Toy Story 4 (2019)
Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten zetten. Maar daarnaast biedt dit vierde deel ook een aantal nieuwe karakters, waarbij vooral de ‘maffia’-achtige, manipulatieve Gabby Gabby één van de meer grijze Hollywood-‘bad guys‘ van het jaar is…
Het verhaal
In deel 3 deed Andy afstand van z’n speelgoed, omdat hij naar de universiteit vertrok. Woody (Tom Hanks) en de meeste van z’n vrienden zijn nu het speelgoed van Bonnie (Madeleine – American Sniper – McGaw), een superschattig meisje dat op het punt staat naar de kleuterschool te gaan. En ondanks dat cowboy Woody al lang niet meer Bonnie’s favoriete speeltje is, komt Woody’s motivatie om haar zo gelukkig mogelijk te maken never nooit niet im Frage. Hij sneakt zelfs mee naar haar eerste oriëntatiedag, want dat meiske is veel te angstig om dat alleen aan te kunnen, denkt Woody. Na wat ‘levens- en illusiebedreigende’ acties van Woody, weet Bonnie echter wat rust te vinden, doordat ze zelf haar eigen speelgoedpoppetje maakt van een vork-lepel, wat ijzerdraad, klei en een ijsstokje. En tadaa: ‘sporky’ Forky (Tony – Stranger Than Fiction, Veep – Hale) is geboren. Maar Forky is direct volledig in paniek vanwege z’n bestaan (“Why am I alive?” is een diepzinnige vraag die je niet direct van keukengerei verwacht ;)), en heeft een enorme drang om zich onder z’n afkomst te begeven: het vuilnis.
Woody ziet echter hoe blij Bonnie is met Forky, dus hij doet er alles aan om Forky’s drang naar de vuilnisbelt in te dammen. Als Bonnie’s ouders echter besluiten om nog snel een weekje op vakantie te gaan, wordt Woody’s taak nog veel ingewikkelder. Hij moet al z’n moed en vindingrijkheid verzamelen om het verhaal tot een goed einde te laten komen. Maar dan herkent ie in de etalage van een antiekwinkel de lamp van voormalig love interest Bo Peep (Annie Potts). Woody heeft haar niet meer gezien sinds Andy hem weggaf, want de porseleinen Bo was namelijk het speelgoed van Andy’s zusje, samen met haar driekoppige schaapje(s). Maar wat blijkt: Bo is niet meer het fragiele meiske dat ze was, maar heerlijk vrijgevochten én stoer. En dat laatste is wel nodig, want er verschijnen dus ook ineens een aantal minder vriendelijk ogende poppen ten tonele…
Groeipijn
Woody streed in de eerste drie films vooral tegen z’n eigen angsten: om zoekgeraakt, vergeten of vervangen te worden. Dat begon natuurlijk met de komst van Buzz Lightyear (Tim Allen) in deel 1, en eindigde op de dag dat Andy naar de universiteit vertrok en hem niet meer nodig had. In dit vierde deel ervaart Woody echter wederom dat hij mogelijk niet meer ‘voldoet’ voor z’n kind. Moet hij op zoek naar een nieuw doel in z’n leven? Maar alles wat hij ooit gedaan heeft, stond in het teken van het geluk van z’n eigenaar. Lukt het ‘m om zichzelf te (her)vinden?
Mooi hoe dat overigens volledig geïntegreerd is met (of gekoppeld aan) dat ‘grijze’ van bad girl Gabby Gabby (Christina – Mad Men, Drive – Hendricks). Want – spoiler alertje – door haar emotionele uitleg, waarmee ze appelleert aan Woody’s primaire drijfveren, komen ze dus tot een oplossing. En dat is natuurlijk een prachtige boodschap, dat vijanden/tegenstanders tot elkaar kunnen komen, als ze maar eerlijk communiceren met elkaar – einde spoiler alertje. Eigenlijk is het enige moment in de film, dat ik echte kritiek voelde, het moment dat één van onze helden gebruikmaakt van een speelgoedvrachtwagen om iets te vervoeren. Ik zat te wachten tot deze vrachtwagen tot leven kwam, maar dat gebeurde niet. Alsof er – naast onze tot leven komende helden, tot aan de zelfgemaakte Forky aan toe – ook nog ‘gewoon’ levenloos speelgoed is? Nu zal ik daar niet verder op focussen, want dat korte shot van twee seconden ondermijnde eigenlijk dus de ‘disbelief suspension‘ van de gehele franchise. Laat ik dat dus maar snel weer vergeten…
Crew & cast
De film zit namelijk zo enorm vol bekende én nieuwe karakters, met allemaal hun eigen afgeronde verhaaltje. Alleen dat is al opvallend en geweldig, want wát een werk moet alleen het verzinnen van al die verhaallijntjes zijn geweest. Misschien wel de reden dat er maar liefst acht (!!) schrijvers gecredit worden op de aftiteling (waaronder oudgedienden, zoals die ‘over-enthousiaste knuffelaar’ John Lasseter en Pixar-held Andrew – WALL·E, Finding Nemo – Stanton). Meest opvallende naam daartussen is die van actrice Rashida – Celeste & Jesse Forever, Parks and Recreation – Jones, waarvan ik niet wist dat ze ook schreef. Overigens niet de enige functie die deze dochter van Quincy Jones en Peggy – Twin Peaks – Lipton achter de schermen vertolkt, want ze produceert en regisseert zelf ook (zo is vorig jaar de docu Quincy verschenen, die ze schreef en co-regisseerde). En naast het samenbrengen en goed afronden van al die verhaaltjes (blijf voor de ultieme afronding wachten tot écht voorbij de credits), hebben ze er natuurlijk ook weer zoveel volwassen (al dan niet ‘inside‘) grappen in gestopt, dat ik me afvraag of volwassenen niet nog veel harder genieten van deze film dan kinderen/jongeren.
Gezien het enorme succes van deze voormalige trilogie, lijkt het met niet al te moeilijk geweest om flink wat grote namen geïnteresseerd te krijgen voor een stem-rol. Leuksten hierin zijn het komedieduo Keegan-Michael Key en Jordan – maker van Get Out en Us – Peele en Keanu Reeves. Key en Peele spelen een paar pluche maar grofgebekte poppen die als hoofdprijs op de kermis te winnen zijn, terwijl Reeves op geweldige wijze de stem van de Canadese stuntman Duke Caboom vertolkt. Gaaf om te zien hoe deze Duke ook weer heerlijk onzeker en/of in verwarring te brengen is, terwijl hij wel een belangrijke rol heeft in het eindavontuur van onze helden.
Final credits
In de intro liet ik al doorschemeren dat zo’n 10-15% van m’n ‘lage’ verwachtingen niet weggenomen werden. En ook al hebben ze nu dus iets verzonnen dat Woody’s levensverhaal zeker een stuk rijker maakt (en alles klopt gewoon), en op hernieuwde wijze wederom afsluit, ergens vrees ik wel dat ze over een jaar of vijf met spinoffs gaan komen. Dus die 10-15% staan voor die in stand gehouden ‘uitmelkerigheid’.
Maaaaaaaaaaaaaar, die overige 85-90% is dus vrijwel perfect, enorm vermakelijk, prachtig gemaakt (ik kon bijvoorbeeld niet geloven dat die regenbui CGI was!) en ook interessant genoeg voor een drol als ik, om daar toch weer aardig wat diepgang in te zien/op te projecteren en/of uit te halen.
Heerlijke film, al merkte ik ook dat niet de hele sneak preview-zaal de humor leek te begrijpen/vatten…