Marriage Story (2019)
Holy wauw…! Marriage Story is Baumbachs meesterwerk over een lopende scheiding, geweldig neergezet door de terecht voor Oscars genomineerde Adam Driver en Scarlett Johansson. De prachtig eerlijke en ‘grijze’ emoties maakten hun karakters Charlie en Nicole zó invoelbaar, dat ik op gegeven moment niet meer wist in hoeverre ik nou m’n eigen ervaringen op de film zat te projecteren. Ik merkte dat ik tijdens de film Charlie’s motivaties al in mezelf aan het onderzoeken was, waardoor ik dus bijna letterlijk ‘in’ de film zat.
Echt geweldig hoe ik nu zelfs tijdens die schrijven nog meer zaken omtrent de film ontdek, maar ook voel hoe de film mij nog laat ‘groeien’…
Het verhaal
Nicole (Johansson) en Charlie (Driver) zijn een aardig powerhouse New York-stelletje: hij is een avant-garde theaterregisseur die op het punt staat Broadway te veroveren, terwijl zij – als voormalig Hollywood-ster-in-wording – in zo’n beetje elke productie schittert in de hoofdrol. Vanwege de opbouw weten we echter al direct dat hun huwelijk aan z’n einde aan het komen is, omdat de openingsscène zich bij een mediator afspeelt. En uit die scène blijkt direct hoeveel liefde er tussen hen was (of is?), hoe enorm lastig dat is te moeten onderkennen als je eigenlijk besloten hebt te stoppen, maar ook hoe het vrijwel onmogelijk lijkt nog iets te ‘lijmen’. Ondanks de goede bedoelingen van beide kanten, want ze willen het voor zoontje Henry (Azhy – After the Wedding – Robertson) zo pijnloos mogelijk afronden.
Als Nicole voor pilot-opnames naar Los Angeles vertrekt, neemt ze Henry mee. Wel zo handig, aangezien Charlie sowieso te druk is met z’n toneelwerk, en Nicole’s familie in Los Angeles woont. Ze is daar opgegroeid als dochter van tv-ster Sandra (Julie – Instant Family, Airplane (!!) – Hagerty), en ook haar zus Cassie (Merritt – Birdman, Greenberg – Wever) heeft een paar zoontjes waar Henry direct vriendjes mee wordt. Charlie wordt echter ongerust, want in zijn wereld zouden Nicole en Henry weer terug naar New York komen, nadat de tv-opnames voorbij waren. Maar hebben ze dat echt afgesproken, of heeft hij dat meer ‘ge-mansplained‘ aan z’n vrouw? Een vrijblijvend ogend bezoekje aan scheidingsadvocaat Nora Fanshaw (Laura – Twin Peaks – Dern) later, blijkt het spel ineens pas écht op die opportunistische Amerikaanse wagen te zijn…
Baumbach = Allen minus zelfbeklag?
