’n films zijn toch altijd onzin..!“, waarop ik dan weer zou willen reageren met “Nou, de nuance daarin is dat een film als Black Panther net zo’n quatsch is, maar dat die qua verhaal wel binnen de logica van de wereld blijft die je aan het begin hebt geaccepteerd als zijnde ‘waar’, en daardoor dus wél goed is.” Dus beter beperk ik me tot overduidelijke fouten als een elektrocutie onder water (!), of die te overduidelijke Greenpeace-boodschap in de film, die er wat oppervlakkig op gedropt wordt, waardoor de enorm urgente boodschap zelf – dat wij de hele aarde keihard verzieken met ons afval en gedrag – juist afgezwakt wordt.
Cast
Maar zoals ik in de intro al typte: Dolph Lundgren zit in deze film, en ook nog in een redelijk serieuze rol. Nu is het acteren onder water iets minder ‘duidelijk’, en ergens past Lundgren natuurlijk ook wel in de rol van oude onderwaterkoning met niet al te betrouwbare motieven, maar hem huur je enkel als geintje in, toch? Jason Momoa’s fysiek is natuurlijk indrukwekkend, en ik moet toegeven dat dit mijn oordeel over z’n acteren wel wat vertroebelt. Als in: je verwacht van hem niet al teveel, en daardoor werkt het eigenlijk meer dan voldoende. Game of Thrones-fans kennen hem natuurlijk van z’n veel stillere rol als Khal Drogo, en DC-fans kennen hem net zo natuurlijk al van z’n eerdere Aquaman-rollen in eerdergenoemde BvS– en Justice League-films.
Amber Heard kan veel beter dan ze hier doet (en/of hoefde van Wan), want in een enkele scène kromden m’n tenen wel wat. Patrick Wilson dankt deze rol mogelijk aan z’n eerdere samenwerking met Wan in Insidious, en ik vond hem initieel niet echt goed in zo’n rol passen. Maar ja, Wilson heeft natuurlijk talent genoeg om vrijwel alle rollen aan te kunnen, en zo moet je ook Willem Dafoe’s en Nicole Kidmans rollen zien. Leuk dat ze in zulke films opdraven, maar echt uitgedaagd worden ze waarschijnlijk enkel fysiek…
Final credits
Vanaf Aquamans “Permission to come aboard“-introductie in de film weet je het al: deze film gaat over de top standaard-stoer zijn. En dat is ook het geval. Wat me wel een paar keer opviel, was dat het IMAX-geluid wat gedempt leek (meestal valt me in de IMAX-zaal juist het tegenovergestelde op, dat het inderdaad echt snoeihard staat dan), en ik ben ook wel benieuwd waarom de Dutch Ministry of Defense op de aftiteling bedankt werd. Zou van deze film – net als bij Dunkirk het geval was – ook een deel in Nederlandse wateren zijn opgenomen of zo..?