Zombieland: Double Tap (2019)
Natuurlijk mist deze sequel de originaliteit van het eerste deel, al blijven de avonturen van Tallahassee, Columbus, Wichita en Little Rock meer dan vermakelijk hoor. Maar waar de film leuk en zelfbewust sneert naar andere zombiefilms en -series (vooral The Walking Dead moet eraan geloven), moet ik eerlijk toegeven dat dit tweede deel niet echt langer blijft hangen dan een gemiddelde The Walking Dead-aflevering. Misschien mede ook wel, doordat het idee van een filmpersonage dat zichzelf en de film waarin hij zit becommentarieert, door de Deadpool-franchise al tot behoorlijk droge uiers is uitgemolken. Al zijn de korte cameo’s hier ook erg leuk en/of sexy hoor…
Het verhaal
Tien jaar na deel 1 (die ik dus drie keer in één weekend zag!) wonen onze helden Tallahassee (Woody Harrelson), Columbus (Jesse Eisenberg), Wichita (Emma Stone) en Little Rock (Abigail Breslin) inmiddels in het Witte Huis. In de openingsscène horen we hoe ook de zombies zich ontwikkeld hebben in diverse soorten, waarvan sommige bijna Terminator-achtige kwaliteiten lijken te hebben. Als Columbus z’n vriendin echter ten huwelijk vraagt, en surrogaat-papa Tallahassee net iets te lomp doet tegen Little Rock, worden onze mannelijke helden ’s ochtends wakker in een verder leeg casa blanca. De meiden zijn vertrokken, Columbus natuurlijk nóg zeurderiger achterlatend. Al vindt hij – als hij met Tallahassee een winkelcentrum plundert – de heerlijk simpele blonde bimbo Madison (Zoey – Everybody Wants Some!!, The Disaster Artist – Deutch), die tien jaar overleefd schijnt te hebben in een grote koelcel.
Natuurlijk niet zo raar dat Columbus en Madison vrij snel seks hebben, en net zo voorspelbaar komt dan net Wichita terug. Ze is Little Rock kwijtgeraakt onderweg, en doordat er steeds meer T-800-zombies rond schijnen te rennen, besluiten onze helden om Little Rock te gaan zoeken. Ze is richting Graceland vertrokken, dus Tallahassee zal eindelijk zijn persoonlijke heilige grond kunnen betreden. Natuurlijk loopt er weinig zoals gepland, en na een aantal leuke cameo’s (waaronder één van mijn favoriete vrouwelijke actrices als het aankomt op ‘sexiness’) komen ze aan in één of ander zombieloos-hippie-walhalla. Inderdaad: de enige plek op aarde waar het volgens Tallahassee nóg erger is om te verblijven dan tussen de zombies…
Vermakelijke quatsch
Met de openingscredits, waarin de toortsdragende dame van Columbia zelf ook ‘meedoet’ als zombie-bestrijder, wordt natuurlijk direct getoond dat je eigenlijk niks serieus mag/moet nemen in deze film. Dat wist je natuurlijk al door de titel, maar Columbus is en blijft wel erg serieus. Zijn regels zijn er niet voor niets, al helpen ze hem dus niet in z’n relatie met Wichita. Op zich wel goed dat er (al dan niet kort) in zo’n film met het einde van een relatie gespeeld wordt, al pasten Eisenberg en Stone qua types sowieso nooit echt. Dat ze inmiddels een wat vastgeroest koppeltje zijn is eigenlijk best geloofwaardig, want de echte vonken tussen hun karakters waren er ook in deel 1 maar kort.
Ondanks dat dit zo plat blijft als wat, heb ik hiermee wel direct al het meest diepzinnige over deze film gezegd. Want de flauwe grap over Tallahassee’s DNA (hoe belangrijk ook voor de eindscènes), het spelen met mensen in het Witte Huis die daar mogelijk niet ‘horen’ (Trump, anyone?), of de aparte regel dat in de commune geen wapens welkom zijn (als symbool voor Amerika’s debiele wapenwetten), dat is allemaal zo gratuit en/of makkelijk, dat alle potentiële scherpte eruit is. Enige scène die mogelijk, en dan enkel in Nederland, tot scherpe emoties zou kunnen leiden, is een behoorlijk heftige scène met een op hol geslagen monstertruck. Iets dat in de film overigens vooral vet is, want denk dat in Amerika weinigen over ‘Haaksbergen’ gehoord hebben…
Cast & crew
Weet je, hoe gruwelijk sexy ik Rosario Dawson ook vind (en haar rol hier heeft ook een heerlijk sensuele ondertoon, zoals iedereen in de zombie-overspoelde-wereld natuurlijk best wat ‘seks-jeuk’ heeft), Bill Murray was een leukere hoofd-cameo in deel 1. Grappig dat Dawsons karakter hier een opmerking over maakt, maar weinigen kunnen Murray overtreffen natuurlijk. Ook Luke Wilson niet, die als Albuquerque een Tallahasse-döppelganger is, naast Thomas Middleditch’ Flagstaff (die natuurlijk Columbus’ rol in hun relatie op zich heeft genomen). Vermakelijk hoor, maar enkel als ‘leuk verzonnen ideetjes’, niet omdat ze de film naar een beter niveau tillen. Qua casting valt vooral Abigail Breslin op, wiens Little Rock ineens helemaal niet meer zo little is, want Breslin is nu dan inmiddels wel al 23, toen deel 1 uit kwam was ze pas 13. Met andere woorden: dat is ineens een behoorlijk volwassen vrouw, wat Tallahassee-surrogaat-vaderschap wel ietwat ondermijnt natuurlijk…
Ruben Fleischer brak in 2009 keihard door met het eerste deel, waarna hij eerlijk gezegd wel wat tegenviel met 30 Minutes or Less en Gangster Squad. Met Venom scoorde hij wel weer behoorlijk stevig, maar de dramatist in mij wil toch denken dat hij nooit meer de passie en energie in z’n films heeft gestopt, zoals hij dat bij z’n doorbraakfilm wel deed. Scenarist David Callaham heeft drie The Expendables-films op z’n naam staan, terwijl Rhett Reese en Paul Wernick dus verantwoordelijk zijn voor die mij inmiddels wel wat drooggemolken zelfspot in films: zij schreven namelijk naast deze twee Zombieland-films óók beide Deadpool-films!
Final credits
Zoals je al ziet: Zombieland: Double Tap is 99% een commercieel Hollywood-product met 1% out-of-the-box-filmmaken, terwijl bij het eerste deel die verhouding een stuk origineler en daarmee unieker was. Niet zo heel raar natuurlijk, en als je dan weet dat deze dus door dezelfde schrijvers is geschreven als de Deadpool-films, dan lijken die schrijversmeetings behoorlijk vermoeiend te zijn geweest (neem aan dat de mannen elkaar dan ook continu becommentariëren tijdens het schrijven).
Maar desondanks zeker wel vermakelijk ook hoor. Blijf daarvoor ook zitten voor de tijdens-de-credits-scène. Voor de na-de-credits-scene zou ik die moeite niet doen…