La Gomera (a.k.a. The Whistlers – 2019)
Wauw, La Gomera, ook uitgebracht als The Whistlers, is een erg fijne genre-film, maar vooral ook een opvallend internationaal georiënteerde en aantrekkelijke Roemeense misdaad-noir. Compleet met gedurfd onduidelijke plotwendingen, een overheerlijke femme fatale en (bijna te) stoer acteren. En vanwege de vele (film)referenties, zowel in shots/scènes als in muziek/songteksten, volgens mij ook ideaal voor een tweede viewing. Al zal dat ogenschijnlijke gebrek aan sturing sommigen ook verwarren. Ook de reden dat in Hollywood zulke films niet zo snel meer gemaakt worden..?
Het verhaal
Cristi (Vlad – 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, Snowpiercer – Ivanov) is politie-inspecteur in Boekarest, waarvan al vrij snel (b)lijkt dat ie een beetje aan beide kanten van de wet opereert. We ontmoeten hem als ie op een ferry aankomt op het titulaire Canarische eiland, waar hij wordt verwelkomd door Kiko (Antonio Buíl) en Gilda (Catrinel Marlon). Zij gaan hem el silbo leren, en dat is inderdaad Spaans voor “het fluiten”, een communicatiemiddel dat op dat eiland ontstaan is. Met dat fluiten kunnen ze namelijk ongemerkt communiceren, ook als er andere politiecops in de buurt zijn.
Via heerlijk verwarrende tijdsprongen – weinig scènes worden chronologisch getoond, maar de sprongen zijn zo klein, dat je ook aan uiterlijke kenmerken van de karakters geen tijd ‘ziet’ – kom je er als kijker langzaam achter, hoe Cristi aan de ene kant heeft bijgedragen aan de gevangenneming van Zsolt (Sabin Tambrea), maar nu dus met Zsolts opdrachtgever Paco (Agustí Villaronga) probeert om Zsolt weer te bevrijden. Zsolt en Gilda hebben namelijk zo’n 30 miljoen euro van Paco’s witwasgeld verduisterd, en daar schijnt iedereen wel een deel van te willen. Want ook Cristi’s baas Magda (Rodica – Youth Without Youth, Carmen – Lazar) lijkt nogal wat verschillende agenda’s te hebben. Hoe de hell gaat Cristi zich hier uiteindelijk uit weten te redden, mede ook omdat z’n gevoelens voor Gilda (ja, met duidelijke link met Rita Hayworths Gilda) steeds sterker worden..?
Lekkere plotfilm/-noir
Soms wil ik films wel eens afbranden, omdat het enkel plotpuzzels blijken. Dan is het meer werk/kunde, dan kunst, en dat vind ik vaak jammer. The Whistlers is eigenlijk ook grotendeels een plotfilm, maar springt er voor mij wel degelijk bovenuit (zoals wel meer goedgemaakte plotfilms dat doen hoor), juist omdat het ook een lekkere genre-film is. Waarbij regisseur/scenarist Corneliu – 12:08 East of Bucharest – Porumboiu dus ook bewust duidelijke sturing achterwege laat, en dan wint bij mij het gedurfde het makkelijk van het ‘bedachte’. Daarnaast zit er ook een geweldige mix aan vooral muziekstijlen in de film. Zo opent de film met Iggy Pops The Passenger, maar in een veelvuldig gebruikt motel – met een wel heel erg letterlijke link naar Hitchcocks Psycho – wordt continu operamuziek gedraaid. Van Mozart tot Strauss tot Offenbachs Les contes d’Hoffmann. Daarnaast komt een zeer mooie versie van Moritat der Mackie Messer voorbij, dat jij zeker zult kennen in de Amerikaanse versie Mack the Knife (vertolkt door o.a. Frank Sinatra en Louis Armstrong).
En dat is dus ook de reden dat The Whistlers zo’n heerlijke internationale pastiche is geworden, die dus op meerdere vlakken erg ‘rijk’ is. En bij het al fluitend doorgeven van een wel hele specifieke locatie, kwam zelfs even Julian Schnabels prachtige Le scaphandre et le papillon in m’n hoofd voorbij…
Cast
Weet je, ik geef het eerlijk toe: ik kan aardig verblind raken door de schoonheid van een vrouwelijke actrice. Gelukkig past dat hier ook perfect bij de rol die Catrinel Marlon speelt, dus het is ook niet zo gek dat Cristi niet helemaal weet hoe, wat, waar hij het moet zoeken. De ogenschijnlijk professionele seksscène in de film is niet alleen prachtig sensueel in beeld gebracht, maar het toont ook hoe Cristi direct veel meer intimiteit voelt dan mag en/of nodig is.
Ook al lijkt het acteren gedurende de hele film bewust wat ‘vlak’ gehouden te zijn, mogelijk om jou als kijker ook niet teveel te sturen..?
Final credits
Ik was ooit al verkocht na het zien van de trailer, en dat is soms gevaarlijk, want dan kan de film nogal tegenvallen. Dat was bij The Whistlers dus zeker en gelukkig niet het geval, want ik wil hem graag aan al m’n filmvrienden aanraden. Ook omdat er bijvoorbeeld een shootout op een filmset in de film zit. Daarnaast opvallend hoe ‘groots’ het eindshot is, waarbij ik bijna denk dat die vrij opzichtige reclame-tekst, die voorbijkomt, mogelijk een tegenprestatie was om daar te mogen filmen..? Waardoor de film ook een soort onafhankelijk-/underdog-gevoel krijgt, wat mijn waardering alleen maar doet groeien…