Greta (2018)
Iets dat tijdens het zien van deze nieuwe van Neil Jordan vrij snel door m’n hoofd schoot, en gedurende de film niet meer wegebde, was een aardig bezorgd: “Heeft Jordan een burn-out of herseninfarct of zo gehad, want deze man kon het toch ooit wél..?” Iets wat ik niet lullig bedoel hoor (zeker niet richting mensen die echt zoiets heftigs hebben meegemaakt), maar deze ‘mysterieuze thriller’ is onbedoeld komisch, en topacteurs als Isabelle Huppert, Chloë Grace Moretz en zelfs Jordan-acteur Stephen Rae leken in enkele scènes niet meer dan goedwillende amateurs tijdens een dorpstoneelvoorstelling. M’n verbazing was dan ook erg groot toen ik hoorde dat deze film wél een bioscooprelease kreeg. Al vind ik het dus bijna lullig om zó negatief te zijn over een film. Maar deze is in mijn ogen echt volledig mislukt…
Het verhaal
Frances (Moretz) is vrij nieuw in New York, en woont – natuurlijk – in een prachtig appartement, samen met haar rijke vriendin Erica (Maika – It Follows – Monroe). Ze werkt als serveerster in een hip restaurant, en in de metro naar huis vindt ze een vergeten handtas. Country-girl-in-the-big-city-netjes als ze is, neemt ze deze mee naar huis, waar Erica ‘m natuurlijk meteen doorspit op geld en andere waardevolle spullen. Maar Frances heeft dat ouderwetse, on-stadse (?) verantwoordelijkheidsgevoel, en besluit de handtas terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar.
De titulaire Greta (Huppert) is ogenschijnlijk maar wat blij dat ze toch nog zo’n goede ziel heeft gevonden in de stad, maar al vrij snel krijg je door, dat die irritante huisgenote misschien toch wel gelijk had. Want Greta vervult dan wel een beetje de rol van de net overleden moeder van Frances, omgekeerd lijkt de afhankelijkheid nog wat groter/enger te zijn. En zeker als Frances zelf een ontdekking doet, wordt de situatie nog onaangenamer. En nóg onaangenamer, en dan nóg onaangenamer. Totdat de film vrij flauw eindigt…
Domme karakters, of ‘domme’ makers?
Eén van de ‘makkelijkste’ beoordelingscriteria voor film is de logica in de acties van de karakters in de film. Doen ze iets, omdat dit menselijk/logisch volgt uit wie ze ‘zijn’, of doen ze dingen, omdat de makers dat nodig achtten om het verhaal voort te stuwen. Nu wil ik wel eens minder empathie voelen voor karakters die gewoon echt dom/stom/irritant bedoeld zijn, en dan interpreteer ik een film ook wel eens verkeerd, maar hier lijkt het toch echt, dat het aan de makers ligt. En dat is dus raar, want Neil Jordan maakte dus ooit onder andere The Crying Game (waarvoor hij een Oscar won voor Beste Scenario) én Interview With The Vampire. En ‘recentelijker’ (in 2007) ook nog The Brave One (Jodie Foster in een Travis Bickle-achtige rol). Vandaar dus mijn zorgen om z’n geestelijke gezondheid, want de tweede aantekening die ik maakte was: “Wat een slechte film zeg!” Iets dat ik zeker niet verwachtte bij een Neil Jordan-film. Nu is het verhaal geschreven door Ray Wright, wiens enige eerdere opvallende credit het scenario voor The Crazies is. Dat was ook een film met een best leuk gegeven (al was dat waarschijnlijk gejat van het Romero-origineel), maar dan slecht uitgewerkt. En dat culmineerde in Greta in een scène waarvan GIPHY zelfs een animated gifje heeft gemaakt, met dat rare balletdansje van Huppert. Iets dat – indien juist ingezet – best creepy kon zijn, maar hier vooral op de lachspieren werkte…
Cast
Zoals ik in de introductie al schreef: het acteren ziet er af en toe erg amateuristisch uit. En dat is raar, zeker voor een actrice die een jaar geleden nog genomineerd werd voor een Oscar voor haar hoofdrol in Paul Verhoevens Elle. Moretz was eerder dit jaar nog te zien in een bijrol in de Suspiria-remake, en die intrigerende film zou ik met gemak liever nog wel vijf keer achter kijken, dan dat ik nog één keer naar haar performance in deze film zou moeten kijken. Bij Stephen Rae, die ik overigens al heel lang niet meer in een goede/serieuze rol gezien had (en dus heb), bekroop mij dat herseninfarct-gevoel ’t heftigste. Hij speelt hier een privé-detective, maar ook op zo’n manier, dat het echt leek alsof de film gemaakt is door iemand die het óf niet kan (wat niet waar is, gezien Jordans eerdere successen), of helemaal niet meer lijkt te kunnen (om wat voor reden dan ook). Zawe – Nocturnal Animals, Blitz – Ashton komt ook nog voorbij, in een niet uit de verf komend bijverhaaltje over Greta’s dochter, en Colm – Face/Off, 24, Thor – Feore draafde voor een paar scènes op, om Frances’ vader te spelen.
Mogelijk dat deze acteurs allemaal wel (weer) met Neil Jordan wilden werken, of dat ze het pitch-verhaaltje wel net zo interessant vonden als dat het klinkt. Maar ik verwacht toch ook, dat niet één van deze acteurs Greta écht zou aanraden aan hun eigen vrienden…
Final credits
Nee, veel meer woorden moet ik hier niet aan vuilmaken. Nogmaals: ik ben erg verrast dat deze film de bioscoop gehaald heeft. Als avondvulling op één van onze mindere commerciële zenders zou zo’n film nog wel een publiek kunnen trekken (en deels bekoren), maar ik verwacht dat deze film bioscoopbezoekers aardig ‘genaaid’ voelend achter zal laten. Ik ben in elk geval blij dat ie in een sneak preview was, en dat ik met m’n Unlimited-kaart er niet voor heb hoeven betalen. Want dan was ik nog negatiever geweest, denk ik…