Ik heb Noah Baumbach al vaker betiteld als ‘opvolger’ van Woody Allen, mede ook omdat hij eenzelfde finesse en inzicht in the human condition lijkt te hebben. Maar waar Allen toch ook best wat mensen ‘wegjaagt’ met z’n wat zeurderige zelfbeklag, daar heeft Baumbach daar geen last van. Terwijl het verhaal – ook geschreven door Baumbach – toch minstens geïnspireerd lijkt door op z’n eigen scheiding van Jennifer Jason Leigh in 2011 (hij is nu met Greta – Lady Bird, Little Women – Gerwig, by the way). Maar als Jason Leigh model stond voor hoe hij Nicole heeft neergezet, dan lijkt ze heel wat meer complimenten dan beledigingen uit deze film te kunnen filteren (op die ene prachtig emotionele elkaar totaal kapotscheld-scène na dan). Als in: beide karakters worden zo prachtig en kwetsbaar neergezet, dat je met beide makkelijk mee kunt gaan. En mogelijk was mijn sterke identificatie ook de reden dat ik continu nog iets van ‘hoop’ voelde, iets waar ik in m’n eigen leven soms ook amechtig lang aan vastklamp. Als in: zo ‘verweven’ raakte ik met de film…
En daarmee lijkt Marriage Story, voor mij althans, wel één van de beste films die ik ooit over de problemen van een huwelijk heb gezien. De film zit zo vol met mooie details, en ’t feit dat ik zo meeleefde, toont natuurlijk vooral wat voor vakman er aan het roer stond. Want ook al dacht ik na een half uur al “Duurt deze film echt ruim twee uur..? Ik zit pas op een half uur!!“, dat was vooral een teken van voldoening én functionele ‘angst’ in wat er met de karakters zou gaan gebeuren. Daarnaast toont de film hoe gewend Amerikanen zijn aan de gedachte dat werkelijk ALLES een wedstrijd moet zijn die je kunt winnen of verliezen. Waardoor goed bedoelende mensen in een moddergevecht geraken waar ze helemaal niet om gevraagd hebben. Marriage Story biedt dus ook scherpe kritiek op een maatschappij waarin nuance afgestraft wordt door de kracht van het strijdbaar schreeuwen, en hoe dat schreeuwen eigenlijk letterlijk ‘incorporated‘ is in die maatschappij.
Cast
Mijn ‘fanschap’ van Scarlett Johansson is de laatste jaren wat verminderd. Mogelijk door haar keuzes voor simpele Avengers-films, mogelijk ook doordat ze een ietwat lompe stelling nam ten opzichte van ngo Oxfam inzake de Palestijnse kwestie. Natuurlijk waardeer ik haar geweldige rollen in nog geweldiger films als Under the Skin enorm, maar ergens is haar blazoen bij mij niet meer helemaal ‘fris’. Iets wat overigens wel weer perfect past bij de imperfectie van haar rol hier, want ze toont hier wel weer haar klasse zeg, damn. Ik kan nu, volgens goed Amerikaans gebruik, haar kwaliteiten nu wel gaan vergelijken met die van Driver in deze film, maar dan weet ik geen ‘winnaar’ te kiezen. Drivers rol is zo mooi complex dat je zijn emotionele uitbarstingen juist soms wat wantrouwt (ik deed dat althans), maar ergens geeft dat zijn rol nog een extra laag. In hoeverre weten we namelijk wel wat ons écht drijft, waarom we doen wat we doen? Worden emoties niet af en toe misbruikt door ons ego, op manieren die niet altijd voordelig/productief zijn..? Denk dat Eckart – The Power of Now – Tolle ook hard zal genieten van deze film…
De ondersteunende rollen zijn ook prachtig ingevuld. Natuurlijk wederom een compliment voor Baumbachs regie (en ook wel wat voor de casting director), maar vooral Laura Dern is on fire..! Meestal speelt ze wat meer ingetogen, maar hier mag ze extraverter zijn dan haar hele verschijning in Wild at Heart was. Maar dan wel gecombineerd met een flair/allure die perfect past bij zo’n high end lawyer. Dat verraste me aardig ja. Terwijl Julie Hagerty, die van dat hertenoogjes-in-koplampen-gezicht in Airplane (en de sequel), haar reguliere ‘verstrooidheid’ (zie bv. Instant Family) juist wat minder uitgesproken toont. Al kan ze in haar affectie voor Charlie nog altijd wel aardig los gaan qua quirkiness…
Final credits
Weet je, en een licht spoiler alertje is hier wel op z’n plaats: het beste aan Marriage Story is dat de film een enorm hartverscheurend verhaal vertelt, maar dat je niet met een gebroken hart achterblijft. Eerder met een mooi verrijkt hart – einde spoiler alertje. Daarnaast zitten er ook nog leuke sneren tussen New York en Los Angeles in de film verwerkt, en toont de film op prachtige wijze hoe we met een gebroken of beschadigd hart toch verder kunnen.
En dan mag je zelf bepalen hoeveel hoop jij daarbij voelt…