Instant Family (2018)
Dat de makers van Sex Drive, That’s My Boy, Horrible Bosses 2 en Daddy’s Home zo’n fijn-veilige familiefilm konden maken, komt mogelijk vooral doordat één van de makers zijn eigen geschiedenis (en daarmee gepaard gaande emoties) in het verhaal kon verwerken. Daarnaast zijn Mark Wahlberg, Rose – Bridesmaids – Byrne en Isabel – Sicario: Day of the Saldado – Moner erg goed tot perfect gecast en ervaar je een heerlijke mix van humor en ernst. Al vond ik de film – voor een ‘waargebeurd’ verhaal – wel net iets te perfect.
Maar mogelijk moet ik zo’n crowd-pleasing familiefilm ook niet al te stevig bekritiseren omdat ie wat mij betreft wel iets edgier had mogen zijn…
Het verhaal
Pete en Ellie zijn gelukkig getrouwd, maar nog altijd zonder kinderen. Of hun ‘huizen opkopen, opknappen en dan weer verkopen’-activiteiten iets van compensatie zijn voor een latente kinderwens, dat is aan jou om in te vullen, maar het wordt zeker wel een item als vrienden van hen eruit flappen dat ze verwachten dat Pete en Ellie geen kinderen meer zullen krijgen. Het zaadje is geplant, maar dan niet op biologische wijze, maar in beider hoofden. Voordat Pete het weet wil Ellie hem een paar foto’s laten zien van adoptiekinderen, en zoals je kunt verwachten van een karakter van Mark Wahlberg: dat trekt Pete natuurlijk niet.
Ze duiken de wereld van adoptiekinderen in, en voor ze het weten zijn ze op een soort ‘braderie’ waar kinderen bijna als puppies worden getoond aan hun potentiële adoptie-ouders. Amerika kennende verwacht ik dat dit best zo zal gaan overigens. Maar dat het ook daar wel wat ‘raar’ aanvoelt, dat wordt in de film ook zeker aangehaald. Het adoptiebureau wordt overigens gerund door Viola – The Help – Davis (er zit een inside joke/verwijzing naar dé taart uit The Help in deze film ;)). Tijdens de braderie wordt hen al snel verteld hoe lastig het adopteren van tienerkinderen schijnt te zijn, maar als de wijsneuzerige Lizzy (Moner) hen hier nogal cynisch op aanspreekt, worden Pete en Ellie juist geraakt. Niet veel later besluiten ze Lizzy te adopteren, maar ze komt wel ‘in een pakketje’, want zonder haar kleinere broertje Juan en zusje Lita gaat Lizzy nergens heen. En dan hebben Pete en Ellie dus plotsklaps drie kinderen, wier biologische (en drugsverslaafde) moeder ineens weer ten tonele verschijnt…
Zoetig
Instant Family vinkt alle vakjes van een feelgood familiefilm meer dan vakkundig af. Veel van de spanning rondom kindloosheid/adoptie wordt (wat gemakkelijk) gerelativeerd met flink wat zelfbewuste grappen, al vond ik de film – voor een waargebeurd verhaal – dus wel net iets te perfect en/of zoetig. Heel ‘diep’ gaat de film niet, terwijl daar toch zeker voldoende mogelijkheden voor aanwezig zijn. Zo wordt Ellie’s noodzaak om geaccepteerd te worden als moeder eerder als grappig ongemakkelijk gebracht, terwijl daar natuurlijk ook iets instinctiefs/diepers achter zit. Maar daar waagt de film zich niet echt aan. Aan de andere kant, de film is overduidelijk met de beste en juiste bedoelingen gemaakt, dus ik merkte ook al snel dat ik hierover niet echt moest doorzeuren. En mijn niet altijd even ‘gezonde’ geest voelde ook wel wat sensatie toen ik me tijdens de film kort voorstelde hoe anders deze film ontvangen zou zijn als deze gemaakt was door Woody Allen (met zijn adoptiedochter-geschiedenis). Dat veroorzaakte namelijk wel wat politiek zeer incorrecte grappen in m’n hoofd, waar ik niet zeker van weet of ik me daarvoor moet ‘schamen’ (ondanks dat ik zelf m’n identificatie met gedachtes en gevoelens steeds beter los weet te laten en in m’n hoofd dus ‘alles’ voorbij mag komen). Al is zo’n ‘morele spanning’ natuurlijk wel een vereiste voor écht scherpe humor. Hier wordt dit overigens/logischerwijs vermeden, want zulke risico’s gaat men in een ‘veilige familiefilm’ natuurlijk niet aan.
Cast & crew
Haha, ik weet niet of bovenstaande alinea helemaal te begrijpen is, maar wat ik bedoel, is dat een 15- of 16-jarige Filmofiel waarschijnlijk wel een poster van Isabela Moner boven z’n bed zou hebben hangen. Ze speelt hier een feisty tiener met een hart dat groter is dan ze kan handlen, waardoor ze af en toe stevig om zich heen slaat. Wahlberg is natuurlijk perfect in rollen waarin hij z’n energetische enthousiasme kan koppelen aan z’n wat likeable drollerigheid, iets wat hij hier nog meer ‘mag’ dan in z’n vorige samenwerking met regisseur Sean Anders: Daddy’s Home. Rose Byrne brak ooit schattig door als love interest van mede-Aussie Heath Ledger in Two Hands, raakte na Star Wars II: Attack of the Clones en Troy geobsedeerd door Josh Hartnett in Wicker Park, waarna ze via Sofia Coppola’s Marie Antoinette, Danny Boyle’s Sunshine (en 28 Weeks Later, die hij produceerde) en Knowing (met Nicholas Cage) betrokken raakte bij de X-Men– én Insidious-franchises, terwijl ze tussendoor ook nog in het prachtige The Place Beyond the Pines en de ‘bitch’ in het geweldige Bridesmaids speelde. En niet dat Instant Family al dit namedroppen nodig heeft, maar ik zag het als een beetje ‘straf’ voor mezelf, omdat ik haar in m’n aantekeningen per ongeluk verwarde met Rachel – The Favourite – Weisz. Maar wat ik daarmee misschien ook wel nogmaals wil insinueren: gezien haar ervaring had ze haar ‘psychoness’ in deze film nog wel wat duisterder aan kúnnen zetten.
Maar ja, dat zijn natuurlijk keuzes van schrijver-regisseur Sean Anders, die tot deze film in mijn ogen als schrijver nét iets succesvoller was dan als regisseur. Zo schreef hij namelijk ook de scenario’s voor She’s Out of My League, Hot Tub Time Machine en We’re The Millers. Maar voor Instant Family kon hij veel van z’n eigen ervaring kwijt, want hij adopteerde in 2012 schijnbaar zelf drie kinderen met z’n vrouw, al waren die toen 6, 3 en 1. Mogelijk dat ze het zelf niet aan durfden wat in de film ook wel wat aangehaald wordt, dat tieners vrij lastig te plaatsen zijn, maar hij heeft die situatie dus wel verwerkt in de film. Bij het schrijven werd Anders overigens bijgestaan door z’n vaste schrijfkompaan John Morris.
Final credits
Ja, Instant Family is zeker de moeite wel waard hoor. Je kunt ‘m zelfs met de hele familie kijken. Nee, hij is juist ook gemaakt om met de hele familie te kúnnen kijken. Dat houdt wel in dat de lompste en scherpste kantjes er wat vanaf zijn, maar dat zal 95% van het bioscooppubliek weinig uit maken, verwacht ik.
Die zeurende recensenten ook altijd… ;)