Bombshell (2019)
Net als Adam – Anchorman, The Big Short, Vice – McKay is Jay Roach het simpele komedie-genre (denk Austin Powers, Meet the Parents en Dinner for Schmucks) allang ontgroeid. Z’n laatste films worden steeds politieker (zie TV-films Game Change en Recount), en waar hij met The Campaign nog een combinatie tussen politiek en humor trachtte te maken, toonde hij met Trumbo al aan dat z’n politieke stem steeds sterker en scherper wordt. Met Bombshell zet hij die ontwikkeling goed door, waarmee hij ook direct een groot deel van het publiek (het conservatieve gedeelte) zal verliezen. Je moet daarnaast ook wel wat interesse hebben in de combinatie Amerikaanse media én politiek om van Bombshell te genieten (‘geloof’ de poster dus niet)…
Dat ik dacht dat deze was gemaakt door de mensen achter The Big Short, dat is overigens niet zo raar, want beide films zijn geschreven door scenarist Charles Randolph. Dat voel je vooral in de interessante wijze waarop waargebeurde, politieke en maatschappijkritische feiten worden gecombineerd. Al levert dat dus ook wat troll-reacties van waarschijnlijke ‘Trumpies’ op.
Het verhaal
Een paar jaar vóór met Harvey W. de #metoo-beweging echt los kwam, was er al een behoorlijk vergelijkbaar schandaal geweest bij het door de Republikeinse partij geïnitieerde FOX News (zie daarvoor Vice). En nee, deze film gaat niet over de bekendere presentator Bill O’Reilly (van The O’Reilly Factor), maar juist over FOX News-baas Roger Ailes (John Lithgow). Het verhaal speelt zich af rond de vorige presidentsverkiezingen, en één van de hoofdkarakters in de film is de door toenmalig kandidaat Trump geschoffeerde Megan Kelly (een geweldige (en ook onherkenbare) Charlize Theron). Kelly stelde Trump tijdens een debat wat kritische vragen, waarop hij suggereerde dat ze waarschijnlijk ongesteld was.
Het balletje wordt echter aan het rollen gebracht door Gretchen Carlson (Nicole Kidman), die mede ontslagen wordt omdat ze steeds kritischer wordt op de manier waarop ze make-up en korte rokjes/jurken móet dragen. In de mannenwereld waarin ze opereert wordt ze direct als ‘wraakzuchtig zeurwijf’ neergezet, maar het is precies die ‘toxic masculinity‘ die aan de kaak wordt gesteld in deze film. Hiervoor is ook het fictieve karakter Kayla (Margot Robbie) gecreëerd, maar gezien de uiteindelijke onthullingen lijkt haar karakter zeker niet overdreven te zijn verzonnen. Kayla is namelijk Ailes’ nieuwste lustobject, en het is vooral haar rol (en een scène met mijn komedieheld van dit moment: Kate – SNL – McKinnon) die je als kijker meerdere keren bij de strot zal grijpen. Althans: als je je net zo mee laat voeren als ik in elk geval…
Politieke thriller…
Allereerst: ik heb volgens mij wel een bovengemiddelde interesse in de Amerikaanse politiek, dus ik zat er echt vrijwel direct helemaal in. Daarnaast heb ik een volgens mij vrij gezonde weerstand tegen de rechtse-propaganda-zender FOX News, dus alle kritiek op zo’n medium gaat er bij mij ook vrij makkelijk in. Toen ik gisteren echter de filmposter zag in een lokale abri, viel het me wel op hoe de marketingmensen achter deze film je volgens mij vooral naar de nieuwe film met drie topactrices wil lokken, en dat maakte m’n gedachten wat cynisch. Ik vrees namelijk dat dit deels een verkeerde doelgroep naar deze film lokt. Weet dat dit een politiek getinte film is, en vaak zelfs als politieke thriller aanvoelt. Daarnaast weet Roach ook best genuanceerd vrouwelijke onzekerheden – en hoe die uitgebuit worden door mannen – in het verhaal te verwerken. Met andere woorden: ik denk dat Roach zich ook wel bewust is van hoe hij als man in de wereld staat (sommige wat rechtser georiënteerde mensen noemen dit dan direct “zelfhaat” (of als je nog zó onzeker bent dat je moet patsen met moeilijke woorden: “oikofobie”)).
