Thunder Road (2018)
Thunder Road is niet alleen één van de mooiste American indies die ik in jaren zag, het is vooral een prachtig portret van iemand die maar niet met het verlies van z’n moeder om kan gaan. Of gaat de tragiek van politieagent Jim Arnaud nog wel wat dieper? Jim Cummings schreef, regisseerde en monteerde deze prijswinnende film (o.a. winnaar van de SXSW Grand Jury Award voor narrative feature), wat een ‘uitbouw’ is van z’n prijswinnende kortfilm uit 2016. Daarnaast speelt hij niet enkel de hoofdrol, maar schijnbaar ook de ukelele die je hoort in de film.
Maar misschien wel het allerbeste aan deze prachtige film: hij balanceert ook geweldig op het randje van drama en komedie. Want soms valt de pijn en onmacht onze politieagent zo zwaar, dat hij wat raar doet. En dan mag (of moet?) je als kijker ook zeker wel lachen. Dat levert een mooi klein kunstwerk op, niet verrassend geschoten in één van Amerika’s interessantste steden: Austin, Texas..!
Het verhaal
De film begint tijdens de begrafenis van Jims moeder. Hij is als enige van haar kinderen aanwezig, en wordt op gegeven moment naar voren geroepen om een woordje te doen. De roze radio-cd-speler heeft ie van z’n dochtertje Crystal (Kendal Farr) geleend, maar vanaf z’n allereerste woorden merk je al: daar zit veel te veel pijn en onzekere zelfbewustheid in. Hij wil zo graag z’n moeder eren, maar schaamt zich voor z’n tranen. En hij wil zo graag Bruce Springsteens nummer Thunder Road laten horen, maar dan doet de cd het niet. Wat zich dan ontspint is een mix van pijn, medelijden en plaatsvervangende schaamte, maar als hij even later bij z’n beste vriend en collega Nate (Nican – ook zo’n onafhankelijk filmmaker – Robinson) in de politieauto zit, veinst hij dat alles normaal is verlopen.
Ik zal me niet begeven op diagnostisch vlak, maar de rest van de film toont wel dat Jim ook vóór de dood van z’n moeder al niet de meest stabiele persoon was. Al neemt hij z’n werk wel zo serieus, dat hij de meest onderscheiden agent van het politiekorps is. Maar net als in z’n persoonlijke leven – hij ligt inmiddels in scheiding met Rosalind (Jocelyn – ook zelf filmmaker en kunstenaar – DeBoer) – lijdt ook z’n professionele leven onder de zenuwinzinking/burn-out, waar wij als kijkers getuige van zijn.
Lachend huilen
Dit soort onafhankelijke films behalen enkel de Nederlandse bioscoop als het echte toppers zijn natuurlijk. En Thunder Road is zo’n prachtig pareltje. Eigenlijk een super klein verhaal, maar wel zo vol herkenbare/menselijke emoties, dat ie mij vanaf het allereerste shot al greep. Maar ik was dus ook af en toe wel blij dat anderen in de zaal wat lachten, want die ontspanning kun je soms wel gebruiken. Had ik de film alleen thuis gekeken, dan waren er mogelijk (vaker) tranen over m’n wangen gerold, want wat speelt die Cummings geweldig pijnlijk mooi zeg. Ik ben benieuwd hoe de originele kortfilm was, want eigenlijk zit er niks in de film dat er ook zo uit zou kunnen. Ik voel overigens direct weer een meevoelende glimlach als ik me Jims gesprek met de leraar van Crystal herinner, en hoe hij daarin z’n woede ook totaal en onbewust niet onder controle heeft. En direct herinner ik me ook iemand die ik redelijk vaag ken, die zich ook continu verontschuldigt voor zaken waar ze eigenlijk helemaal niks aan kán doen. Maar die inderdaad wel wat aanwezig, irritant en/of invasief over komt, al naar gelang mijn bui overigens…
Cast & crew
En dat kan ook je oordeel over Cummings’ acteerwerk mogelijk wat beïnvloeden. Ik zag vooral een man die totaal niet om wist te gaan met de pijn en gekheid in z’n hoofd, maar wel zo bewust was, dat ie direct door had hoe raar hij dan soms was. Een vriendin van me vond hem echter wat overdreven/weird acteren. Past ook perfect bij hoe de humor op dat eerdergenoemde randje balanceert, want zijn uitbarstingen zijn soms zeker/gelukkig ook wat lachwekkend. Als acteur heeft Cummings overigens in één aflevering van The Handmaid’s Tale meegespeeld, maar daarvan kan ik me niks herinneren. En als ik wat kritiek ‘moet’ hebben, dan vond ik zijn dochtertje niet altijd even goed spelen. Dat is echter iets dat je bij zulke persoonlijke en volledig onafhankelijke films wel vaker voor lief moet nemen. Daarnaast viel me dat ook niet in elke scène op, dus mogelijk zitten er wel een paar shots in die ze liever ook niet hadden gebruikt, maar waar door tijdgebrek net geen betere van was. De rest van het acteren – vooral dus van mede-filmmakers – was onopvallend, wat natuurlijk altijd een compliment is.
Qua crew hoef ik dus ook niet veel verder te gaan dan enkel Cummings’ talent te beschrijven. Grappig om te ontdekken dat hij als productieassistent wel meegewerkt heeft aan een vrij grote Hollywoodfilm: Captain America: The Winter Soldier. Dus ergens voel ik ook wel wat gezonde jaloezie, want productieassistent zijn bij een grote Nederlandse film is mij niet vreemd. Maar Cummings beschikt over aardig wat kwaliteiten, waar ik zelfbewust/-kritisch genoeg van ben om te weten dat ik die niet bezit.
Final credits
Damn, kan ik me zelfs met het maakproces identificeren! Zou ik daarom als eerste aantekening, na het zien van deze film, “een American indie waar je U tegen zegt!” geschreven hebben? Echt zo’n film die elke gepassioneerde filmmaker als doorbraakfilm zou willen maken. Maar ook een film, waarvan de Rolling Stone-review-titel eigenlijk al perfect alles zegt: “A Cop, A Character Study, An Instant Classic.”
En dan hoor je volgens mij uiteindelijk maar één nummer in de film, en dat is helemaal niet van Mr. Springsteen…