Godzilla: King of the Monsters (2019)
Ik ben de laatste jaren steeds enthousiaster over het feit dat ik het in grote blockbusters verrassend vaak ‘eens’ ben met de slechterik. Als in: laat beide kanten in een conflict goed onderbouwd zien, zodat er frictie ontstaat in jouw hoofd als kijker (waardoor je betrokkenheid bij het verhaal groter wordt). Want schuilt in ons allemaal niet zowel goed als kwaad? De schrijvers van Godzilla: King of Monsters herkenden die vibe/urgentie/thematiek waarschijnlijk ook, maar in plaats van de juiste frictie nastreven, klappen ze het als plot-element vol in je snufferd (je zou het eens níet doorhebben en zelf na moeten denken!), waardoor het eigenlijk totaal niet werkt.
Natuurlijk is deze monsterfilm best vermakelijk (qua shock and awe), maar ik vraag me af of het iemand in de IMAX-zaal aan het eind van de film nog écht uitmaakte hoe het allemaal af zou gaan lopen. Mij in elk geval niet, wat een extra push kreeg met die totaal overbodige na-de-aftiteling-scène…
Het verhaal
In 2014 is het zoontje van Mark (Kyle Chandler) en Emma (Vera Farmiga) omgekomen tijdens de grote finalestrijd tussen Godzilla en twee MUTO’s (het eind van de 2014-film). In flashbacks zien we hoe Madison (Millie Bobby Brown) het wel overleefde, en hoe pa Mark daarna de wijde wereld in trok, omdat hij de dood van z’n zoontje niet kan verwerken. Moeder Emma is echter Dr. Russell, werkzaam voor Monarch, een zoölogisch bedrijf met bovenmatige interesse in alle titanen, waar ook Godzilla tot behoort. Ze net zijn bezig met het laten ontwaken van Mothra, als ecoterrorist Jonah Alan (Charles – Game of Thrones – Dance) de Monarch-faciliteit overvalt. Net op het moment dat het Emma is gelukt om Mothra met een frequentie-apparaat tot onderdanigheid te onderwerpen.
Maar ja: plannen gedwarsboomd, Emma en Madison ontvoerd, en alle reden voor Mark om toch maar samen te gaan werken met mensen die deze titanen helemaal niet willen doden (zoals hij – als wraak voor z’n zoons dood natuurlijk – wel wil). En zo ontstaat een onwennige samenwerking tussen dokter Serizawa (Ken Watanabe), Vivienne Graham (Sally – Happy-Go-Lucky, The Shape of Water – Hawkins), dokter Chen (Zhang – Crouching Tiger, Hidden Dragon – Ziyi), admiraal Stenz (David Strathairn), dokter Stanton (Bradley – Get Out, Studio 60 on the Sunset Strip – Whitford) en Mark, waarbij behoorlijk wat verschillende belangen door elkaar heen lopen. Lukt het ze om die bijna 20 titanen te verslaan en/of onder controle te krijgen, of kunnen ze toch niet zonder onze nieuwe held: Godzilla..??
Gebrek aan toekomstvisie?
Als ik iets de ‘diepte’ in duik, dan past mijn makkelijke identificatie met motieven van bad guys in films natuurlijk goed bij de opkomst van apocalyptische en/of dystopische films en series (denk The Walking Dead, The Road, The Handmaid’s Tail, et f-in’ cetera…). Iedereen voelt aan dat onze toekomst onzekerder lijkt, maar leiders met een serieus-haalbare toekomstvisie lijken volledig te ontbreken in de wereld/politiek. Waar we vroeger dan op iets als god of de pastoor konden terugvallen, zijn we nu aangewezen op de visie-ondermijnende/-tegenwerkende krachten van het neo-liberalisme, waarin vooral het recht van de sterkste (PR-manager) overwint. En in die wat stuurloze wereld, zijn we dus allen zoekende naar wat nou ‘goed’ is, en dat wordt dus steeds grijzer. En precies daarom is het interessant, als de goede- en slechteriken in een verhaal vrij inwisselbaar zijn.
