Spider-Man: Far from Home (2019)
Spider-Man: Far from Home is de eerste Marvel-film nadat de Avengers dus eigenlijk hun eindstrijd hebben geleverd tegen Thanos (zie Avengers: Endgame), waardoor deze film primair gemaakt lijkt/leek om de commerciële potentie van Marvel nieuw leven in te blazen. Die wat cynische houding hield ik de hele film in m’n achterhoofd, totdat een tijdens-de-credits-scène toonde dat deze film ook een heel ander doel had.
Mogelijk begrijp je hier nu nog niets van (wees gerust: hieronder krijg je meer duidelijkheid), dus onthoud daarom nu vooral dit: Spider-Man: Far from Home is ook een heerlijk vermakelijk tussendoortje, waarbij de potentieel ontluikende puberliefde waarschijnlijk erg goed zal werken bij een jong(-volwassen) publiek. Maar dat is niet het enige vlak waarop deze film best scherp uit de hoek komt…
Het verhaal
Peter Parker (Tom Holland) heeft dé eindstrijd dus overleefd, maar zit natuurlijk ook nog gewoon op school, waar hij een duidelijke crush heeft op MJ (Zendaya). Na al dat geweld uit de vorige Marvel-film heeft Peter eigenlijk wel zin in iets normaals, zoals een gezellig schoolreisje naar Europa. De leraren Mr. Harrington (de perfect drollerig gecaste Martin – Freaks and Geeks – Starr) en Mr. Dell (J.B. Smoove) denken het groepje pubers wel onder controle te kunnen houden, en gezamenlijk starten ze hun trip in Venetië. Ondertussen heeft Peter Nick Fury (Samuel L. Jackson) al een tijdje lopen ‘ghosten’ (bewust telefoontjes negeren), en ongeveer tien minuten na hun aankomst in Venetië, begrijp je waarom Fury graag contact had met Peter.
Er blijkt namelijk een nieuw soort bad guy naar onze dimensie te zijn gekomen (ja, er wordt door Peter hoopvol gehint/gevraagd naar het plot van Spider-Man: Into the Spider-Verse); de zogenaamde Elementals. Het verhaal van de buitenaardse Quentin Beck (Jake Gyllenhaal) is echter zo opmerkelijk dat het wel waar moet zijn, en na wat weerstand besluit Peter om toch maar te helpen. Als de laatste Elemental echter al vrij snel verslagen wordt, ga je je als kijker toch wel afvragen: “Hey, ik heb vaker films gezien, en ik heb nog vrijwel nooit een film gezien waarin het eindgevecht halverwege de film zit. Er zal dus wel een twist komen..?”
En dat, terwijl Peter toch eigenlijk vooral druk is met z’n romantische plannetje…
“Oh nee, dat exposé…“
Weet je: het Marvel-universum zit best wel strak in elkaar. De hoeveelheid verhaallijnen die allemaal door elkaar heen moesten worden verweven, heeft er natuurlijk voor gezorgd dat hier heel veel mensen over meegedacht hebben. Met andere woorden: respect voor dat monnikenwerk, want ik verwacht dat hier vrijwel alles in zal kloppen. Althans: meer dan ik als niet-fanboy kan verifiëren, dus ik ‘vertrouw’ de makers wel. Mogelijk grensde mijn teleurstelling daarom wel aan totaal ongeloof, toen Beck in een toast aan z’n team uitlegt, wat ons als kijkers overduidelijk duidelijk gemaakt moest worden. En dat levert een exposé op, waarvoor elke zichzelf respecterende filmmaker zich schaamt, toch? Of hebben de schrijvers ‘gewoon’ gedacht: “Zouden we wegkomen met het letterlijk opsommen van wat feitjes, verpakt als niet zo’n geloofwaardige toast van iemand richting z’n team? Weet je wat: fuck it, we doen het gewoon!”
