Have a Good Trip: Adventures in Psychedelics (2020)
Ik denk dat de meest gedachte overpeinzing tijdens het filmen van het geweldige Have a Good Trip: Adventures in Psychedelics was: “Damn, mag ik dit wel zeggen van m’n PR-agent?” Deze Netflix-documentaire zit namelijk niet alleen vol met een ongelooflijke hoeveelheid acteurs, musici en andere sterren, maar de openheid waarmee ze over hun (voornamelijk) LSD-ervaringen spreken is zo niet nog ongelooflijker. Mijn conclusie na afloop: “Is alles wat je kunt leren over psychedelica zo enorm positief, of maakt mijn hoofd alles over psychedelica zo positief?”
En waar kun je in Nederland betrouwbare/professionele psychedelische retraite-centra vinden?
Het verhaal
“Niet dat ik denk dat psychedelica alle wereldproblemen oplossen,” meldt een relaxed-op-z’n-bank-onderuitgezakte Sting al in de trailer, “maar het zou wel een begin zijn!“, waarmee ik eigenlijk direct ook de toon van deze documentaire duidt. Want eigenlijk elke voorbijkomende NAAM voelt wel de sociale (of politiek correcte) druk om het gebruik van drugs niet te promoten, maar buiten een paar verontrustende trips is eigenlijk geen van de ondervraagden negatief over hun drugsgebruik. En zo leer je – in mooi afgebakende scènes – over de ervaringen van Sting, Sarah – Wreck-it Ralph, I Smile Back – Silverman, Rob – Office Christmas Party – Corddry, Adam – Beastie Boys – Horovitz, Andy – sidekick van Conan O’Brien – Richter, Anthony Bourdain (!), ASAP Rocky, Ben Stiller, Deepak Chopra (!!), Lewis Black, Judd – The Breakfast Club – Nelson, Reggie Watts, Thomas – Reno 911 – Lennon, Rosie Perez en zovelen anderen.
De documentaire wordt gestructureerd rondom twee verhaallijnen. In de ene praat een tot wetenschapper omgebouwde Nick – Parks and Recreation, Devs (!!!) – Offerman alles aan elkaar (zie still hieronder), plus dat ie oude afschrikvideo’s becommentarieert. Het andere lijntje is zo’n over-the-top afschrikvideo met de titel Bad Trip, waarin Adam – Sleeping with Other People, The Disaster Artist – Scott vertelt hoe gevaarlijk psychedelica wel niet zijn. In ondersteunende fake-vintage beelden bij zijn verhaal, waarin iedere LSD-gebruiker uit een raam schijnt te willen springen, komt de nogal groter geworden Haley Joel – The Sixth Sense – Osment voorbij. Dat uit het raam springen lijkt geïnspireerd op Bill Hicks’ intro van z’n geweldige Positive Drugs Story/It’s Just a Ride-stuk (check deze op zo’n 40s), die dus óók nog voorbij komt. Waarmee deze documentaire bij mij natuurlijk helemaal niks meer fout kon doen…
Princess Leia streaking…
Niet alleen de geïnterviewden voelen de noodzaak om hun ervaringen wat te ‘donwplayen‘, ook de maker van de docu toont meerdere keren dat hij absoluut geen LSD-promotiefilm wil maken. Waarschijnlijk ook de reden dat er ook wat psychologen voorbijkomen, die ingaan op de therapeutische mogelijkheden van psychedelica (had van mij nog meer aandacht mogen krijgen, to be honest). Daarbij hebben ze het veel vaker over bad trips dan dat ik dr. James Fadiman daarover hoorde/las in z’n boek The Psychedelic Explorer’s Guide. Maar het is zeker goed dat er ook aandacht is voor de (kleine) kans op psychoses, al wordt dat door spiritueel goeroe Deepak Chopra overigens gelijkgesteld met een bad trip, wat volgens mij toont dat onze Deepak ook niet overal alles vanaf weet.
Maar ook daarin zijn veel van de geïnterviewden super-eerlijk. Zo vertelt Carrie – Star Wars – Fisher, dat ze in de hoogtijdagen van haar roem nogal aan de drugs zat, en zo ook een keer heerlijk topless op een strand lag te trippen, toen er een bus met Japanse toeristen toevallig kwam lunchen op datzelfde strand, en daar dus een behoorlijk naakte Princess Leia zagen. Al was Rosie – White Men Can’t Jump – Perez’ verhaal nog hilarischer, maar net zo goed behulpzaam (voor haar althans), want zij kwam er door haar trip achter dat ze wel wat therapie kon gebruiken om los te komen van haar strenggelovige opvoeding.
Cast/crew
En dat regisseur Donick Cary, bekender als schrijver en/of producent van o.a. Silicon Valley, Parks and Recreation, Late Show with David Letterman, The Simpsons en New Girl, best wel een tijdje over deze documentaire heeft gedaan, blijkt wel uit de aanwezigheid van Fisher en Bourdain, die respectievelijk in 2016 en 2018 zijn overleden. Direct glimlach ik weer als ik Fishers ervaring met een nogal onbeschofte (en letterlijke!) eikel in Central Park herinner, of Bourdains anekdote over zijn drugs-road trip in de Catskills. Een anekdote die heerlijk wordt nagespeeld door twee Workaholics-acteurs, Adam Devine en Blake Anderson.
Waarmee ik direct ook weer bij m’n lichte kritiek op deze documentaire kom. Want hoe geweldig de verschillende reconstructies ook zijn – in zowel animatie als live action (waarin sommige van de geïnterviewden ook acteren) – Cary gaat eigenlijk nergens echt dieper dan puur die leuke anekdotes. Nu ben ik mogelijk wat bovengemiddeld geïnteresseerd/ingelezen in dit onderwerp, maar naast de fun zou het therapeutisch-behulpzame van mij dus meer aandacht hebben mogen krijgen. Zodat deze documentaire door minder genuanceerde mensen niet te makkelijk als ‘drugsverheerlijking’ weggezet kan worden…
Final credits
Maar man o man, wat een geweldige documentaire moet dit zijn voor mensen die wél ervaring hebben met psychedelica. Ik ben hierboven namelijk vergeten te vermelden dat ik nog nooit psychedelica heb gehad, ondanks m’n bovengemiddelde interesse. Precies zoals A$AP Rocky het eerlijk verwoordt, als hij vertelt nog nooit DMT gedaan te hebben: “Ik weet niet of ik dat wel durf!”
Inmiddels ben ik dus wel zo ver, dat als ik eenmaal een centrum vind waar de setting, set, dosering, sitter e.d. goed geregeld zijn, ik het therapeutische van zo’n trip graag wil ervaren. Toen ik in 2014 bij een ayahuasca-sjamaan in de Colombiaanse jungle op bezoek was, toen durfde ik het zeker nog niet, maar nu zou ik zo’n ervaring graag meemaken. Want zoals Fadiman concludeerde in z’n boek: 80% van de (ruim 1000) mensen in zijn experimenten in de jaren 60, noemde de LSD-trip de beste ervaring uit hun leven.