Ralph Breaks the Internet (2018)
Zes jaar na Wreck-it Ralph volgt het tweede avontuur van de wat sullige goedzak/sloper Ralph en z’n beste vriendin: Vanellope von Schweetz. De naam van Sarah Silvermans karakter is typerend voor de humor in dit geweldige vervolg, en naast ongelooflijk veel inside jokes (waarmee de film ook meer dan vermakelijk is voor volwassenen) bevat de film ook een prachtige boodschap voor kinderen en ogenschijnlijk perfect opvoedadvies. Ik vond Ralph Breaks the Internet een heerlijke animatie met enorm veel vrolijkheid, vriendschap, groei en zelfs wat scherp én ontwapenend zelfbewustzijn. En gezien de ‘geruchten’ op een spin-off, was ik schijnbaar niet de enige die zo hard moest lachen om die Disney-prinsessen-scène…
Het verhaal
Ralph (John C. Reilly) is eigenlijk best tevreden met z’n leven in de speelhal. Overdag sloopt hij alles wat hij tegenkomt in z’n eigen arcade-game, en na sluitingstijd geniet hij van een drankje met z’n vriendin Vanellope (Silverman). Als hij bemerkt dat Vanellope echter wat verveeld begint te raken in haar Sugar Rush-spel, besluit Ralph haar te verrassen met een extra track, wat hij natuurlijk zo bij elkaar ‘gesloopt’ heeft. Als Vanellope tijdens het volgende spelletje echter de controle over het spel overneemt van de speelster in de speelhal, wordt deze speelster zo pissed, dat ze het stuur van het spel afbreekt. En aangezien een vervangend stuur veel te duur blijkt, besluit de eigenaar van de speelhal om Sugar Rush te ontkoppelen. Iets wat natuurlijk funest is voor Vanellope, maar gelukkig is de ouderwetse speelhal net overstag gegaan en als laatste bedrijf in de westerse wereld aangesloten op het internet, dus dat betekent een nieuw avontuur voor onze helden..!
Ralph en Vanellope besluiten namelijk het internet op te gaan, en op net zo’n creatieve manier als waarmee met de ‘achterkant’ van de gamewereld wordt omgegaan, wordt het internet aan ons getoond. Compleet met Google-wachttoren, spam-‘proppers’ all over the place, shady figuren die je naar het Dark Web lokken, en miljoenen mogelijkheden om aan likes te komen. Bij E-bay aangekomen lukt het onze helden namelijk wel om de bieding op het benodigde stuur te winnen, maar hoe komen ze aan 27.000 dollar? Inderdaad, bijvoorbeeld door likes te gaan verzamelen met bijvoorbeeld viraal-gaande video’s (al ervaart Ralph iets waar ik mezelf ook nog wel eens op betrap: hij duikt de commentaar-sectie in en verliest direct al z’n vertrouwen in de mensheid/wereld). Maar terwijl Ralph hard aan de slag gaat voor de likes, wordt Vanellope teveel verleid door het geweldige Slaughter Race-spel, waarin de stoere Shank (Gal Gadot) de ‘baas’ is. En als Ralph ontdekt hoe geweldig Vanellope haar nieuwe wereld (en vrienden) vindt, zorgt z’n jaloezie dat hij iets nogal doms doet, met vrij grote gevolgen…
Fijne boodschap
Ja, naast de vele kritische noten inzake de minder-positieve kant van het internet – leuk herkenbaar, al voelde ik daarin ook wel een klein beetje een ‘oude mensen’-visie (als in: geschreven door mensen met een wat ouderwetse kijk op moderne technologie) – vertelt Ralph Breaks the Internet aardig wat moois over vriendschap en onzekerheid. Maar ook hoe je, met wat zelfbewustzijn, hierin kunt groeien door te leren van je heerlijk stomme fouten. Ik kan hier niet veel meer over zeggen zonder iets te spoilen, maar de manier waarop uiteindelijk ‘Ralphzilla’ wordt verslagen zou zo de boodschap van een (wel zeer modern) sprookje kunnen zijn. En waar je animaties als Ralph Breaks the Internet ook wel wat als hedendaagse sprookjes kunt zien, daar wordt die link hier ook wel heel letterlijk gelegd. Vanellope komt op het grote internet namelijk ineens terecht in een soort lounge van Disney-processen (zie still hierboven; van Elle uit Frozen tot Sneeuwwitje, Moana én Merida (uit Brave), wier (Schotse) onverstaanbaarheid wordt verklaard met “She’s from the other studio!“), die daar vooral klagen over hun afhankelijkheid van sterke mannelijke karakters. Na die rode Schotse prinses is Vanellope natuurlijk de volgende in het verder ‘feministificeren’ van dit archetype, dus ook in de strijd voor ‘vrouwengelijkheid’ past Ralph Breaks the Internet wel goed in onze tijd.
