Avengers: Endgame (2019)
Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer toonde dat Marvel met een mogelijk nóg interessanter ander ‘universum’ doorgaat, die over die X-mannen (en -vrouwen). Als ik die franchise in m’n achterhoofd houdt, dan komt Endgame qua ‘drama’ wat mij betreft net onder Logan (dat X-Men-drama waarmee Wolverine afscheid nam). En dat bedoel ik als een best groot compliment. Zeker als je je daarnaast ook beseft hoe ontzettend veel verhalen hier nu op vernuftige wijze bij elkaar zijn gebracht.
En ja, ik voelde de lekker aangezette emoties uiteindelijk ook behoorlijk…
Het verhaal
Vijf jaar nadat Thanos (Josh Brolin) de helft van al het leven in het universum heeft vernietigd, proberen onze overgebleven helden hun leven iets van op te pakken. Dat lukt de een wat makkelijker dan de ander, maar aan alles voel je dat het natuurlijk nog niet voorbij is. Thor (Chris Hemsworth) heeft z’n goddelijke bestaan bijvoorbeeld helemaal opgegeven, en kan als soort Jeff Lebowski enkel met bier overgehaald worden om weer mee te gaan doen. Want ook al lijkt alles verloren en lijken onze helden een vrij zielige rest van hun leven te moeten slijten, als Scott Lang (Paul Rudd) toch weer ten tonele verschijnt, gloort er weer ergens een klein glimpje quantum realm-hoop. Wat dat precies is, kan ik echter niet verder onthullen, want daarvoor is deze ruim drie uur durende film te vakkundig in elkaar gezet…
Goede en volwassen balans
Wat in elk geval vrij goed verzonnen is, is dat we zeer veel van de eerdere verhalen uit het Marvel Cinematic Universe terugzien. Al dan niet vanuit een iets andere invalshoek. Daarnaast biedt het een flink aantal karakters de mogelijkheid om in het reine te komen met eerdere fouten. En de film is ook zelfbewust genoeg om aan ontzettend veel andere films te refereren. Ik voel m’n mondhoeken weer omhoog krullen als ik hieraan denk. Die combinatie van actie, drama en humor werkte in vrijwel alle MCU-films al als een tierelier. Combineer dat met zorgvuldig eerder opgebouwde ‘grijze’ karakters, en je krijgt gewoon een ontzettend ‘volwassen’ superheldenfilm. Met helden die ook keihard twijfelen tussen goed en kwaad. En ik werd wederom in twijfel gebracht door bad guy Thanos, in elk geval in de eerste helft van de film. Want als ik wat kritiek moet hebben, is het dat hij richting het einde wel meer een standaard simpele slechterik wordt. Dat maakte z’n karakter minder interessant, helaas. Ook heb ik nog altijd wel iets van twijfels rondom het Captain Marvel-karakter. Ze kan namelijk ongelooflijke dingen, maar Thanos met één klap aan gruzelementen slaan, dat kan ze dan ineens niet?
Aan de andere kant, de makers hebben onze menselijke arrogantie wel goed verwerkt in haar reactie op de vraag waar ze al die tijd is geweest…
Cast & crew
Het is ondoenlijk om hier iets over de cast te vertellen. Wat wel heel gaaf was, was dat we een aantal grote acteurs flink verjongd en/of verouderd voorbij zien komen. Toch fijn hoe ver de digitale technieken hierin gevorderd zijn. Maar check de enorme lijst tags hieronder: pffffffffff. Wat ik over de cast nog wel kwijt wil: Robert Downey Jr. kan nu eindelijk Elton John gaan spelen. Dat spookt namelijk al meer dan een half jaar door m’n hoofd (ja, ik weet dat Rocketman eraan komt, met Taron Egerton in de Elton John-rol), sinds ik Downey Jr. ervan verdenk een soort wedstrijdje met E.J. te houden over wie de meeste overdreven grote brillen heeft…
Na Captain America: Winter Soldier (gezien in Zuid-Amerika en toen niet kunnen recenseren), Captain America: Civil War en Infinity War is dit de vierde Marvel-film die de broers Anthony en Joe Russo gemaakt hebben. En al die ervaring hebben ze ook meer dan geweldig ingezet, want ik kan me eigenlijk geen moment herinneren dat ik me ergens aan stoorde in deze film. Ze braken wat mij betreft overigens geweldig door met het hilarische Welcome to Collinwood, een heist-film (met o.a. George Clooney, Sam Rockwell en William H. Macy) die mij letterlijk zo hard de slappe lach bezorgde, dat ik toentertijd de DVD stop moest zetten. Daarna maakten ze ook You, Me and Dupree, maar vooral heel veel afleveringen van TV-programma’s (waarvan Arrested Development en Community de bekendste zijn). Het schrijversduo Christopher Markus en Stephen McFeely stonden voor de onvoorstelbare taak om al die 21 eerdere filmverhalen dus tot één geheel te smeden. Zij zijn overigens al bij twee Marvel-films meer betrokken geweest dan de Russo-broers (Captain America: The First Avenger en Thor: The Dark World), en hoe indrukwekkend hun kunde in deze franchise ook is, of ik ze ooit kan vergeven dat ze ook de Narnia-franchise schreven, dat weet ik nog niet. En ik houd me in, en zal geen waarschijnlijk mislukkend grapje proberen te maken over de sentimentaliteit in deze laatste Avengers-film en de Superbad-achtige achternaam van schrijver Stephen…
Final credits
Oh ja, ik heb dus ook gezien hoe gigantisch lang de crewlijst van deze film is, want ik heb – met vele anderen in de zaal – tevergeefs gewacht op een tijdens- en/of na-de-aftiteling-scène. Het lijkt erop dat Marvel Studios vond dat deze laatste MCU-film geen lokkertje meer nodig had. Al zijn dus zeker niet alle karakters uit dit universum uitgespeeld. Gelukkig maar, want voor goedgemaakt Amerikaans sentiment is nog altijd meer dan voldoende ruimte. En dan lijkt één van de laatste scènes, waarin de vrouwelijke helden – onder leiding van miss Danvers natuurlijk – het voortouw nemen, een goed voorteken. Geweldig dat diversiteit ook in het superheldenfilm-genre z’n intrede heeft gedaan. Dat opent namelijk nog zo ontzettend veel meer mogelijkheden tot nog interessantere verhalen…