Light of My Life (2019)
Als ik bij een psycholoog of psychiater zou lopen, dan weet ik niet wat zijn/haar oordeel zou zijn over ’t feit, dat ik – met een lichte en overigens volledig zelfgediagnostiseerde vorm van hypochondrie en/of over-dramatisering – ten tijde van deze corona-crisis nogal wat post-apocalyptische series (Kingdom, The Walking Dead) en films als Light of My Life kijk. Want deze film – over een vader die z’n dochtertje door een na-pandemisch Amerika loodst – toont een wereld waarin iedereen continu onder de angst/spanning leeft dat een ander je iets aan wil doen. Waarbij ik dus niet zeker weet, of dat kijken mij nou meer ‘paniek’ doet voelen, of juist wat geruststelt…
Geregisseerd overigens door hoofdrolspeler Casey Affleck, al is de ster van deze mooie, maar zeker ook ‘rustige’ film toch zeker Anna Pniowsky.
Het verhaal
In flashbacks komen we er als kijkers vrij snel achter, dat vader Caleb (Affleck) ooit gelukkig getrouwd was met moeder (Elisabeth – The Handmaid’s Tale, The Square – Moss), maar dat er een heel heftig virus over onze aarde heeft gewoed. Een virus, waaraan zo’n beetje 99,999% van alle vrouwen is bezweken. Of misschien wel 100%, met uitzondering van Rag (Pniowsky) dan. Meteen voel je ook wel aan, waarom pa zijn dochter als jongetje kleedt en knipt. Want in een wereld zonder vrouwen, is het lot van een 11-jarig meisje natuurlijk ongewis. Daarom voel je de hele film de spanning waarin ze verkeren. Want er leven echt nog wel meer mensen in de bosrijke omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Pa en de als jochie verklede Rag gaan sporadisch een stadje binnen, om de nodige proviand in te slaan. Waar Rag sowieso één van de jongste levenden is, want ze was een baby toen het virus toesloeg.
Als ze uiteindelijk bij het voormalige huis van Calebs opa en oma aankomen, blijken die daar niet meer te leven. Wel drie oudere mannen, die hun laatste dagen uitzingen met het lezen van psalmen en andere religieuze schriften. Vooral Tom (Tom – Nixon, Die Hard 2, Out of the Furnace – Bower) heeft een broertje dood aan ‘het kwaad’, en dat zet Caleb nogal voor een test. Terwijl Rag zich aardig op haar gemak lijkt te voelen. En dan komt er onverwacht bezoek…
“Zouden ze het durven..?“
De vraag in bovenstaande kop stel ik de laatste tijd niet meer zo vaak. “Zouden ze het durven de film hier te laten eindigen?“, is de volledige vraag. Dat ik ‘m mezelf nu stelde, betekent dus ook dat Light of My Life ook een gedurfde film is. Niet dat er mega-heftige shocks voorbij komen, maar het is juist een film die niet al teveel moeite steekt in het pleasen van jou als publiek. Als in: de film kabbelt ook vele momenten wat voort, af en toe vraag je je af waarom pa zo hard is tegen z’n dochter, en duidelijke verklaringen voor wat er zo’n tien jaar geleden is gebeurd, die krijg je ook niet. En dan dat prachtige einde: – SPOILER ALERT – als pa ineens wel in huilen uitbarst, of dat dan pas van zichzelf mag? Huilt hij namelijk, omdat hij z’n emoties eindelijk weer toe mag laten, zoals hij dat bij z’n vrouw wel kon, maar in de post-apocalyptische wereld niet? Of voelt hij juist de ‘schoonheid’ van het gegeven, dat zijn dochter waarschijnlijk wel voortaan zonder hem kan, en huilt ie daarom? Of heeft het een andere reden..? EINDE SPOILER ALERT – Nee, ik hoef helemaal geen antwoord hierop hoor. Vind het vooral prachtig (en dus gedurfd) dat de film je met zulke vragen achterlaat…
Cast & crew
Zoals ik al zei: de film bevat zeker wel meer karakters dan enkel pa en dochter. Al dragen Casey Affleck en Anna Pniowsky de film dus wel voor de volle 100%. Affleck toonde eenzelfde broeierige getormenteerdheid al in bijvoorbeeld Manchester by the Sea en A Ghost Story, en regisseert hier z’n tweede film, na het heerlijk weirde I’m Still Here (over Joaquin – Joker – Phoenix die faket dat ie voortaan als rapper door het leven wil gaan). Maar als acteur past hij ook wel geweldig in het overigens ook door hemzelf geschreven verhaal. Zou hij recentelijk zelf vader zijn geworden of zo? Hij heeft in elk geval wel twee kinderen met Summer Phoenix (inderdaad, de zus van Joaquin en wijlen River), en noemt zich – de enige keer dat hij zich voor moet stellen – in deze film Caleb, zoals z’n officiële eerste naam ook luidt. Dus dat het verhaal dicht bij hemzelf staat, dat lijkt me wel duidelijk.
Maar zoals ik al zei: eigenlijk is Anna Pniowsky de ster van deze film. Haar mimiek werkt als een soort verteller, waardoor ze vaak geen woorden nodig heeft. Erg mooi, al biedt deze rol haar ook wel alle mogelijkheden. Waarbij de ‘sekse-switch’ misschien wel het makkelijkste is, want dat is eigenlijk puur uiterlijk. En ja, mogelijk ben ik wel lichtelijk verblind door haar groei aan het eind van de film, maar dat komt ook doordat ik de hele film net zo goed met haar meeleefde, als met de vader-rol (die qua leeftijd en beleving veel dichter bij mij staat, en daarmee ook automatisch makkelijker invoelbaar is..?).
Final credits
Weet je: voor velen zal deze film mogelijk niet genoeg plot/’inhoud’ bevatten, maar ik zat die bijna twee uur dat de film duurt behoorlijk goed in de spanning. Ja, af en toe werd ik ook onrustig, maar of dat door de huidige corona-spanning komt, of doordat de film die onrust opriep, dat weet ik niet zeker. Qua gevoel en thematiek deed ie me natuurlijk denken aan John Hillcoats The Road (met Viggo Mortensen die z’n zoontje naar een betere toekomst/wereld wil leiden), al komt het gevaar daar van iets anders…
Maar voor mij wikkelde het verhaal van Light of my Life zich eigenlijk perfect af met dat einde, waardoor ik nu al weet dat ik me deze film nog behoorlijk lang zal herinneren. En die Pniowsky, die mag je volgens mij wel in de gaten houden, want ik begrijp RogerEbert.coms vergelijking met een jonge Tatum O’Neal en Jodie Foster wel…