De film is overigens ook bij vlagen wat chaotisch, maar ergens past dat wel bij het onderwerp en de plek waar veel zich afspeelt: de hectische ‘newsroom‘ van een grote zender. Maar mede daarom is de titel ook geweldig gekozen, want naast seksobject was het geportretteerde uiteindelijk ook een ‘bombshell of a news story‘.
Cast & crew
Zoals ik al typte: ik herkende Theron bijna niet. Haar make-up is geweldig, en het is vooral haar stem waaraan je haar herkent. Kidmans rol is iets oppervlakkiger, dus dat is voor haar geen enkele moeite. De topper van de drie vrouwen in dezen is toch Robbie, die ook wel de meeste screen time én dramatische scènes krijgt. Iets dat ook wel past bij hun karakters, want Theron en Kidman spelen gearriveerde presentatoren, die zich allang hebben aangepast een de mannenwereld waarin ze werken. Overigens zijn zowel Robbie als Theron genomineerd voor een Oscar, waarbij Robbie in mijn ogen de meeste kans maakt. Verder zit de film werkelijk vol met topacteurs in diverse rollen. John Lithgow speelt Ailes zo goed, dat ik verwacht dat ie ook wel wat van zichzelf heeft gewalgd. Mark – Safety Not Guaranteed, Blue Jay – Duplass ken ik vooral van indie-films, terwijl hij hier een klein rolletje heeft als man van Megan Kelly. Allison – I, Tonya – Janney en Connie – The West Wing, Me and Earl and the Dying Girl – Britton spelen bijrolletjes als respectievelijk advocaat en vrouw van Ailes, maar het is Kate McKinnon die de ‘bijrol-spotlight’ volledig pakt met haar rol als lesbische Hillary-fan die bij FOX News werkt. En als je dan al die namen voorbij hebt zien komen, dan komt er aan het eind nog een enorme verrassing voorbij, als je ziet wie FOX-eigenaar Rupert Murdoch speelt.
Naast scenarist Randolph, die naast deze en The Big Short ook Love & Other Drugs, The Interpreter and The Life of David Gale schreef, verdient zeker ook de make-up-afdeling veel van de credits. Want ik vind het nog steeds echt ongelooflijk wat ze met Theron hebben weten te doen. Haar overeenkomsten met Kelly zijn eng goed, en dat zal ook de reden zijn dat de derde Oscarnominatie voor deze film naar make-up artists Kazu Hiro, Anne Morgan en Vivian Baker is gegaan.
Final credits
Yes, ik was goed onder de indruk van deze film, die stevig toont hoe ongelijk de wereld voor vrouwen nog altijd is. Als zelfbewust man voelde ik aardig wat plaatsvervangende schaamte bij het gedrag van veel van de kerels in deze film (en hoe dat op vele vlakken geïnstitutionaliseerd lijkt), en als je dan de ‘what happened next‘-zinnen aan het eind van de film ziet, dan word je waarschijnlijk ook nog effe extra kwaad gemaakt.
Zulke films zijn dus heel wat meer dan enkel vermaak. Ergens zijn ze ook wat therapeutisch, want als samenleving moeten we zulke verhalen delen, moeten zulke misstanden voor het voetlicht gebracht worden. En daarom vind ik dus ook dat eigenlijk iedereen deze film wel moet zien. Al begrijp ik ook goed, dat om net zo te ‘genieten’ als ik deed, je echt wel interesse moet hebben in zaken waar – vooral mannen – vaak liever niet over nadenken…