Captain Marvel (2019)
Omdat Captain Marvel volgende maand in Avengers: Endgame volgens mij het hele universum moet gaan redden, was het natuurlijk wel nodig om haar eerst ook nog een origin story te geven. En dat is Captain Marvel zeker geworden, maar niet enkel voor het Brie Larson-karakter. We zien namelijk ook wat andere ‘oude’ bekenden in CGI-jonger-gemaakte rollen, waarbij ik zeker aan één van m’n favoriete films aller tijden moest denken. Zeker omdat de film een heerlijke 90’ies vibe heeft (met Salt-N-Pepa-, TLC- én Nirvana-muziek, maar vooral: Blockbuster Video), met een jonge Sam Jackson die door Los Angeles rijdt. Niet dat de film flawless is hoor, maar ik voelde me heerlijk wegzakken in het verhaal, vergat totaal dat het middag was toen ik ‘m keek, en verbaasde me zeker over het regieduo achter deze film. Alhoewel je zeker ook wel voelt dat er grotendeels vrouwelijke makers aan het roer stonden. Maar zou dat de reden zijn dat dwangmatige fanboys deze film niet helemaal konden waarderen..?
Het verhaal
Vers (Brie – spreek uit als ‘Veers‘ – Lawson) is in training als Kree-vechter als de film opent. Ze heeft echter ook vrij aparte dromen, maar ze weet niet of dat flarden herinnering zijn, of gewoon puur dromen. Als filmkijker weet je natuurlijk direct dat dit nooit willekeurig zal zijn, dus dat Vers wat ‘identiteitsproblemen’ heeft, dat is al snel duidelijk. Maar de Kree leven dan ook volgens een strak protocol met een soort über-kunstmatige intelligentie als leider, waarbij individualisme vrijwel afwezig is. Natuurlijk voel je aan alles dat Vers hier niet helemaal in past, maar toch tracht haar trainer Yon-Rogg (Jude Law) haar te overtuigen haar emoties in toom te houden, want alleen dan zal ze die rare opgloeiende handen ooit onder controle krijgen. Als ze op missie worden gestuurd om een Kree-spion te redden, die geïnfiltreerd is bij de vijand – de van gedaante kunnen wisselende Skrulls – wordt ze gevangen genomen. Deze Skrulls, met aan het hoofd Talos (Ben Mendelsohn), proberen ook Vers’ herinneringen terug te halen, maar Vers weet te ontsnappen en crasht op planeet C-53, bij ons beter bekend als de Aarde.
Het is 1995, dus dat ze door het dak van een Blockbuster-videotheek valt, dat maakt de voormalig videotheekmedewerker in mij natuurlijk enthousiaster. Zeker als ze tussen de VHS-hoezen net die van The Right Stuff eruit pikt. Al snel wordt ze echter achternagezeten door een of andere S.H.I.E.L.D.-organisatie, en dan vooral door de agenten Nick Fury (Jackson) en Phil Coulson (Clark Gregg). En dan gaat het snel, als niet alles Talos haar weer in weet te halen, maar ook Yon-Rogg weer ten tonele verschijnt. Een shitload aan openbaringen verder weet Vers eindelijk wie ze eigenlijk is, maar weet ze dan überhaupt nog wel waar haar loyaliteit zou moeten liggen..?
Meer dan enkel escapisme (?)
En ja, daarin zitten veel van de interessantere ‘identiteitsvragen’ van deze film, maar ergens ook de grootste ‘fout’. En dan bedoel ik niet de kritiek van fanboys (zie IMDb), die mogelijk grotendeels gebaseerd is op het feit dat zij natuurlijk de ‘juiste’ geschiedenis weten, en de film hier juist onzekerheid in gebruikt om het drama sterker te maken. Gedurfd, en zeker passend bij de indie-achtergrond van de makers, maar het was mij – zoals wel vaker bij Marvel-films – echt niet meer helemaal duidelijk hoe de motivatie precies zat. Als in: ik vond de redenen voor de ‘omslag’ in de film niet overtuigend genoeg neergezet.
Maar ja, ook deze film moest natuurlijk aardig wat standaard-vakjes afvinken als ‘ontstaansverhaal’, en dan is het lastig balanceren. Nu is dat inmiddels bijna mijn standaard-kritiek op commerciële Hollywood-films, en deze keer liet ik m’n kritiek ook vrij makkelijk wegblazen door de grootse actie en het heerlijke escapisme.
Cast & crew
Wat daarin ook zeker hielp, was de aanwezigheid van een aantal grote acteurs. Larson zelf won drie jaar geleden een Oscar voor haar hoofdrol in het prachtige Room, en hier zet ze een lekker zelfverzekerde vrouw neer, ondanks dat ze haar geheugen een groot deel van de film kwijt is. Sommigen vinden haar te arrogant, maar mogelijk trekt niet iedereen het als een sterke vrouw een superheldenfilm draagt?
Naast eerdergenoemde Jackson, die nu eens niet enkel in één of twee scènes op mocht draven, maar uiteindelijk ook een beetje Captain Marvels sidekick wordt, vind ik Ben – Animal Kingdom, Killing Them Softly, Rogue One, The Place beyond the Pines, Lost River – Mendelsohn altijd goed om te zien. Ook al zit ie hier dus voor 95% van de tijd onder een flinke laag prosthetics make-up. Ook Annette Bening is niet echt een actrice die je in een superheldenfilm verwacht, net als Jude Law (al is zijn oeuvre wel zo divers als wat). Terwijl Djimon Hounsou en Lee Pace door fans van Guardians of the Galaxy waarschijnlijk juist weer direct herkend zullen worden…
Okay, nu heb ik er al een paar keer naar gehint, maar het regieduo achter deze film – Anna Boden en Ryan Fleck – braken dus ooit door met een film waar Ryan Gosling z’n eerste Oscarnominatie voor kreeg: Half Nelson (waarvoor Boden overigens ‘enkel’ het scenario schreef, samen met haar partner en regisseur Fleck). Een prachtig verhaal over een drugsverslaafde docent op een vrij slechte school. Inmiddels alweer negen jaar geleden regisseerden ze wel samen het leuke en verrassend goede It’s Kind of a Funny Story (waarin Zach Galifianakis in een bijrol zijn ‘komedie-acteur-die-met-een-serieuzere-rol-toont-echt-wel-goed-te-zijn’-moment had), ook over jongeren met psychische problemen. Daarna regisseerden ze ook nog wat afleveringen van The Affair en Billions, maar dat ze gevraagd werden voor zo’n enorm grote Marvel-film – de 21e (!!) al in het Marvel Cinematic Universe – dat zal niet alleen mij verbazen.
Final credits
Maar dat pakte dus goed uit. Waarschijnlijk ook deels door die 90’ies vibe (toch wel een filmkijktechnisch belangrijk en ‘vormend’ decennium voor mij), aangezet overigens door een kat die me ook kort aan Men in Black deed denken. Ook al heb ik nog wat vraagtekens bij de montage van de after-the-credits-scène, die ik daardoor interpreteerde alsof ie zich afspeelt net ná Avengers: Infinity War. Dus mogelijk zit daar wel een ‘fout’ in, maar hoe het ook zij: Captain Marvel is een zeer welkome en ook erg vette superheld hoor.
En Captain Marvel een meer dan vermakelijke film…