En die teleurstelling werd wederom voelbaar, toen de motivatie van de bad guy in de film me juist weer interesseerde. Want dat we in deze tijd (na de ontzuiling/-kerkelijking) vrij makkelijk in bullshit willen geloven, dat heeft een bepaalde Amerikaanse president (al dan niet door de onperfectie van social media en toedoen van wat gewiekste data-opportunisten) wel keihard bewezen. En daar mogen van mij nog wel 100 scherpe films over gemaakt worden…
Cast & crew
Ben ik nu een viezerik, dat ik net Zendaya’s geboortedatum checkte en daarna een glimlach op m’n gezicht had? Ik ben namelijk best wel ‘fan’ van haar, maar dat komt ook wel omdat ze het type meid speelt waar ik knetterverliefd op zou worden op die leeftijd. Gelukkig is dat in deze film 100% functioneel, want haar mix van coole stoerheid en sneaky interesse is ook de reden dat Spider-Man z’n controle wel eens wat verliest. In dat licht werkt het guitige hoofd van Holland ook erg goed, waarbij nu Tye Sheridans rol in Ready Player One ineens door m’n hoofd schiet. Al ‘mag’ onze Parker in deze film nog wel iets jonge(nsachtige)r zijn. Buiten de twee hoofdrolspelers wil ik Martin Starr nogmaals benoemen. Hij speelt echt de perfecte drol, iets waarmee hij ook ooit startte in Freaks and Geeks natuurlijk. En als laatste cast-gerelateerde opmerking: Jeroen van Koningsbrugge als één van de voetbalhooligans in een cel in Broek op Langedijk (aparte plek om in gevangenis te zitten; en waarom zat Peter überhaupt in een gevangenis?) is inderdaad best grappig, maar krijg wel een beetje het gevoel dat één van de makers een vergelijkbare Nederland-ervaring heeft gehad als Roger Avary en Quentin Tarantino hadden, toen ze eind jaren 80/begin jaren 90 in Amsterdam woonden en Pulp Fiction schreven. We krijgen namelijk nogal een veer in onze spreekwoordelijke aars gestoken. Iets dat overigens zó goed past bij één van de thema’s in de film, dat ik tijdens het kijken ook wel wat goede verwarring voelde…
Jon Watts regisseerde de vorige Spider-Man: Homecoming ook al, maar brak ooit door met die toch wel opvallende Kevin Bacon-film Cop Car. Ook die film gaat over kwajongens die vanwege hun onbeholpen/onvrijwillige stoerdoenerij in de problemen komen. Dus de reden om hem deze Spider-Man-films te laten maken, die zal daar wel ergens liggen, verwacht ik. Het scenario werd geschreven door Erik Sommers en Chris McKenna, die samen eerder al Ant-Man and the Wasp, Jumanji: Welcome to the Jungle, Spider-Man: Homecoming en The Lego Batman Movie schreven, nadat ze als schrijfduo eerder ervaring opdeden in de TV-wereld.
Final credits
Stan Lee én Steve Ditko werden overigens geëerd met een duidelijke In Memoriam. Opvallend dat deze Spider-Man-verzinners nog geen vijf maanden na elkaar stierven. Voelt een beetje als de romantische dood van een oud stel, dat niet zonder elkaar kan leven. Al hebben ze dus schijnbaar decennialang ruzie gehad over wie onze spinnenman nou écht verzonnen heeft…
Hoe het ook zij: Spider-Man: Far from Home is toch een meer dan vermakelijke ‘reboot’ van het Marvel-universum, na de dramatische ‘afsluiting’ daarvan in de laatste Avengers-film. Een beetje zo’n “Huh, wat moeten we nu dan doen?“-tussendoortje, dat uiteindelijk – grotendeels door die tijdens-de-credits-scène – Peter Parkers hele filmleven overhoop gooit. En hem daarmee ook direct wat opmerkelijke stappen laat zetten in zijn nieuwe wereld…