In deze film gaat het hier natuurlijk slechts oppervlakkig over, maar de thematiek áchter de Godzilla-/Gojira-verhalen gaat natuurlijk wel over het herstellen van een natuurlijk evenwicht, en hoe wij mensen daar niet toe in staat blijken. Dus één van m’n eerste aantekeningen na afloop was dan ook, dat we volgens mij wel behoefte hebben aan inspirerend leiderschap. Want als we de markt/het kapitaal/het bedrijfsleven de wereld écht laten runnen, dan zal die niet al te lang zo leefbaar en/of welvarend blijven bestaan. Maar ja: deze film doet hier zelf natuurlijk vrijwel niks mee, want daarvoor is de ‘diepgang’ best slecht/tenenkrommend. Iets wat overigens wel past bij de wat tumultueuze productie…
Crew & cast
Deze tweede (of 31e, als je de originele Japanse films meetelt) Godzilla-film zou overigens initieel geregisseerd worden door Gareth Edwards, die ook het eerste deel maakte. Edwards vertrok echter (hij regisseerde Rogue One: A Star Wars Story), waarna scenarist (en horror-regisseur) Michael Dougherty de regiestoel overnam. Dougherty brak ooit door als scenarist van onder andere X2 en Superman Returns, waarna hij als horrorregisseur naam maakte met Trick ‘r Treat en Krampus (een beetje de jodel-/Alpen-versie van Dick Maas’ Sint, volgens mij). Hij deelt de screenplay-credit overigens met z’n schrijfmaat Zach Shields (waarmee hij ook al aan Krampus en de tweede Trick ‘r Treat-film werkte). De story-credit delen ze met Max Borenstein, die de Godzilla-film uit 2014 schreef, maar bijvoorbeeld ook Kong: Skull Island.
Dat acteursregie niet Dougherty’s grootste talent is, dat hoeft je – gezien z’n filmografie – niet echt te verbazen. Hier wordt dit misschien nog wel wat versterkt, door het feit dat Watanabe en Ziyi al voldoende moeite hebben om Engels te spreken. Hierdoor komen hun rollen sowieso wat onbedoeld ‘klungelig’ over. Maar ook bij Strangers Things–sweetheart Brown klopte het acteertechnisch niet allemaal. Misschien herken je het wel, van die onverwacht heftige emoties die net iets te koud op je bord vallen. Dat je dus wel ziet dat iemand in een heftige emotie zit, maar de aanleiding tot die emotie bleek niet volledig gefilmd (en/of bedacht vooraf). En op deze manier zijn zo’n beetje alle ‘drama’-scènes in de film wat in onbalans, en dat merk je dan vaak direct aan het acteerwerk.
En ook al heeft een film als deze een gigantische cast-lijst, ergens voelt het wel wat raar/ongemakkelijk/respectloos dat Ziyi Zhang twee verschillende Chinese dokters speelt..??
Final credits
Maar mogelijk past dat wel bij het level dat de makers nastreefden: meeliften op het succes van het ‘eerste’ deel, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel CGI in de film proppen, een best ingewikkeld (maar ook erg voorspelbaar) plot schrijven, en er dan op de set achter komen dat je één rol niet gecast hebt. “Ehm, hebben we nog een Chinese acteur voorhanden die voor één scène een dokter kan spelen? Nee? Oh, kunnen we het dan maken, dat één acteur twee verschillende Chinese personen speelt? Is wel een goede en goedkope oplossing ja, en wie ziet dat verschil nou..?”
Haha, toen ik de zaal uit liep, was ik nog best vermaakt door alle bullshit, maar merk nu natuurlijk allang, dat hoe serieuzer ik iets wil zeggen over deze film, hoe kritischer ik moet worden. En dan is die na-de-aftiteling-scène misschien wel tekenend (zeker na de ‘grootse’ plannen die onthuld worden in de tijdens-de-credits-scène): je moet er best lang op wachten, maar dan word je enkel bevestigd in iets dat je allang weet: het was nooit de bedoeling dat dit de laatste Godzilla-film zou worden. Godzilla vs. Kong staat inderdaad ook al voor volgend jaar op de rol…