Crew & cast
En of die female touch nou specifiek komt doordat er – naast de twee regisseur-scenaristen – ook een vrouwelijke scenariste (Pamela – Moana – Ribon) betrokken was bij het schrijven van deze film, dat is misschien wat kort door de bocht, maar dat leek ik wel te voelen. Natuurlijk hoeft Silverman helemaal niet bijgestaan te worden in haar rol als meer dan energieke en zelfverzekerde Vanellope, maar de hele film zit vol met meer-dan-gemiddeld-stoere vrouwen én dus die Disney-prinsessen, die richting de climax van de film ook nog een belangrijke rol hebben. Regisseur Phil Johnston debuteert hier eigenlijk als regisseur van een (lange) animatiefilm; hij schreef eerder wel al (mee aan) de scenario’s van Cedar Rapids, Wreck-It Ralph, Zootopia én Grimsby, terwijl Rich Moore wel al wat meer regie-ervaring had (hij kreeg voor Wreck-It Ralph en Zootopia namelijk wél de regiecredits).
De stemmencast is voor film- en tv-freaks als ik best wel geweldig. Naast eerdergenoemde John C. Reilly, Sarah Silverman en Gal – Wonder Woman – Gadot, komt natuurlijk ook super-voice-talent Alan Tudyk voorbij (je kent hem waarschijnlijk ook nog wel als acteur (van o.a. Trumbo of 3:10 to Yuma), maar qua stemacteur lijkt hij echt in zo’n beetje alle animatiefilms sinds Ice Age te hebben gezeten (maar bv. ook als stem van K-2SO in Rogue One)), maar ook bekende namen als Ed – Modern Family – O’Neill, Jane – Glee – Lynch, Taraji P. – Hidden Figures – Henson, Alfred Molina en Bill Hader. Opvallend is ook dat voor de Disney-prinsessen alle ‘originele’ stemacteurs acte de présence gaven. Ik weet overigens niet of iemand boven Silvermans performance uit komt, wat wat is zij een gouden greep geweest zeg!
Final credits
Leuk ook hoe Star Wars‘ Stormtroopers als internetbeveiligers optreden, en de ode aan Stan Lee is ook prachtig. Daarnaast hoorde ik mezelf hardop lachen tijdens een scène die zich tijdens de aftiteling afspeelde, en heb ik eigenlijk al meerdere keren geconcludeerd dat deze Ralph-films natuurlijk een (digitale) variant op het Toy Story-verhaal zijn, en van hetzelfde fijne nostalgische gevoel gebruikmaken.
Ja, heerlijke animatie, geweldig om met de hele familie te kijken, al zou ik het – vanwege al die geweldige Amerikaanse stemacteurs – wel jammer vinden als ik deze nagesynchroniseerd zou moeten kijken. Gelukkig zijn mijn neefjes en nichtjes inmiddels bijna allemaal wel gewend aan ondertitels…