Bird Box (2018)
Deze Netflix-film, met Sandra Bullock in een sterke hoofdrol, zou in één zin als volgt te duiden zijn: A Quiet Place meets The Happening, met een snufje The Walking Dead-wanhoop. De Deense regisseuse Susanne Bier brak ooit wereldwijd door met Brødre (Brothers, met o.a. Jake Gyllenhaal, was een remake daarvan), won een Oscar met Hævnen (a.k.a. In a Better World) en toonde met After the Wedding eveneens dat ze haar acteurs enorm geloofwaardig kan laten acteren. Koppel dat aan misschien niet Eric Heisserers beste, maar zeker wel afdoende scenario (hij schreef ook Arrival, die wel wat beter is (maar ook Extinction, die een stuk minder is dan deze)), en je krijgt een ontzettend spannende maar niet super-originele film, met overigens wel een mooi centraal thema. Mogelijk blijft ie daarom wel zo goed (en redelijk creepy) hangen..?
Het verhaal
Malorie (Bullock) in aan het begin van het verhaal zwanger van een niet-aanwezige en/of -beschikbare man, en in haar interactie met zus Jessica (Sarah Paulson) voel je direct dat ze niet heel blij is met haar zwangerschap. Dat heeft op dat moment nog niets te maken met een virus dat net op dat moment uitbreekt ergens in Eurazië, en dat verdomd snel de hele wereld in z’n greep krijgt. De opzet van het scenario is echter zo, dat er twee verhaallijnen door elkaar heen zijn verweven, en dat gebeurt meer dan aardig. We weten dus al dat Malorie vijf jaar later met twee jonge kindjes op een levensgevaarlijke reis over een rivier wil gaan, volledig geblinddoekt en zo stil mogelijk.
Het feit wil namelijk dat het ‘virus’ de reactie is van niet-psychotische mensen op iets dat wij als kijker ook maar niet te zien krijgen. De vrij reguliere reactie op dit zien is namelijk dat mensen zó bang, verdrietig en/of wanhopig worden, dat ze direct zelfmoord plegen. De enige manier om te overleven is binnen blijven en alle gordijnen dichttrekken. Doordat de verhaallijnen echter op de juiste manier vermengd zijn, kom je er als kijker op goed gedoseerde wijze namelijk achter wat er precies aan de hand is, en hoe Malorie uiteindelijk met die twee kids overblijft. En daarin schuwde Bier niet om jou als kijker ook af en toe minder comfortabel te laten voelen…
Niet super-origineel, wel ‘mooi’ én spannend
Wat ik al in één van de eerste scènes merkte, was dat de film qua achtergrond van de karakters een beetje een ‘serie-gevoel’ heeft. Normaliter zou ik zoiets mogelijk negatief bedoelen, maar hier voelde het voor mij net aan alsof ik veel meer van de karakters wist dan werkelijk het geval was. Opvallend knap, maar mogelijk dus ook wel het gevolg dat ik – als aardig fervent volger van The Walking Dead en vergelijkbare films en series – wel ervaring heb met hoe zulke post-apocalyptische motivaties neergezet worden. Maar toch: hiervoor wil ik de schrijver en de regisseur m’n complimenten geven. Zeker ook omdat deze achtergronden exposé-technisch helemaal niet zo standaard in elkaar zitten. Daarnaast is het thema van de film uiteindelijk best klein en mooi – SPOILER ALERTje, want gaat de hele film niet over het accepteren van een liefde die ze misschien wel haar hele leven niet dúrfde te voelen – EINDE SPOILER ALERT?
De afgelopen dagen schoten er overigens nog wel wat meer mogelijke thema’s door m’n hoofd. Ze hebben zich echter (nog?) niet definitiever gevormd in m’n hoofd, dus of daar iets van ‘waarheid’ in zit, dat weet ik nog niet, maar het toont dus wel aan hoe dit post-apocalyptische genre mijn mind in elk geval wel aanzwengelt en ook wel wat uitdaagt. En daar houd ik wel van ja..!
Cast & crew
Sandra Bullock heeft natuurlijk al veel vaker aangetoond een goede actrice te zijn. Maar dit soort rauwere rollen tonen ook dat ze misschien toch wel wat vaker uitgedaagd mag worden, want haar pré- (en post-)natale depressie-modus had z’n basis zeker niet in dat uitgebroken virus; het virus wordt juist ‘ingezet’ om haar iets te laten leren over zichzelf. Iets waar ze al veel langer mee worstelt. Eén scène voelde wat raar aan, maar mogelijk was dat een wat mindere en/of stressvollere draaidag. Tegenspel krijgt Bullock overigens geweldig van Trevante Rhodes, die z’n stoere uiterlijk hier wat ‘conventioneler’ inzet dan hij dat in Moonlight deed, maar mij wel direct verraste als acteur die een rol – waarvoor normaliter mogelijk een wat mindere acteur wordt genomen – makkelijk overstijgt. En dat is iets wat wel een ‘acteursthema’ in deze film is, want naast Bullock en Rhodes komen we ook nog John Malkovich, BD Wong, Tom Hollander, Machine Gun Kelly, Lil Rel Howery, Pruitt Taylor Vince, Jacki Weaver (!) én Rosa Salazar tegen in bijrolletjes: allemaal acteurs die jij in verschillende mate zult herkennen, maar ook allemaal namen die ‘groter’ zijn dan echt noodzakelijk voor de rol die ze spelen. Maar ja, daardoor is het acteerwerk ook wel voor 99% top! Salazar is overigens binnenkort te zien in de titelrol van Alita in het futuristische Alita: Battle Angel.
Over futurisme en/of post-apocalyptisch gesproken: scenarist Eric Heisserer lijkt dus wel de go to guy te zijn voor scenario’s in dit genre. Of zou mijn net-niet-origineel-kritiek een gevolg zijn dat hij teveel in dit genre blijft hangen? Arrival was één van de beste (en best geschreven) films van 2016, maar toen ik te druk was met m’n werk om Extinction te recenseren, vond ik dat niet zo heel erg (zo goed was die namelijk niet, en qua originaliteit heb je die film ook wel al eerder gezien). Heisserer lijkt z’n carrière overigens begonnen te zijn als ‘studioschrijver’, met remakes als A Nightmare on Elm Street en The Thing, terwijl hij ook het vijfde deel van de Final Destination-franchise schreef. Op de regie van Bier kan ik eigenlijk weinig aanmerken: de spanning blijft de hele film goed voelbaar, sommige momenten durfde ze zelfs het ongemakkelijke op te zoeken, de karakters zijn geloofwaardig neergezet en hun motivaties ‘kloppen’ ook gewoon, als in: dat zou een ‘normaal’ mens in zo’n ‘on-normale’ situatie logischerwijs ook best wel eens kunnen doen, en daardoor is het dus beter meevoelen en -leven. En dat maakt de film dus beter; ondanks dus dat het verhaal als geheel niet zó vernieuwend is.
Final credits
Maar mogelijk is dat enkel een ‘probleem’ als je net zoveel kijkt als ik, of als jij vorige kijkervaringen makkelijker kunt loslaten en/of even kunt vergeten. En daarin zit dus wel iets ambivalents: ik vind het heel vet dat Netflix steeds meer goede films maakt, en dus ook steeds meer verhalenvertellers een kans geeft hun ding te doen, maar het is natuurlijk ook wéér een medium dat content nodig heeft, en hoe meer er gemaakt móet worden, hoe groter de verleiding om – bij eventuele twijfel – maar te maken waarvan je weet dat het eerder gewerkt heeft…